tag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post4801287385878699973..comments2024-03-20T20:40:59.380+02:00Comments on Sraosha: Απολαύσεις που πρέπει να απολαύσειςSraoshahttp://www.blogger.com/profile/12286368577729004683noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-69354740655156758152010-05-05T01:43:45.313+03:002010-05-05T01:43:45.313+03:00Γιατί υπήρξε λάψους στο μυαλό μου και διάβασα &quo...Γιατί υπήρξε λάψους στο μυαλό μου και διάβασα "Απολύσεις που πρέπει να απολαύσεις"...Unknownhttps://www.blogger.com/profile/00204946523175612981noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-89962650932222170202010-05-05T00:08:47.125+03:002010-05-05T00:08:47.125+03:00@rodia: παντού υπάρχει ένα λείμμα, και συνήθως κρύ...@rodia: παντού υπάρχει ένα λείμμα, και συνήθως κρύβεται καλά.<br /><br />@lucia: ναι: επιβεβλημένη χαρά και ενοχική μελαγχολία, η ιστορία των παιδικών μας χρόνων.<br /><br />@koritsi_oksi, dytistonniptiron: μπορεί να πει κανείς "ύβρις" και να καθαρίσει. Απλώς νομίζω ότι ο φόβος της απόλαυσης ή η αδυναμία για απόλαυση δεν ταυτίζεται πλήρως με τη βασκανία και τη συναίσθηση του εφήμερου της ύπαρξης.Sraoshahttps://www.blogger.com/profile/12286368577729004683noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-74163597825973690892010-05-03T22:32:22.894+03:002010-05-03T22:32:22.894+03:00Δεν είμαι βέβαιος ότι ο φόβος της απόλαυσης είναι ...Δεν είμαι βέβαιος ότι ο φόβος της απόλαυσης είναι ελληνικό γνώρισμα, από μια ας πούμε φιλοσοφική σκοπιά. Σκέφτομαι ότι είναι εντελώς ανθρώπινο να σκέφτεται κανείς <i>του κύκλου τα γυρίσματα</i> όποτε συμβαίνει να χαρεί για κάτι: ο φόβος για το μέλλον, ή καλύτερα (;) για τη μοίρα -δεν σου φαίνεται εντελώς φυσικό; <br />(μια απλή σκέψη προς συζήτηση, κατά τα άλλα μου άρεσε πολύ το ποστ -μια απλή αντίφαση, επίσης, προς συζήτηση λοιπόν...)Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-52593229954637372762010-05-03T14:56:51.375+03:002010-05-03T14:56:51.375+03:00Υπάρχει εξάλλου και αυτή η έκφραση-δεν μπορώ να φα...Υπάρχει εξάλλου και αυτή η έκφραση-δεν μπορώ να φανταστώ πόσο παλιά είναι- του κόσμου όταν γελάει πολύ να λέει "σε καλό να μας βγει" λες και φοβάται ότι η φανερή χαρά ακολουθείται πάντα από κακοτυχία. Εδώ φαντάζομαι ότι υπεισέρχονται και θέματα προλήψεων, ματιάσματως κτλ. Δε γνωρίζω αν τέτοιου είδους αντιμετώπιση του γέλιου απαντιέται και σε άλλους λαούς. Το θέμα πάντως της απόλαυσης ιδιαιτέρως όσον αφορά στην τέχνη με έχει απασχολήσει και μένα ενίοτε. Και βέβαια εδώ τον πρώτο λόγο τον έχει η παιδεία. Πως να μάθει το παιδί να απολαμβάνει ένα έργο τέχνης όταν η "επίσκεψη στο μουσείο" ήταν και είναι η ευκαιρία λούφας από το μάθημα;koritsi_oksihttps://www.blogger.com/profile/09949697871235618975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-15950440140309370962010-05-03T11:47:26.050+03:002010-05-03T11:47:26.050+03:00να προσθέσω μόνο μια αντίφαση που νομίζω ότι υπάρχ...να προσθέσω μόνο μια αντίφαση που νομίζω ότι υπάρχει-όχι στο κείμενο, με το οποίο συμφωνώ αλλά στον κόσμο γύρω μας.<br /><br />ίσως λόγω αυτού που αναφέρει ο Rogerios, δλδ του ότι δεν εχουμε προσωπικό γούστο και "φοράμε" τις προτιμήσεις των ειδικών-ημιμαθών, ίσως γι αυτό λοιπον και να γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως. τί θέλω να πω? ότι υπερασπιζόμαστε τις ξένες προτιμήσεις μέχρι τελικής πτώσης. απο τη μια ναι αντιμετωπίζουμε τη χαρά με αμηχανία, από την άλλη η χαρά μοιάζει ναι είναι επιβεβλημένη. ποιος τολμά να πει ότι δεν βγήκε την Παρασκευή το βράδυ? ότι δεν πήγε εκδρομή το σαββατοκύριακο? ότι δεν ξενύχτησε την Πρωτοχρονιά? ότι μένει στην Αθήνα τον Αύγουστο?..και η λίστα είναι ατελείωτη.<br /><br />lucialuciahttps://www.blogger.com/profile/02187551345530921263noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-18864239064515142102010-05-03T02:07:26.235+03:002010-05-03T02:07:26.235+03:00Υπαρχει και η "αλλη Ελλαδα" απο αυτη που...Υπαρχει και η "αλλη Ελλαδα" απο αυτη που περιγραφεις και που δεν δειχνεται κραυγαλεα σε καναλια και στεκια. Υπαρχει η Ελλαδα που διασκεδαζει ακομα προκαλωντας γελιο αυτοσαρκαζομενη σε χωρους "στενους", οπου οι πολλοι δεν χωρουν -ή μαλλον χωρουν οι πολλοι που ειναι.. καλοί!<br />(δεν μπορω να τα βλεπω μαυρα, δεν εχω και τιβι να με κατευθυνει)Rodiahttps://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-59367886850780217112010-05-02T23:59:42.380+03:002010-05-02T23:59:42.380+03:00ποτέ δεν δόθηκαν στον Νεοέλληνα οι ευκαιρίες και τ...<em>ποτέ δεν δόθηκαν στον Νεοέλληνα οι ευκαιρίες και τα ερεθίσματα για να διαμορφώσει προσωπικό γούστο και προσωπικές επιλογές σε όλα όσα υπάρχουν στη ζωή του, από τον έρωτα και το φαγητό ως τα βιβλία και στη μουσική. Πάντα περιμέναμε από άλλους (ημιμαθείς, ατάλαντους ή απλώς καιροσκόπους) να μας πουν τί θα κάνουμε, πού θα πάμε και πού θα φάμε, τί θα διαβάσουμε και τί θα δούμε.</em><br /><br />Δεν υπήρχε περίπτωση να το θέσω καλύτερα. Και ναι, δεν είναι απλώς ζήτημα πενίας και έλλειψης διαθέσιμου εισοδήματος.Sraoshahttps://www.blogger.com/profile/12286368577729004683noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-645943002651160382.post-50175235130163077402010-05-02T23:41:56.123+03:002010-05-02T23:41:56.123+03:00Ωραίο το ποστ σου, καθώς εξηγεί εύστοχα ορισμένα χ...Ωραίο το ποστ σου, καθώς εξηγεί εύστοχα ορισμένα χαρακτηριστικά της νεότερης Ελλάδας πριν και μετά τη μετάβασή της από τη στερημένη και ταλαιπωρημένη κοινωνία των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων (όταν μπορούσε να εξηγηθεί γιατί η ευχαρίστηση και η χαρά προκαλούσαν ταυτόχρονα τύψεις, πλην όμως υπήρχαν και κάποιες ηθικές αξίες πιο λογικές ως προς τη συνύπαρξη στο πλαίσιο της κοινωνίας και φυσικά μια ορισμένη συναίσθηση καθηκόντων) στην υπερκαταναλωτική και νεοπλουτίστικη του τέλους του 20ού αι. Κοινό γνώρισμα των αντιλήψεων και των δύο κοινωνιών θαρρώ πως είναι η καταπίεση του εγώ, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και ο καθορισμός της προσωπικής στάσης με βάση το "τί θα πουν (και θα σκεφτούν) οι άλλοι".<br />Πολύ σημαντικός παράγοντας για αυτήν την έλλειψη ουσιαστικής χαράς κι ευχαρίστησης είναι και το ότι ποτέ δεν δόθηκαν στον Νεοέλληνα οι ευκαιρίες και τα ερεθίσματα για να διαμορφώσει προσωπικό γούστο και προσωπικές επιλογές σε όλα όσα υπάρχουν στη ζωή του, από τον έρωτα και το φαγητό ως τα βιβλία και στη μουσική. Πάντα περιμέναμε από άλλους (ημιμαθείς, ατάλαντους ή απλώς καιροσκόπους) να μας πουν τί θα κάνουμε, πού θα πάμε και πού θα φάμε, τί θα διαβάσουμε και τί θα δούμε. Με αυτούς τους όρους δύσκολα θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Και βέβαια θα ήταν αδύνατο να χαρούμε κάτι πραγματικά, όταν απλώς είχαμε υποταγεί (έστω και χωρίς να το συνειδητοποιούμε) και όταν ποτέ δεν είχαμε διαλέξει οι ίδιοι.Anonymousnoreply@blogger.com