Η βροχή είναι εχθρός του διοπτροφόρου πεζού: κάνει το οπτικό σου πεδίο πουά διασπείροντας πάνω του μικροσκοπικούς φακούς οι οποίοι μετατρέπονται σε λέρες κηλιδίτσες μόλις μπεις σε στεγνό χώρο. Ως διοπτροφόρος που τρελαίνεται να περπατάει ξέσκεπος στη βροχή, και που απενοχοποιήθηκε γι΄αυτό του το βίτσιο στον μακρινό Βορρά, αναγκάζομαι λοιπόν να περπατάω με το κεφάλι σκυμμένο: καλύτερα τζάμπα λούσιμο με βροχόνερο, άντε και με ό,τι τρέχει από τα λούκια των μπαλκονιών, παρά να σκαρδαμύσσω ακόμα χειρότερα.
Τις τελευταίες μέρες δεν ήξερα αν περπατούσα σκυφτός λόγω της πολλής βροχής, την οποία φυσικά χαιρόμουν απεριόριστα, ή από την πολλή και πηχτή σκέψη που βάραινε μέσα στην καρκάλα μου. Πέρα από πολλά προσωπικά κι οικογενειακά (για τα οποία ο γιατρός μου κι ο δικηγόρος μου μου απαγόρευσαν να σας μιλήσω) με απασχολούσαν τρία τινά, κατά σειρά σοβαρότητας και ξεκινώντας από το λιγότερο σοβαρό:
Άρθρο α': Η μπλογκοσύναξη.
Εδώ και τέσσερα χρόνια απέφευγα επιμελώς τις μπλογκοσυνάξεις. Είχα εξηγήσει τους λόγους αναλυτικά σε όσους με είχανε ρωτήσει και ήτανε, κυρίως, λόγοι ιδιοσυγκρασίας. Τις προάλλες οργανώθηκε μπλογκοσύναξη με γνωστούς μου κι εκλεκτότατους μπλογκάδες. Είπα λοιπόν το ναι, σαν τον άνθρωπο του Τζιμ Κάρεϋ, ναι, όπως άλλωστε είναι και η απάντηση σε κάθε αιώνιο ερώτημα (που λέει κι ο τυπάκος στο Δωμάτιο με Θέα). Μπούκαρα στην ταβέρνα με καθυστέρηση και πολύ κουρδισμένος για συζήτηση (κάτι που στη Μεγαλόνησο αποφεύγεται, αφού διεγείρει πάθη, ερμηνεύεται α πριόρι ως αντιπαράθεση και εγκυμονεί τον κίνδυνο να πεις καμμιά κακή κουβέντα για την ξαδέρφη / τον κουμπάρο / τον μουχτάρη του αλλουνού). Μπαίνω λοιπόν κουρδισμένος και, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, υιοθετώ αντιρρητικές τακτικές, γίνομαι ενστικτωδώς πνεύμα αντιλογίας (έτσι με λέει η μάνα μου από τα εφτά μου και, ως γνωστόν, άμα δε σε ξέρει ούτε η μάνα σου...). Μόνο που τους περισσότερους εκεί μέσα δεν τους είχα ξανασυναντήσει δια ζώσης. Μέσα σε 25 λεπτά είχα πιει 4 σκέτα τσίπουρα και γύρω μου υπήρχαν ερείπια, σαστισμένοι άμαχοι και τσιτωμένα νεύρα. Οι διαλεκτικές μανιέρες έφεραν την καταστροφή, σαν τις γόπες στα σκίνα. Μου πήρε τρεις μέρες να συνέρθω. Άρα: τετ-α-τετ και μόνο τετ-α-τετ. Κερνάω καφέ, ουίσκι και γαριδομακαρονάδα δικής μου παρασκευής. Αν δεν τρώτε γαρίδες ξέρω να μαγειρεύω πολλά άλλα κι ωραία.
Άρθρο β': Η εξέγερση
Ήταν, λέει, όντως εξέγερση; Ναι. Μας άρεσε; Όχι ακριβώς, όχι πάντοτε. Έχει καμμιά σημασία; Όχι βέβαια. Θα σημάνει κάτι στο μέλλον; Ίσως. Ως εδώ, απ' ό,τι μου είπε κι ο Κουκουζέλης, αυτά λέει κι ο Ράμφος. Οπότε άλλη μια τάχα μου βαθυστόχαστη ανασκόπηση περισσεύει. Μιλώντας προσωπικά, ήμουν πάντα με την Άνοιξη της Πράγας του 1968 και το σαφές πολιτικό της αίτημα: Dub-ček, svo-bo-da ('Ντούμπτσεκ, λευτεριά'), με τη Βελούδινη Επανάσταση του 1989, όχι με τον Ιερό Μάη των Παρισίων. Προτιμώ τον Γκάντι από τους Μάου-Μάου. Αν μπόρεσε ο Γκάντι να αφανίσει τη βρετανική αποικιοκρατία, η μη-βία μπορεί να νικήσει οτιδήποτε. Άλλωστε, όταν εξεγείρεσαι χωρίς βία, δεν κινδυνεύουν αθώοι εξαιτίας των επιλογών σου. Και δεν πρόκειται να πειστώ ότι η βίαιη εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος, ή ένας δρόμος που θα ήθελα να πάρω ποτέ.
Οπότε, άμα ξανακάνετε καθιστική διαδήλωση, φωνάξτε με. Άμα συνυπογράψετε τίποτε ανθρώπινο, πάλι φωνάξτε με. Άμα χαλάσετε τη θεατρική έξοδο του κοσμάκη, και πάλι φωνάξτε με. Μην περιμένετε να επαναλάβω τα συνθήματά σας. Θα στέκομαι πίσω δεξιά και θα χαμογελώ ηλίθια. Ο καθείς και τα όπλα του.
Άρθρο γ': Eyeless in Gaza
Τα ίδια και τα ίδια. Κάθε έγκλημα του Ισραήλ, αφορμή για πρόστυχο κι απροκάλυπτο αντισημιτισμό παγκοσμίως. Κάθε εγκληματικός τυχοδιωκτισμός της παλαιστινιακής ηγεσίας (εκτός κι αν κάποιος μπορεί να μου εξηγήσει γιατί η Χαμάς αποφάσισε να μην ανανεώσει την εκεχειρία: έχασε την υπομονή της; 60 χρόνια μετά τη Νάκμπα; ή μήπως έχανε έδαφος πολιτικά;), πόνος και θάνατος για τους Παλαιστίνιους. Δεν τηρώ ίσες αποστάσεις, ούτε παριστάνω τον ουδέτερο: εννοείται ότι δεν απαντάς με σφαγή αμάχων (έστω και) σε 90 ρουκέτες ημερησίως. Και μάλιστα στη Γάζα, στο μεγαλύτερο μαντρί ανθρώπων του κόσμου.
Πάντως η Μήδεια2 με ενθουσίασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου