Προφητείας Ιεζεκιήλ το ανάγνωσμα

Δεν ξέρω αν ο αντισημιτισμός σαν ψυχολογική κατάσταση στην Ελλάδα είναι εντονότερος ή πιο γενικευμένος απ' ό,τι αλλού. Ελπίζω όμως ότι όλοι συμφωνούμε ότι είναι πολύ πιο ξεδιάντροπος και απροκάλυπτος· η δημόσια έκφρασή του, αντί να αποτελεί στίγμα και βδέλυγμα (ή και ποινικό αδίκημα), θεωρείται περίπου ως απλή εκδήλωση φρονημάτων: όπως κάποιοι σιχαίνονται το πεπόνι, και το δηλώνουν, έτσι κάποιοι άλλοι "δε θέλουνε παρτίδες" με τους Εβραίους ή θλίβονται που το μεσανατολικό δε λύθηκε προληπτικά μέσω της 'τελικής λύσεως'.

Πρόσφατα, εκπρόσωπος του Μουσείου Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον επισκέφθηκε πόλεις της Νότιας Βαλκανικής για να μελετήσει και να αντιγράψει αρχεία (τοπικά και κρατικά) που αφορούσαν τους Εβραίους. Μέσα στα πολλά ευτράπελα που του συνέβησαν στην Ελλάδα, αναγκάστηκε να συνδιαλεχθεί με γνωστή πανεπιστημιακή προσωπικότητα 'υπεύθυνη' για τη διάθεση και διαχείριση των ελληνικών αρχείων, ο οποίος μάλιστα ρώτησε τον πράκτορα του Σιωνισμού "γιατί πρέπει οι Αμερικάνοι να έχουνε αντίγραφα των πάντων". Ο άνθρωπος έμεινε κόκκαλο. Πάντως, για να ρωτάει ο υπεύθυνος, προφανώς αγνοούσε το σχετικό εδάφιο των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών.

Κι εδώ όπως κι αλλού: η κουτοπονηριά είναι το βερνίκι που επιχρίουμε πάνω στην ανικανότητα ή στη διαφθορά (στη Βρετανία, λ.χ., το βερνίκι λέγεται 'στωικισμός για μάπες'). Σκεφτείτε για παράδειγμα το θέμα της καύσης των νεκρών. Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι, ναι, πρόκειται για μία πρακτική ξένη προς την ελληνική παράδοση: εμείς εδώ τους θάβουμε. Αν αυτό ήτανε το μόνο πρόβλημα, τότε το κράτος θα μπορούσε φερ' ειπείν να σπονσοράρει τη συγκεκριμένη μέθοδο και ό,τι γίνει -- περίπου όπως με τον πολιτικό γάμο. Το θέμα όμως είναι εάν η Εκκλησία, που αντιστρατεύεται και πολιτικά και ιδεολογικά την καύση όπως και άλλα πολλά, μπορεί να προτείνει εναλλακτικές λύσεις: αξιοπρεπή και προσβάσιμα νεκροταφεία.

Είναι κωμικό που θεωρούμε ότι η εκταφή μετά την τριετία / πενταετία, οι αγορές τάφων, το κατάβρεγμα λειψάνων με οξύ κατά την αναγκαστική εκταφή, τα οστεοφυλάκια και ο ασβεστόλακκος που τα ακολουθεί είναι σύμφωνα με την ελληνική παράδοση και κατά το ορθόδοξο έθος, ενώ η καύση δεν είναι (και γι' αυτό δεν μπορεί να αποτελεί μέρος μιας νεκρώσιμης ακολουθίας). Άραγε αντιλαμβάνεται ο ανώτερος κλήρος τη φρίκη να ξεθάβεται ο μισολιωμένος άνθρωπός σου στην τριετία ή πενταετία και να παραδίδεται βάναυσα στα οξέα -- ενίοτε κομμάτι-κομμάτι; Ή μήπως η έλλειψη οικογενειακών δεσμών τούς έχει αποσκληρύνει; Μπορούν να μας δώσουν μια αξιοπρεπή εναλλακτική λύση;

Μιλώντας για εναλλακτικές λύσεις, ας επισημάνω κάτι ενδεχομένως κοινότοπο -- αν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας πολλοί κοινοτοπομάστιγες με πολιτικά: να πάψει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή ΣΥΝ ή όπως αλλιώς λέγεται να χαϊδεύεται με φαντασιώσεις συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ. Αν, όπως είναι πιθανό, καταφέρει μια τέτοια κυβέρνηση να πάρει τη δεδηλωμένη της επόμενης Βουλής, θα είναι μια κυβέρνηση αποτυχημένων και ανίκανων (από πλευράς αλληλοσπαρασσόμενου ΠΑΣΟΚ) σε συνεργασία με άπειρους και ανίκανους (από πλευράς Συνασπισμού). Όπως μαράθηκε η Ελιά στην Ιταλία, σύντομα θα μαραθεί κι αυτό το υβρίδιο, αφού δε θα υπάρχει Ανδρέας Παπανδρέου (αυτό σας το βεβαιώνω) να πιει το αίμα της Αριστεράς με το καλαμάκι. Όπως οι κυβερνήσεις Μίστερ Νιντέντο παρακολουθούνε χαύνα την πολιτική απλώς να συμβαίνει, παραλυμένες από τον τρόμο του πολιτικού κόστους και φθαρμένες από κακές συνήθειες που δύσκολα αποβάλλονται, έτσι και μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ θα δίνει την εντύπωση και θα βγάζει τον ήχο καμεράτας με ολίγη από κότο, σακουχάτσι, ούτι, νέι, ταμπλά και δύο σιτάρ.

Προτείνω λοιπόν στον Συνασπισμό να κάτσει στα αβγά του, να κάνει την (αξιωματική; ωραία θα ήταν) αντιπολίτευσή του και να περιμένει την πολυδιάσπαση των δύο γερασμένων και ρυπογόνων κομμάτων.