Ήθελα να γράψω για το βιβλίο του Harry Frankfurt On Bullshit (Περί Παπαριάς θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός τίτλος, προς επίδοξους μεταφραστές). Ο παπαρολόγος κατά τον Frankfurt είναι πιο επικίνδυνος από τον ψεύτη: ο ψεύτης γνωρίζει την αλήθεια και προσπαθεί να την κρύψει, ο παπαρολόγος αδιαφορεί πλήρως για την αλήθεια και μέσα από τον στόμφο, την αμετροέπεια, την καλολογία, την ευλογοφάνεια κτλ. προσπαθεί απλώς να αυτοπροβληθεί, να εντυπωσιάσει και να προωθήσει ό,τι έχει να πλασάρει πειθαναγκάζοντας το κοινό του.
Όμως δεν έχω πια πολλή όρεξη να μιλήσω για το θέμα -- όσοι διαβάζετε αγγλικά κι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ. Φταίει ένα κείμενο του Ξυδάκη που διάβασα αφού τέλειωσα τη δουλειά για απόψε. Παρότι μπαίνω στο ίντερνετ πάνω από δεκαετία και μπλογκάρω πάνω από τέσσερα χρόνια, είναι η πρώτη φορά που διάβασα κάτι στο διαδίκτυο με το οποίο εν πολλοίς ταυτίστηκα και το οποίο με πόνεσε ταυτόχρονα. Παραθέτω τα επώδυνα αποσπάσματα, αυτά που πέτυχαν διάνα στο νεύρο, σαν τον αναγκαίο τροχό οδοντογιατρού χωρίς ξυλοκαΐνη.
(Εδώ είμαι, είχα πάει να βάλω ένα Jack -- στην υγειά σου, Νίκο. Συνεχίζω.)
Όμως δεν έχω πια πολλή όρεξη να μιλήσω για το θέμα -- όσοι διαβάζετε αγγλικά κι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ. Φταίει ένα κείμενο του Ξυδάκη που διάβασα αφού τέλειωσα τη δουλειά για απόψε. Παρότι μπαίνω στο ίντερνετ πάνω από δεκαετία και μπλογκάρω πάνω από τέσσερα χρόνια, είναι η πρώτη φορά που διάβασα κάτι στο διαδίκτυο με το οποίο εν πολλοίς ταυτίστηκα και το οποίο με πόνεσε ταυτόχρονα. Παραθέτω τα επώδυνα αποσπάσματα, αυτά που πέτυχαν διάνα στο νεύρο, σαν τον αναγκαίο τροχό οδοντογιατρού χωρίς ξυλοκαΐνη.
(Εδώ είμαι, είχα πάει να βάλω ένα Jack -- στην υγειά σου, Νίκο. Συνεχίζω.)
Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.Κι αυτό:
Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.Και, τέλος, αυτό:
Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ‘50 και το ‘60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου