Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Φθινοπωρινή σονάτα

Πέρασα το πρωινό μου αλληλογραφώντας με φίλους, σπάνια απόλαυση πια. Η ελαφριά καρηβαρία από τα χτεσινοβραδινά σαντορινιά κρασιά (ακούστε ωραία ονόματα, κατά σειρά κατανάλωσης: Αθήρι, Ασύρτικο, Νυχτέρι, Βουδόματο, Μαυροτράγανο, Vinsanto) απαλυνόταν από τη συννεφιά έξω, επιτέλους συννεφιά.

Σηκώθηκα να πάω μέσα όταν πήρε το μάτι μου ότι κάποιος αναγνώστης κοίταξε πριν λίγη ώρα τη σελίδα με το "Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο" του Εγγονόπουλου. Πρόκειται για ένα διδακτικό ποίημα που, διαβάζοντάς το, μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει τη νωθρή, λίγο υπουργική, λίγο παππουδίστικη φωνή του Εγγονόπουλου.

Από αυτό το ποίημα αφιερώνω μερικούς στίχους στον φίλο Χοιροβοσκό, με τον οποίο χαίρεσαι να διαφωνείς (όταν καταλάβεις ότι διαφωνείς), και τον οποίο ταλαιπωρούν αναίτια και μυκτηρίζουν πολλοί τώρα τελευταία:

να ελπίζης -- να ελπίζης πάντα -- πως ανάμεσα εις τους
ανθρώπους
-- που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" --
θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους

που τους διέπει καλωσύνη -- πόθος ευγένειας -- ηρεμία

Καλό κι ερωτικό φθινόπωρο σε όλους (όταν με το καλό αποφασίσει να μας έρθει).
στις

6 σχόλια:

  1. Γεώργιος Χοιροβοσκός13 Σεπτεμβρίου 2008 στις 5:59 μ.μ.

    Eυχαριστώ βρέ για την αφιέρωση. Το ποίημα με κάνει να πιστεύω στην ελπίδα ακόμη περισσότερο.

    Καλό φθινόπωρο, κι ερωτικό επίσης, σ' όλους εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. The Passenger14 Σεπτεμβρίου 2008 στις 10:01 π.μ.

    Autumn? What's that? You mean "the rain season" ?

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Anonymous14 Σεπτεμβρίου 2008 στις 2:50 μ.μ.

    Τς, σιγά, έφτασαν οι μεγάλες δυνάμεις να υποστηρίξουν τον συνιστολόγο...τί αλληλεγγύη είναι αυτή όμως ρε παιδί μου, εύγε!
    Δεν μπορώ όμως να καταλάβω ποιός μυκτηρίζει όπως λες και ποιός ταλαιπωρεί τον φίλο σου τον Χοιροβοσκό. Έριξα μια ματιά στο μπλογκ του και δεν είδα κάτι το ανησυχητικό. Μια χαρά μπλογκ είναι. Μπορώ να πω μέσα στα πράγματα.
    Πάλι υπερβολικός είσαι ρε φίλε

    ο ανώνυμος του προηγούμενου ποστ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. gasireu14 Σεπτεμβρίου 2008 στις 7:52 μ.μ.

    καλή και η ηρεμία,
    δε λέω,
    για ήρεμους ανθρώπους, αλλά τουλάχιστον η ειλικρίνεια ακόμα και με μια σχετική τρικυμία μαζί με τον ορθολογισμό,
    είναι μια αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Sraosha14 Σεπτεμβρίου 2008 στις 9:15 μ.μ.

    @Χοιροβοσκώφ: Παρακαλώ.

    @Passenger: Mipos eisai ki esy valtos, paidaki mou, e? :-)

    @ανώνυμε: Δεν πάτε, καλέ μου άνθρωπε, να πουλήσετε μυαλό αλλού, εκεί όπου το χρειάζονται κιόλας; Εδώ, όπως έχουνε πει και πιο καπάτσοι, μας περισσεύει και ήδη το εξάγουμε με ιεραποστολικό ζήλο.

    Επίσης, μην κάνετε κατάχρηση του γεγονότος ότι το μοντερέισιον το έχουμε χρησιμοποιήσει μόνο για να προστατέψουμε τρίτους.

    Με άλλα λόγια: αν δε σας αρέσει εδώ, άιντε καλιά σας.

    @gasireu: Είμαι κατά των τρικυμιών, λόγω χαρακτήρα. Ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί, βεβαίως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Anonymous14 Σεπτεμβρίου 2008 στις 10:56 μ.μ.

    Μόνο ένας ανόητος θα μου απαντούσε έτσι. Περιττό να πω ότι δεν ξέρεις τί σου γίνεται. Ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή