Ya basta mi nombre ke es Abravanel

Σκέφτομαι πολύ τους φίλους μου τελευταία. Χτες η μητέρα μου, αντί να παραπονεθεί με αφορμή τους συγγενείς στους οποίους δεν τηλεφωνώ, μου είπε απλώς "δεν παίρνεις τηλέφωνα, ούτε εσύ". Ούτε καν στους φίλους. Δεν ξέρω τι μπορείς να πεις από το τηλέφωνο (είχε δίκιο ο κολλητός που παραπονιόταν). Δεν ξέρω πια τι να διαβάσω στο ίντερνετ, το βαριέμαι βαθύτατα πια (όταν το είπα στον Φώλιο αυτό τον σοκάρισα) και πιάνω και διαβάζω Μουρακάμι και κόμικς.

Το μεσημέρι κοιμήθηκα. Είδα ένα παράξενο όνειρο. Ήμουνα σε ένα κτήριο νεο-βερολινέζικων προδιαγραφών. Κάποιος (μέσα στον ύπνο μου ήξερα ότι ήταν ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου -- αλλά αυτό είναι αδύνατο) μου έκανε μάθημα για τον Γρηγόριο τον Θεολόγο. Προσπαθούσε να με πείσει, χωρίς όμως να πολυγνωρίζει το θέμα του, ότι το έπος του Καππαδόκη Περί Παρθενίης είναι ένα κορυφαίο κείμενο και ένα πολύ σημαντικό ποίημα. Εγώ (μέσα στον ύπνο μου πάντα), εξαγριώθηκα, ήθελα να του πω ότι ο Λόγος εις την Πεντηκοστήν είναι θαυμάσιος κι ότι η ποίηση του Ναζιανζηνού είναι σαν την Οδύσεια (μπλιαξ) του Καζαντζάκη (μπλιάααξ): μόνο για τους ειδικούς, και αν.

Τελικά, πάντοτε μέσα στ όνειρο, βγήκα από το βερολινέ το κτήριο και έξω από ένα μεγάλο παράθυρο (υαλοπίνακες, ατσάλι, κλίση 60 μοίρες με το έδαφος) είδα κάποιον (μου θύμισε έναν φίλο μου από τη Μεσευρώπη) να στέκεται δίπλα σε έναν φρεσκοσκεπασμένο λάκκο, σαν τάφος μωρού έμοιαζε, δίπλα σ' ένα λιανό δεντράκι. Εν είδει τρισάγιου απάγγελλε τον επικήδειο του Γρηγορίου του Θεολόγου στον Μέγα Βασίλειο. "Να!" διαμαρτυρήθηκα στο όνειρο: "ο επικήδειος στον Άγιο Βασίλη -- αυτό είναι το πιο δυνατό κείμενο του Γρηγορίου!"

Ξυπνώ θλιμμένος. Θυμάμαι ξανά αυτό.

Άρχισα να γράφω θλιμμένος πριν μέρες ένα ποστάκι 'κλάψα-γκρίνια'. Είναι ένα παμπάλαιο κειμενικό είδος, η ιερεμιάδα, σε μια καινούργια ιντερνετική ενσάρκωση. Το έσωσα αλλά δεν το ανέβασα. Σας παραθέτω απόσπασμα:

Παρακολουθώ την Ελλάδα από μακριά, σαν μέσα από τις ειδήσεις της ΝΕΤ. Όσοι δε φυτοζωούν, σπαταλιούνται σε πίστες κι αμάξια. Όσοι φυτοζωούν, φυτοζωούν. Όλοι βλέπουν Λαζόπουλο. Δε δημιουργούμε τίποτα. Είμαστε ξιπασμένοι και περήφανοι αλλά ούτε καν παράγουμε. Οι πόλεις μας είναι όλο θόρυβο, βρωμιά και ασχήμια. Μας κινούν οι ιδεοληψίες μας όπως το ηλεκτρικό φως της αστραπής εμψυχώνει το τέρας του Φρανκεστάιν: όλοι απαξιώνουν τους πάντες: να, μέχρι κι εγώ αυτή τη στιγμή απαξιώνω ολόκληρη την Ελλάδα! Πρόκειται για μια αναπόδραστη διάθεση που μας διακατέχει πια. Η χώρα απεργεί, η χώρα ακκίζεται, η χώρα κορυβαντιά, η χώρα πουλάει μυαλό και εξυπνάδες. Η χώρα δεν έχει ανώτατη εκπαίδευση, δεν έχει έρευνα, δεν προστατεύει τον ανειδίκευτο εργάτη, δεν ενθαρρύνει τον επιχειρηματία, δεν προνοεί για τον γονιό, δεν ενδιαφέρεται για τον αγρότη, έχει ξεγράψει τον ηλικιωμένο. Θα έρθει τώρα ο Ξυδάκης να μου πει: ναι, τα ισοπεδώνεις όλα, αφού ο Χ και ο Ψ και ο Ωμέγα έγραψαν, έστησαν, συνέθεσαν, ζωγράφισαν αυτό κι εκείνο. Συμφωνώ: τα πετάγματα ανήκουν στους λίγους. Απόψε όμως αναρωτιέμαι πώς ζούνε οι πολλοί.

Θα σας έλεγα επίσης για την προγιαγιά μου την Κορασία. Για τις τρεις περιοχές του ελληνισμού που τροφοδοτούν την Ελλάδα με καλλιτέχνες, διανοητές, παλαβούς: Επτάνησα, Κρήτη και Μικρασία. Θα σας έλεγα για τις αναμνήσεις του παππού (γιου της Κορασίας) από τους Εβραίους της Σαλονίκης και μια ατάκα τους στη δεκαετία του '30: pocos palavras!

Γκρίνια κι απώλεια και ταραχή με τη σέσουλα, δηλαδή. Μετά όμως θυμήθηκα το θαυμάσιο, εξαιρετικότατο φαγητό (μιλάμε για ελληνική κουζίνα, πολύ λίγο πειραγμένη, με σωστά υλικά), τη φιλική και κατατοπιστική αλλά άψογη εξυπηρέτηση, τον όμορφο χώρο και τις τιμές-καλαμπούρι στην ταβέρνα Κληματαριά στην Πλατεία Θεάτρου και κάτι άλλαξε λίγο. Μετά θυμήθηκα τα μεταμεσονύκτια πλήθη στο μετρό τα Σάββατα. Αυτό το 'λίγο' δυνάμωσε.

Ο τίτλος του ποστ θα υπογράμμιζε τα θέματα της απώλειας κτλ. "πού είναι τώρα οι Αμπραβανέλ -- στάχτη, σποδός, Οζυμανδίας" κι άλλα παρόμοια. Μέχρι που άνοιξα την Καθημερινή σήμερα (την εφημερίδα που, ως γνωστόν, διαβάζουμε όσοι κυβερνάμε αυτόν τον τόπο) και πρόσεξα πως ένα άρθρο ήταν γραμμένο από την Ε. Αμπραβανέλ. Οπότε...

Τέλος: διάβασα πλαγίως τη συνέντευξη Τσίπρα στην ΑΒού. Κάποια πράματα μου φάνηκαν αριστερός αέρας (μπούρδου-μπούρδου-μπούρδου ή πώς το λέει ο Χάρυ Κλυν: ουγκαγκαμπούμ γκουμ χι). Ομολογώ ότι είμαι προκατειλημμένος επειδή ο τύπος χαμογελάει πληθωριστικά.

Παρόλα αυτά, όσα λέει ο Τσίπρας για την άμυνα με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο: πράγματι η θητεία είναι χάσιμο χρόνου, αλλά όντως δε χρειαζόμαστε κι ένα κλειστό σώμα μισθοφόρων πραιτωριανών που θα καλλιεργούν αυταρχισμόν και φασιστικάς ιδεολογίας (δείτε τι γίνεται με τα μπατσόνϊα). Ναι, άμα είναι να ψωνίζουμε από τη Dassault και τσι Αμερικάνοι και τσι Γερμανοί, ας ψουνίζουμε πυροσβεστικά κι αερόπλανα για την Ολυμπιακή. Ούτως ή άλλως, το δόγμα ότι, με τα υπεράριθμα άρματά μας, θα μπουκάρουμε στην Ανατολική Θράκη σε περίπτωση απόβασης των Τούρκων στα νησιά ανήκει πια στις χρυσές σελίδες της εναλλακτικής ιστορίας, στο είδος του 'what if'. Αφήστε που, σε ένα τέτοιο σενάριο, κατά την κατάπαυση του πυρός αυτοί θα βρίσκονταν στη Λήμνο, στη Χίο και στην Κω ενώ οι δικοί μας μέχρι τη μέση σε κάτι καπνοχώραφα, έχοντας πατήσει Αδριανούπολη, Τσορλού και το θέρετρο Tekirdağ (το Λουτράκι της Κωνσταντινούπολης).

Always look on the bright side of life, δηλαδής.