Αυτοβιογραφισμός

Προσπαθώ να μη γράψω αυτό το ποστ εδώ και τρεις βδομάδες. Έγραψα άλλα. Έβαλα τη Σάσα Μπάστα. Αλλά αυτό το ποστ μου έχει σβερκωθεί και με χρησιμοποιεί ως μέντιουμ για να το απαγγέλλω σε κόσμο που συναντώ. Πράγμα που είναι ντροπή: δεν μπορεί να είμαι το φερέφωνο ενός ποστ. Οπότε το ξεφορτώνω εδώ, όπως η μπετονιέρα το τσιμέντο, να ξεμπερδεύω και μ' αυτό.

Όταν έφτασα στην Κύπρο το 2002, δεν ήθελα με τίποτα να φύγω από την Αγγλία. Τελικά τυχερός στάθηκα, αφού η Αγγλία συνεχώς ανευρίσκει κι εφαρμόζει ευρηματικές μεθόδους αυτοκαταστροφής και αυτοξεχαρβάλωσης.

Όταν έφτασα στην Κύπρο το 2002 μου ήρθε να πεθάνω. Κάποιους λόγους τους υπαινίχθηκα πριν δύο χρόνια αλλά το πώς και το γιατί δεν έχει σημασία, δεν είναι το θέμα μας η Κύπρος. Ήρθα στην Κύπρο και λιγουρευόμουνα την Ελλάδα.

Λιγουρευόμουνα μια χώρα που ανέβαινε. Εντάξει, πάντα με τον ακανόνιστο ελληνικό λόξυγγα που σε ρίχνει από το ποδήλατο αλλά σε γενικές γραμμές ανέβαινε. Η μεγάλη γκρίζα-μπεζ μάζα στον χάρτη (οι πρώην χώρες του Παραπετάσματος, ντε) και η πυκνή γκρίζα-μπεζ θολούρα του παπανδρεϊκού πατριωτισμού-ομφαλοσκοπισμού που μας χώριζαν από την υπόλοιπη ΕΕ φαίνονταν να συρρικώνονται. Οι Αθηναίοι θα έχαναν για λίγο τη διαρκή τους κακομουτσουνοσύνη, αφού η Ελλάδα ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς (που, για όσους γκρινιάζουν και κλαίνε τη χαμένη παρθενιά των ατάραχων νάιντιζ, ήτανε μια απέραντη τρελή αλλά όμορφη γιορτή) και έμπαινε στο ευρώ. Καινούργια πράγματα ανέβαιναν, γειτονιές, κινήσεις, εθελοντισμοί, κινήματα, κουνήματα, υδροπλάνα για Γιάννενα, Πάτρα και Κέρκυρα, καινούργιες ιδέες, καινούργια έντυπα. Οι μετανάστες κυκλοφορούσαν πια χορτάτοι και καλοντυμένοι στους δρόμους -- τουλάχιστον η πρώτη γενιά, οι Πόντιοι και οι Αλβανοί που είχαν αφιχθεί δέκα χρόνια πρωτύτερα. Ήτανε καταδίκη να είσαι μακριά από την Ελλάδα, στην περίπτωσή μου, μακριά από την Αθήνα. Εξορία. Κόμης Μοντεχρίστος.

2010. Οχτώ χρόνια μετά, πέντε από τα οποία υπό τη διακυβέρνηση του Αρχιμπουνταλά. Η γνώμη μου για την Ελλάδα σήμερα είναι γνωστή, έχετε σιχαθεί να τη διαβάζετε. Στο μεταξύ η Κύπρος (που δεν είναι το θέμα μας) μπήκε στην ΕΕ (το 2004). Μέσα σε έξι χρόνια εκμεταλλεύθηκε πλήρως τις ευκαιρίες που της έδωσε η ένταξη και μεταμορφώνεται από ένας καφρότοπος στις παρυφές της Μέσης Ανατολής στην Εσθονία της Μεσογείου: νέες υποδομές, ανέλπιστα ανοίγματα, σοβαροί πειραματισμοί, έμφαση στις τέχνες, ακόμα και κοινωνική αλλαγή -- ακόμα και αλλαγή στη νοοτροπία (που υποτίθεται ότι συνοψίζει την ελληνική κακοδαιμονία). Mutatis mutandis, η Κύπρος μεταλλάσσεται σε κάτι αντίστοιχο της Ελλάδας του 2010, όπως τη φανταζόμασταν το 2004. Δε θα επεκταθώ.

Ένα θα πω: σε μια χώρα που δεν έχει συγκοινωνίες (λόγω δεκαετιών καφρίλας και νεοπλουτισμού), αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα οι πόλεις να αποκτήσουν τζάμπα ποδήλατα (ναι, α λα Άμστερνταμ, Παρίσι, Βαρκελώνη), θυμήθηκαν ότι μέχρι πριν 30-40 χρόνια όλοι με ποδήλατα κυκλοφορούσαν. Κι έφεραν τον Ολλανδό που είναι επικεφαλής στο Άμστερνταμ του συστήματος για να τους πει πώς γίνεται. Ξέροντας τους Ελληνοκύπριους (πια), είμαι σίγουρος ότι λάου-λάου θα το εφαρμόσουν και θα το στηρίξουν το τζάμπα ποδήλατο. Όπως εφάρμοσαν και στηρίζουν την ανακύκλωση (ενώ στην Αθήνα οι κάδοι της ανακύκλωσης είναι συμπληρωματικοί για σκουπίδια). Όπως εφάρμοσαν και στηρίζουν τις ανεξάρτητες αρχές.

Όπως εφάρμοσαν και στηρίζουν την ηλεκτρονική διακυβέρνηση: έκανα χτες τη φορολογική μου δήλωση ονλάιν. Η συμβία, που ξέχασε τον κωδικό της, τον ζήτησε με ιμέιλ χτες το βράδυ, τον πήρε σήμερα στις 11. Την Εφορία της επαρχίας Λευκωσίας (250.000 πληθυσμός) τη στελεχώνουν συνολικά το πολύ καμμιά πενηνταριά άτομα. Όσα τη ΔΟΥ στην Αθήνα στην οποία ανήκω.

Λοιπόν, το έβγαλα το ποστ από πάνω μου. Πάω να πιω κανα κρασί.