Ουστ, βρε όρνιο τσ' Κλεισούρας

Ξεκινώ με κάτι άσχετο, μια σημείωση κυρίως για τον εαυτό μου: την ωραιότερη ταινία που είδα από τον καιρό του Jesse James.

Πριν περίπου δυο βδομάδες αναρωτήθηκα γιατί έχουνε τόση πέραση οι ακραίες απόψεις. Απόψε με απασχολεί η ανάγκη των ανθρώπων στα μπλόγκια να υποτιμούν, να πατρονάρουν, να επιτιμούν και πολλές φορές να σκυλοβρίζουν αγνώστους. Εδώ περιορίζομαι στα μπλόγκια, τα οποία δε θεωρώ μέσο επικοινωνίας (όπως την τηλεόραση), παρά "προεκτάσεις του εαυτού μας" με περιορισμένη δημοσιότητα (εκτός και αν αυτές τις αράδες τις διαβάζει η Χάφινγκτον -- γεια σου Αριάνα! -- οπότε το πράμα αλλάζει).

Πάντως, για περίπου δύο χρόνια και βάλε, έχω προσπαθήσει να τηρήσω τη συμβουλή "Άμα μου έρχεται όρεξη να το ρίξω στο μεταμπλόγκινγκ, κλείνω τον υπολογιστή" με σχετική επιτυχία. Τις λίγες φορές που επιδόθηκα σε κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε 'μεταμπλόγκινγκ', το έκανα για να παινέψω το μέσο και για να δηλώσω πόσο καλά είναι που υπάρχει, πρόσφατα με αυτό το ποστ, κ.ο.κ. Αυτή η μακάρια τριακονταμηνία διακόπτεται σήμερα.

Τέλος πάντων.

Πρώτα-πρώτα το μπλογκικό βρισίδι δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Άμα γνωρίζετε ξένες γλώσσες και διαβάζετε ξενόγλωσσα μπλογκζ, θα δείτε ότι πέφτει πολύ μπινελίκωμα out there (το οποίο τελευταία μεταφράζεται 'εκεί έξω' κι εμένα μου 'ρχεται λόξυγκας), ακόμα κι αν εξαιρέσει κανείς τα τρόλλια.


Βλέπει λοιπόν κανείς στα μπλόγκια έναν γενικευμένο αναμμό, μια φούντωση, ένα μένος -- κάτι για το οποίο έχω ξαναμιλήσει.

Τι λένε λοιπόν κάποιοι σχολιαστές.

Μερικοί κατά τ' άλλα ευφυείς παίρνουν αμπάριζα και μουτζώνουν με σύστημα και επιμέλεια όποιον διέρχεται από ένα φόρουμ ή ένα μπλογκ, σαν οδηγοί τον Αύγουστο σε σεατάκι χωρίς κλιματισμό. Σύμφωνα με τους σχολιαστές αυτούς, ο ένας είναι εντελώς βλάκας, τόσο απελπιστικά βλάκας ώστε πρέπει να του το επισημάνουν πάλιν και πολλάκις. Σύμφωνα με άλλους, κάποιος παραλογίζεται λόγω ιδεολογικής φλεγμονής (αριστερής, δεξιάς, χριστιανικής, αθεϊστικής, οικολογικής, φιλελεύθερης, εθνικιστικής, διεθνιστικής): αυτή η φλεγμονή όχι μόνον ακυρώνει a priori τη γνώμη του αλλά αποτελεί κι αφορμή σημαιοστολισμού του με τα γλωσσικά ισοδύναμα χρησιμοποιημένων προφυλακτικών. Άλλοι σχολιαστές αυτής της ομοταξίας διαθέτουν το εξής πρόβλημα: ακόμα και πραγματικά διανοούμενοι, σκεπτόμενοι και αντάξιοι συνομιλητές διαφωνούνε μαζί τους. Άρα διαθέτουν, δυστυχώς, αχανείς χερσότοπους αχαρτογράφητης αφέλειας και πάμπες ολόκληρες κενές κοινής λογικής μέσα στα κρανία τους: άλλωστε, ως γνωστόν, όσο πιο σοφός είσαι, τόσο πιο αποκομμένος είσαι από την πραγματικότητα. Αυτό, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα προβλήματα του Νίκου Δήμου: όπως του επισήμαιναν κάποιοι πτυχιούχοι σχολιαστές με ηλικία κλάσμα της δικής του, ήταν αφελής και εκτός επαφής με τον πραγματικό κόσμο.

Άλλοι, θεράποντες της φόρμας, περιφέρουν τις σπάνιες κειμενοκριτικές ικανότητές τους: κατ' αυτούς ο ένας γράφει καλά αλλά λέει βλακείες, ο άλλος γράφει χάλια γιατί δεν ξέρει να γράφει, ο τρίτος γράφει σκατά γιατί -- αν και ξέρει να γράφει -- γράφει σκατά. Όλοι είναι βλάκες. Ή αφελείς. Ή γράφουν άσχημα. Ή όλα μαζί. Λέω εγώ τώρα, για φανταστείτε να βγει ο Πετεφρής και να μας θάβει όλους για το πώς γράφουμε. Πλάκα θα είχε.

Και βέβαια, τα ad hominem, οι δίκες προθέσεων: προδότες, μίσθαρνοι, κιοτήδες, πουλημένοι, κακόβουλοι, υστερόβουλοι, ανακτόβουλοι. Παράνομοι, φυγόστρατοι, απόστρατοι, στρατόκαυλοι. Αντιφατικοί, καιροσκόποι, υποκριτές. Κρυπτοφασίστες, κρυπτοσιωνιστές, κρυπτορατσιστές, κρυπτοαντισημίτες, κρυπτοσεξιστές, κρυπτοεθνικιστές, κρυπτοτραμπούκοι, κρυπτοκοσμοπολίτες, κρυπτοδιεθνιστές, κρυπτοσταλινικοί, κρυπτοφιλελεύθεροι, κρυπτοαναρχικοί, κρυπτογκέι, κρυπτοφεμινιστές, κρυπτοστρέιτ, κρυπτοανοργασμικοί, κρυπτολάγνοι, κρυπτοπλούσιοι, κρυπτονεόπλουτοι, κρυπτότουρκοι, κρυπτόβλακες, κρυπτόπτωχοι, κρυπτόκωλοι, κρυόκωλοι. Και ο ολντ μπόυ, επιτομή όλων των παραπάνω. Τι να προσθέσω εδώ.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το τι σου λένε. Το πρόβλημα είναι και πώς το λένε: ειρωνεία, σαρκασμός, περιφρόνηση, λοιδωρία, απίστευτες βρισιές. Μερικοί μάλιστα θα σε τραβολογάνε σε άσκοπες και μακρόσυρτες ανταλλαγές σχολίων μέχρι να παραιτηθείς από την κόπωση (αφού εκείνοι πρέπει να λένε πάντα την τελευταία κουβέντα). Άλλοι θα πιάσουνε να σου αποδομήσουνε καταλεπτώς όσα είπες, κάνοντας διακριτικές ενέσεις παρερμηνείας και διαστρέβλωσης εδώ κι εκεί: άμα εκραγείς, εσύ φταις. Άλλοι σε πατρονάρουν: "το πτωχό, το κα-θυ-στε-ρη-μέ-νο", που έλεγε κι εκείνη η ταινία, νομίζω με τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου (καλή της ώρα).

Έχω να προτείνω κάτι, με τον γνωστό διδακτισμό που (λέγεται ότι) με διακρίνει; (παρεμπιπτόντως, γιατί νομίζετε ότι γράφω εδώ; για να αυτοψυχαναλυθώ; με μπερδέψατε με άλλον, τότε.) Έχω:

Ηρεμήστε, αγαπητές κι αγαπητοί. Πρώτον, ελάχιστοι σας διαβάζουν: ένα μικρό υποσύνολο όσων μιλάν ελληνικά. Τι να λέμε, δηλαδή. Επίσης, όσον αφορά το ταλέντο, την ευφυία, τη σπάνια καλλιέργειά σας και τα συγκλονιστικά βιώματά σας, ε, εντάξει. Δεν είναι τόσο πελώρια, παγκόσμια και πανίσχυρα όσο νομίζετε: συνεχίστε να γράφετε αλλά μην τρελαίνεστε να αξιολογείτε τους άλλους.