Μαζικότητες, γραφικότητες, αφέλειες. Τρία πειστήρια. Το συλλογικό κιτς ως κατασταλτικό της κριτικής σκέψης (αλλά και της προσωπικής μνήμης, στην περίπτωση του τρίτου βίντεο).
Ενός εθνικού κράτους εν έτει 2008:
Μιας ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας εν έτει 1980:
Αυτό το δεύτερο βίντεο είναι σαφώς τρομακτικότερο / εμετικότερο: χιλιάδες αγοράκια καβαλάνε αλογάκια, χιλιάδες κοριτσάκια παίζουνε με κούκλες. Τι στο διάολο είχανε στο μυαλό τους αυτοί οι άνθρωποι;
Τί ξινός που είσαι Χριστέ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλέ τί σε πείραξαν τα παιδάκια που προσπαθούν να προσφέρουν θέαμα μέσα από έναν συνδυασμό συντονισμού και χάρης καλλιεργώντας παράλληλα την αίσθηση του ωραίου και του καλού;
Μη χειρότερα!
Πολύ ξινόγαλο σε κόβω μωρ' αδερφάκι μου.
Δηλαδή, αν αναλάμβανες εσύ την χορογραφία και την οργάνωση δεν θα ήταν κιτς;
όπα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαιρωτάσαι τί είχαν πίσω από το κεφάλι τους για να φανταστούν αυτά πράγματα. Ενδιαφέρον αρώτημα για μιαν κριτική σκέψη. Άλλο τόσο ενδιαφέρον το ερώτημα "τί ΔΕΝ είχαν πίσω από το κεφάλι τους για να σκευτούν αυτά τα πράματα".
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Ωραία τα μπαλέτα του Δελφινάριου στο πρώτο video. Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα αν απόλαυσε το θέαμα ο Ψωμιάδης από κάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήβ) Για να μην είμαστε άδικοι, η ολοκληρωτική αυτοκρατορία του '80 δεν έκανε τπτ περισσότερο από οτι έκανε (και εξακολουθεί να κάνει σε μέγιστο βαθμό πλέον) το αντίπαλο δέος και οι συν αυτώ -απλώς είχε χάλια μάρκετινκ & το προϊόν δεν έπιασε. Και η τελετή έναρξής τους ήταν μια αδέξια προσπάθεια μίμησης των δυτικών προτύπων της εποχής. Πάντως δεν είναι πολύ αστείο που η αισθητική των συντηρητικών καρεκλοκένταυρων είναι παντού και πάντα η ίδια; Και είναι η ιδέα μου, ή η μουσική που έπαιζε στο βίντεο με τα παιδάκια είναι παρμένη από αμερικάνικη τσόντα του '80;
Χαιρετώ...
ωχ, ο Μίσα να χορεύει! καταλαβαίνω τι λες αλλά συγκινήθηκα, μόνο από ένα t-shirt τον ήξερα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να πω πως στο πρώτο βιντεάκι δεν μου κάνει τόσο εντύπωση το κιτς του πράγματος, που ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο από την ίδια τη σύλληψη του θεάματος, όσο το επιθεωρησιακό (που λέει κι ο ανωτέρω σχολιαστής) της χορογραφίας: χαριτωμένο πηδηματάκι, στροφή, κι άλλο πηδηματάκι. Το αποτέλεσμα βγάζει μάτι (βοηθάει και το δόρυ). Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως τελικά πρόκειται για μια μεγαλοφυή σιτουασιονιστική σύλληψη του αγνώστου χορογράφου, ένα αντιεθνικιστικό statement που δεν αποκρυπτογραφήσαμε σωστά εμείς οι αδαείς. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή δεν ήταν η συγκινητική τελετή λήξης με το δάκρυ του Μίσα που μας υπενθυμίζει ανά τετραετία ο κύριος Κωστάλας;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ανώνυμο: Εγώ να αναλάβω χορογραφία και τελετή έναρξης; Εδώ αναλαμβάνω παρουσίαση λογότυπου για γιαούρτι στη δουλειά και μου κόβονται τα γόνατα. Και δε με λένε 'Χριστό', Sraosha με λένε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@gasireu: είπα λέω;
@aceras: Είναι αποκαρδιωτικό πώς πάντοτε ο ιδεολογικός καθωσπρεπισμός και η στόχευση στο υγιές και ξάστερο μήνυμα (σοσιαλιστικό, εθνικό ή άλλο) παράγουν πάντοτε αβάσταχτα κακόγουστα θεάματα. Στην περίπτωση της ΕΣΣΔ, μιας χώρας που το 1980 και παρελθόν και παρόν πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας διέθετε, είναι σχεδόν οδυνηρό.
@nostories:
α) Θα σας γελάσω, που λέει κι ο Τζιμάκος.
β)Και η τελετή έναρξής τους ήταν μια αδέξια προσπάθεια μίμησης των δυτικών προτύπων της εποχής
Εμένα πάλι μου φαίνεται σαν σοσιαλιστικός ρεαλισμός για τον μετασταλινικό σοβιετικό άνθρωπο.
Π.χ., η απομόνωση των παιδιών από την πυρηνική οικογένεια (όπως θα τα παρουσίαζαν, λ.χ., οι Αμερικάνοι) που σε κολχοζική διάταξη αναπαριστούν μαζικά το παιχνίδι με τοτέμ της παιδικής ηλικίας των γηραιών της νομενκλατούρας (ξύλινο αλογάκι, κούκλα) μεταφράζεται ως μία και μόνο ιδέα: "ελπιδα να μεγαλώσουνε μέσα σε έναν ειρηνικό, σοσιαλιστικό κόσμο". Και ούτω καθεξής.
Αντιχαιρετώ.
@xilaren: Εσύ είσαι και μικρό, δεν τα πρόλαβες αυτά.
@π2: Μωρέ μακάρι, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα το επισφράγιζε σαφέστερα ένα γλωσσόφιλο ή καμμιά ομαδική μαλακία...
@αντώνη: Νομίζω ότι είναι η τελετή έναρξης που προηγήθηκε εκείνης της τελετής λήξης.
Παρεμπιπτόντως, οι Ολυμπιακοί του Λος Άντζελες το '84 είναι άλλο μεγάλο ένδοξο κεφάλαιο: 45 λευκά πιάνα να παίζουν τη Rhapsody in Blue μέσα στο Κολιζέουμ της πόλης, διαστημάνθρωποι, κι άλλα τέτοια.
Μ' αυτά και μ' αυτά (και με τα φετινά σύλληψης Matrix) εκτιμάς τον Δημητράκη και τις εμμονές στα θέματά του. Ή το μπουχαχά του Σίντνεϋ...
''Μ' αυτά και μ' αυτά (και με τα φετινά σύλληψης Matrix) εκτιμάς τον Δημητράκη και τις εμμονές στα θέματά του. Ή το μπουχαχά του Σίντνεϋ...''
ΑπάντησηΔιαγραφήεντελώς δε...
να αγιάσει ο στόμας σας...
ή a.c.a. από το στόμα μου το πήρατε...
«Εγώ να αναλάβω χορογραφία και τελετή έναρξης;»
ΑπάντησηΔιαγραφή-Βλέπεις λοιπόν ότι είναι δύσκολο; Πώς κρίνεις με τόση ευκολία;…
«Εδώ αναλαμβάνω παρουσίαση λογότυπου για γιαούρτι στη δουλειά και μου κόβονται τα γόνατα.»
- Ο χορός λύνει τα γόνατα. Δοκίμασέ το την επόμενη φορά λίγη ώρα πριν από την παρουσίασή σου.
«Και δε με λένε 'Χριστό', Sraosha με λένε.»
-Συν τοις άλλοις είσαι και σουρωμένος.
(άκους εκεί λογότυπο για γιαούρτι….από κει θα πήρες την ξινίλα μου φαίνεται)