Λονδίνο (Άμστερνταμ) ή Λευκωσία

Εδώ φτάσαμε τους 46 υπό σκιάν. Παραδοθήκαμε στον πολτό της τηλεόρασης, ζήσαμε όπως εκατομμύρια φτωχοί συνταξιούχοι που δεν έχουν άλλη συντροφιά, άλλη διασκέδαση, άλλο πασατέμπο. Η τηλεόραση όπου όλα γίνονται ακατανόητες εικόνες, όσα και να έχεις σπουδάσει, όσα και να έχεις ζήσει, όσα και να θέλησες ή θέλεις. Ο Λεβιάθαν στο μυαλό.

Σήμερα καθώς πήγαινα στο προξενείο άκουσα αυτό στο ραδιόφωνο, μετά από πάρα πολλά χρόνια:



Γύρισα στον Νοέμβριο του 1996, όταν μουρμούραγα το ποπάκι αυτό με δάκρυα στα μάτια περνώντας τη γέφυρα του Waterloo, ενώ με έδερνε ένα ποτάμι παγωμένος αέρας που γλύστραγε πάνω στον Τάμεση. Σταμάτησα λίγο απότομα σε ένα πορτοκαλί φανάρι, μια βιετναμέζα με καπέλο βιετναμέζικο κατευθείαν από το Platoon πέρασε το δρόμο ξεκαβάλα από το ποδήλατό της. Άναψε πράσινο.

Θυμήθηκα τον Ιανουάριο του 1997. Το αεροπλάνο από το Ελληνικό, τον σταύλο εκείνο που είχαμε για αεροδρόμιο και που ευτυχώς ξεχάσαμε πολύ γρήγορα, βούτηξε μέσα στα σύννεφα. Το Λονδίνο εμφανίστηκε από κάτω σε όλη του τη μίζερη δόξα, σειρές επί σειρών κατοικίες που συστρέφονταν και τέμνονταν φτιάχνοντας προαστειακούς λαβυρίνθους. Κι εγώ μουρμούριζα χαμογελώντας αυτό:



Έστριψα δεξιά. Σκέφτηκα τις μεγάλες πείνες που πέρασα γύρω στο Πάσχα του 1997, θυμήθηκα 450 στερλίνες μέσα σε έναν φάκελο και μάλλον αχάριστα οργισμένα τηλεφωνήματα. Θυμήθηκα το Hartley's απέναντι από τον σταθμό της Russell Square πάνω στη Bernard Street, όπου αγόραζες μισό κοτόπουλο ψητό μάλλον φτηνά. Εκεί μέσα έπαιζε σχεδόν πάντα το I could never be your woman των White City -- το οποίο ακόμα σιχαίνομαι. Μετά το Hartley's το πήρε κάποια αλυσίδα, η Τέσκο νομίζω. Θυμήθηκα τον Κινέζο, τον Ιταλό κουρέα, το Gay is the Word όπου ο Πιερ αγόραζε ειρωνικές καρτποστάλ και έστελνε στη Δανία (τότε δεν είχαμε tumblr), τον Ιταλό σαντουιτσά, τον Τούρκο κεμπαμπτζή, τον Ιταλό που είχε το cafe με το θανατερό πρωινό (τηγανίδια με τηγανίδια και φρυγανιά: Bernard Street και Grenville Street γωνία) και τον φω καπουτσίνο -- μετά το μαγαζί το πήραν Τουρκοκύπριοι.

Το πάτησα λίγο στον δρόμο των παρελάσεων, μετά έκανα αριστερά κι έψαξα για σκιά για να παρκάρω.