στον Μίστερ Φώλιο
η ελληνική αριστερά παιδιόθεν χαρακτηρίζεται από ένα έντονο σφίξιμο κι ερύθημα, από σφοδρή αδυναμία να χαρεί, "να τελειώσει και να το φχαριστηθεί" -- που έλεγε κι ο Νιόνιος ενώ εισερχόταν από την κομνήνεια αναγέννησή του στην υστεροβυζαντινή περίοδό του.
Δεν μπορεί να χαρεί, δεν μπορεί· πάει και τελείωσε: έβλεπε σινεμά στις μάντρες του '60 και στηλίτευε την απουσία κοινωνικής κριτικής και επαναστατικών μηνυμάτων, ερωτευόταν τη δεκαετία του '70 (αφάνα τα εφηβαία, φούντα οι μασχάλες) και τη χάλαγε η μπουρζουάδικη ροπή των περισσότερων σεξουαλικών πρακτικών, εξεγειρόταν το Πολυτεχνείο και τη φαγούριζε η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής, έπεσε η Χούντα και θρηνολογούσε την παλινόρθωση του αστικού κράτους, πήγαινε στις ντίσκο και τις έβρισκε απολιτικές. Και πάει λέγοντας.
Όλοι οι βικτωριανισμοί ίδιοι είναι, και στην καταπίεση και στην υποκρισία τους -- μόνον η αφορμή της ενοχής αλλάζει.
...προσυπογράφω!
ΑπάντησηΔιαγραφήσωστός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι καιρός να εφεύρουμε νέες ετικέτες; Το 2500 μ.Χ ακόμα για αριστερά και δεξιά θα μιλάμε;Είναι πως να το πούμε, πασέ (δεν ξέρω την ορθογραφία της λέξης στα γαλλικά όπως θα καταλάβατε)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μεταξύ σοβαρού και αστείου.