Στην Αθήνα αποφεύγω να παίρνω ταξί, τώρα μάλιστα που υπάρχει καλή συγκοινωνία. Όταν δεν περπατάω. Άλλη φορά θα μιλήσουμε για την απόλαυση να περπατάς στην Αθήνα.
Όταν παίρνω ταξί, άμα λ.χ. βαριέμαι, νυστάζω, κρυώνω, έχω πιει κάμποσα, φροντίζω να κάθομαι πίσω. Αράζω και κοιτάω τον δρόμο έξω τη νύχτα. Κι αυτό είναι μια απόλαυση.
Πρόσφατα αναγκάστηκα να καθήσω μπροστά σε ταξί, είχα κάτι μεσήλικα μωρά στο πίσω κάθισμα (μέχρι τα 70 είσαι μεσήλικας). Πήγα να βάλω τη ζώνη, αλλά δε θηλύκωνε η πόρπη. "Α, μια στιγμή, κύριε", είπε ο οδηγός ('κύριε';), "να βγάλω την ασφάλεια". Έβγαλε από την υποδοχή ένα κούμπωμα μόνο του, σκέτο, κι έτσι κούμπωσα τη ζώνη κι εγώ.
Μια βδομάδα μετά, έβγαλα πάλι βόλτα τα μωρά. Πάλι κάθησα μπροστά. Πάλι το ίδιο σύστημα: ένας ταξιτζής που με προσφώνησε 'κύριο', αφαίρεσε ένα σκέτο κούμπωμα από την υποδοχή της ζώνης για να μπορέσω να προσδεθώ. Πάνω που πήγα να ρωτήσω τι είναι αυτό το πράμα τέλος πάντων, μου εξήγησε ο οδηγός:
Επειδή τα σύγχρονα αμάξια σκούζουν άμα δεν είναι δεμένος ο συνεπιβάτης, κουμπώνουν οι οδηγοί ένα σκέτο παπαράκι, ώστε να ξεγελιέται το όχημα και να μη διαμαρτύρεται όπως τα αθάνατα άλογα του Αχιλλέα.
Λίγο τα έχασα: οι ταξιτζήδες δε μασάνε να σου επιβάλουν διπλές και τριπλές κούρσες (ιδίως άμα είσαι γυναίκα κι όχι 'κύριος'), να ζέχνουν απλυσιά βδομάδας και βάλε, να καπνίζουνε με τα τζάμια ανεβασμένα, να σου λένε πως όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, να σου πιάνουνε το μπούτι και να σου λένε διάφορα (ιδίως άμα είσαι γυναίκα, ή και 'κύριος' -- εδώ παίζουν τα γούστα), να υποκρίνονται ότι δεν ξέρουνε από πού στρίβουμε για Καλλιρρόης (κι έτσι, ωπ, ξαφνικά βρισκόμαστε Βουλιαγμένης), να μινυρίζουνε που θες να τους πας στου διαόλου τη μάνα (λες και θα είχα την ανάγκη τους άμα ήθελα να πάω εδώ πιο κάτω). Ωστόσο, τουλάχιστον δύο ταξιτζήδες χρησιμοποιούν αυτή την ξεγελαστική του συστήματος πατέντα προκειμένου να μην επιβάλουν στον επιβάτη που κάθεται μπροστά να δέσει τη ζώνη ασφαλείας. Ζμπαρεκουάκ, δηλαδή.
Κατά τ' άλλα, όπως λέει κι ο τίτλος (που μου τον έμαθε η xilaren), ευτυχώς υπάρχει και το μπορντέλλο που λέγεται Ιταλία: καμαρώστε πολιτικούς, καμαρώστε τηλεόραση, καμαρώστε συγκοινωνίες και ταξί. Μάλιστα, το πιο σημαντικό θέμα αυτή τη στιγμή στην πατρίδα του Πετράρχη, του Ραφαήλ, των τορτελινιών και του Γκράμσι είναι πόσο μεγάλα βυζιά πρέπει να έχουν οι γυναίκες, με αφορμή τη νικήτρια του τοπικού Big Brother. Πήρε μάλιστα θέση στο θέμα και η Αλεσσάντρα Μουσολίνι, η οποία χαρακτήρισε το κοριτσάκι Θωρηκτό Ποτέμκιν (σπεύσε τώρα στην Ιταλία, ναι, σ' εσένανε μιλάω -- ξέρεις ποιος είσαι).
Μια χαρά είναι η Πορτογαλία σε σχέση με δαύτους.
Άντε ρε, καλό Σου-Κού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου