Μην πάτε αλλού: έχει τσούχτρες

Εξαιρετική διαφημιστική ατάκα. Μα ποιος τους τα γράφει; ο Δαβαράκης; (ελπίζω να μην τα γράφει όντως ο Δαβαράκης και να διέπραξα μόλις κανα faux pas.)

Προσπαθώντας να σας κρατήσω εδώ, μακριά από τσούχτρες, σας έχω τρία θέματα:

Ι.



Δείτε το πρόσφατα μπαζαρισμένο βίντεο με τον Τσόμσκυ. Εκεί ο άνθρωπος μιλάει για τα διδακτικά βιβλία από τα οποία μάθαινε ο γιος του Ιστορία στη φιλελεύθερη (με την καλή έννοια, όπως το έλεγε ο θεός της ελληνικής ποίησης στη Στροφή 86: φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ) Μασσαχουσέτη του 1969 και το μίσος και τη μοχθηρία που καλλιεργούσαν, λ.χ. "αχ τι ωραία να 'μουνα κι εγώ ανάμεσα στους αποίκους που μπούκαραν και σφάξανε τα γυναικόπαιδα στο πώς-το-λένε". Οι μεταρρυθμίσεις, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η συνεννόηση, οι απελευθερώσεις συντελούνται, αναπτύσσονται και επιβάλλονται (ναι, ποτέ δεν προσφέρονται στο πιάτο) με ιστορικούς ρυθμούς, αργούς.

Οι άνθρωποι, βεβαίως, ανυπομονούμε.

Πάντοτε αναλογιζόμουνα πώς η ωρίμανση μιας πολιτικής διεργασίας στις ΗΠΑ του 19ου αιώνα καθόρισε αν θα πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι δούλοι ή ελεύθεροι. Κάθε φορά που πεθαίνει ένας πρόσφυγας στην Κύπρο (ιδίως άμα υποψιάζομαι ότι ήταν καλός άνθρωπος κι όχι από τα καθήκια που... τέλος πάντων, άσε), σκέφτομαι: "ακόμα ένας που τον πρόλαβε η Ιστορία και η Πολιτική" (δεδομένου και ότι η Κύπρος θα επανενωθεί το 2046 υπό την υψηλή προστασία κάποιας πολυεθνικής παραγωγής ενεργείας που θα καλύψει αυτόν τον χερσότοπο με φωτοβολταϊκά).

Χωρίς πλάκα τώρα, ας μη βιαζόμαστε. Δεν αγωνιζόμαστε ποτέ για τους εαυτούς μας, ούτε καν για τη γενιά μας. Κι όταν το πράττουμε, τα αποτελέσματα είναι είτε βραχυπρόθεσμα, είτε μικρόψυχα.

ΙΙ.



Ένας από τους πιο δύσκολους άθλους είναι τελικά να μιλήσεις για (να γράψεις για, να κινηματογραφήσεις) το σεξ. Χωρίς να μπλέξεις πολύ με μεταφορές (στερεοτυπικές ή πιο πρωτότυπες), χωρίς να γίνεσαι πεζός, κοινότοπος ή ανιαρός, χωρίς τη σάχλα των παρομοιώσεων, χωρίς την ανυπόφορη εξιδανίκευση / ιδεολογικοποίηση των Γάλλων (ξέρετε: "o! Madame! votre Rose des délices..." κι άλλες τέτοιες μαλακίες), χωρίς να καταντάς στην εκζήτηση και σε φάσεις Γκρήναγουεϊ.

Αφήνω κατά μέρος τι είναι πορνογραφία και τι δεν είναι: δηλαδή, οι ημίγυμνοι και οι ημίγυμνες (και ανεξαιρέτως μπαλκονάτες-μπικινάτες), όπως στήνονται στα μεξικάνικα τύπου Χερόνυμα η Ντάνα, Δυο πόρτες έχει η ζωή, Αγαπώ και οπλοφορώ κτλ., πορνογραφικές προθέσεις δεν έχουν; Η (ω! καλή μου) ξανθιά που βγάζει ο Αριστοφάνης στους Όρνιθες (πιθανότατα 'παιγμένη' από γνωστή εταίρα της εποχής στην αυθεντική παράσταση -- εκείνη τη μέρα είχα τυμπανισμό και δεν την παρακολούθησα) και ο κρητικός (...) Σόμερ για τα κουρασμένα μάτια της νοικοκυράς πίσω από τη σιδερώστρα και κάτω από τη λάμπα, πορνογραφικά δε λειτουργούν;

Η πορνογραφία είναι, τελικά, μια πρόθεση. Ο σωστός ο πορνογράφος έχει σκοπό να σε φτιάξει (μα δείτε πόσο σεμνά και μαζεμένα εκφράζομαι σήμερα!). Αλλά σε ό,τι κατασκευάζει ο άνθρωπος (επίτηδες δε μιλάω για 'τέχνη'), συνυπάρχουν πολλά περισσότερα από την πρόθεση. Έτσι, άμα σας μερακλώσει (για να μη χρησιμοποιήσω τους τεχνικούς όρους της τρέχουσας πορνογραφίας -- που είναι και αυτοί της κλινοπάλης μας, έτσι;) μια χορεύτρια σύγχρονου χορού, είναι πορνογραφική η χορογραφία; Άμα το βλέμμα ή το αμήχανο χάδι εν μέσω ξεπατώματος μιας (ατάλαντης, οπωσδήποτε) πορνοστάρ σάς συγκινήσει ή σας ταράξει ή σας θυμίσει τη γάτα σας την Τούτη, πιστώνεται η συγκίνηση αυτή στο ταλέντο της ή μήπως στη μαεστρία του σκηνοθέτη και την πολυσημία της ματιάς του;

Μέχρι να μας πιάσει από το πόδι, όπως ο Πολύφημος, και να μας καταπιεί ο νέος πουριτανισμός πρέπει να προλάβουμε να μιλήσουμε για το πώς μιλάει κανείς για το σεξ -- όπως η χαμένη γενιά του '20 πρόλαβε να μιλήσει για την ασχήμια, την ελευθερία και τη μοναξιά πριν την καταπιεί η πανούκλα του 1933.



ΙΙΙ.
Αυθεντική εκτέλεση



και διασκευές:





(Υπάρχει και βίντεο με λάιβ εκτέλεση από τους Paradise Lost, καλύτερη, ψάχτε το, απλώς το youtube δεν επιτρέπει την ενσωμάτωσή του σε τρίτες σελίδες.)