Είδα απόψε τα Τραγούδια της Φωτιάς του Κούνδουρου. Εντυπωσιακό ντοκυμαντέρ (συνιστώ να παρακολουθήσετε προσεκτικά τη μαρτυρία του αντιχουντικού αγωνιστή Ρεκλείτη, θα καταλάβετε πάρα πολλά για τη σημερινή Ελλάδα και τις παραδόσεις της).
Το κύριο μέρος του ντοκυμαντέρ είναι αφιερωμένο στη μεγάλη συναυλία που έγινε αμέσως μετά την πτώση της χούντας. Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή όπου η Μελίνα, που μοιάζει σαν την Αθηνά της Οδύσσειας -- εξωτερικά ανθρώπινη αλλά με τεράστιες παλάμες και παράστημα κι αέρα θεότητας, τραγουδάει "νεκρά περιστέρϊα γέμισ' η αυγή τον ουρανό" με τον Ξαρχάκο να τη συνοδεύει σε ένα πιάνο που ακούγεται σαν φτηνά πιατικά ταβέρνας. Χαρακτηριστικά, ο Ξαρχάκος κάθεται σε μια ξύλινη καρέκλα καφενείου: κάθε φορά που πρέπει να παίξει χαμηλά, γέρνει και στηρίζει την καρέκλα στα δυο αριστερά της πόδια για να φτάσει στην άκρη της ταστιέρας.
Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν τους ελληνικούς μουσικούς κρουνούς του '60 και του '70 κολοσσιαία κι ανεπανάληπτα ταλέντα οικουμενικής εμβέλειας με παραγωγή συγκλονιστικά παγκόσμιας σημασίας. Όχι. Αρκεί να ακούσει κανείς Χατζιδάκι παρέα με μη-έλληνες φιλόμουσους κι αμέσως θα εξαχνωθεί κάθε αυταπάτη. Συνυπέγραψα όμως την απορία της συμβίας, η οποία κοιτώντας το κοινό της συναυλίας εκείνης, είπε:
"Ο κόσμος που παρακολουθεί είναι ανάμεικτος: πολλοί είναι βαμμένα κουμούνια. Κάποιοι είναι απλώς καιροσκόποι. Πολλοί απλώς χαίρονται και πανηγυρίζουν την πτώση της Χούντας. Όλοι όμως ξέρουν αυτά τα τραγούδια. Σήμερα έχουμε φτάσει να παίρνουν συνεντεύξεις από τον Μάλαμα σαν να είναι καλλιτέχνης δυσπρόσιτος και δύσκολος..."
Ανήκω σε μια γενιά που έμαθε τη λέξη 'κουλτούρα' ως συνώνυμο του 'αριστερή ιδεολογία': παιδί νόμιζα ότι αυτοί που έχουν κουλτούρα είναι αριστεροί και ότι όσοι ασχολούνται με την κουλτούρα ασχολούνται με τον Μαρξ και τον Λένιν (ονόματα που έμαθα πριν από του Έλβις -- αλλά δέστε: δεν έγινα ΔΔ, ούτε καν Στ.). Αυτή η ακυρολεξία ήτανε σχεδόν αναπόφευκτη: μέρος της αριστερής δράσης στην Ελλάδα απαρτιζόταν από τη δημιουργία, καλλιέργεια και διάδοση ή και επιβολή (γεια σας ΚΟ του ΚΚΕ!) μιας λαϊκής υψηλής τέχνης. Ναι μεν οι αριστεροί ήτανε μειονότητα, αλλά στα πεδία του ευρύτερου πνευματικού πολιτισμού παίζανε σχεδόν μόνοι.
Με το που μας τελείωσε η αριστερά (χάρη κυρίως στο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ κι όχι μόνο λόγω του φιάσκου του 'υπαρκτού'), μας τέλειωσε και η "κουλτούρα" (η, ας πούμε, λαϊκή υψηλή τέχνη). Για να δείτε πόσο εύκολα γίνονται τέτοιες συσχετίσεις, σκεφτείτε ότι μαζί με τη σύγχρονή μας νέα εθνική ιδεολογία και την αναβίωση της 'ελληνικότητας' προέκυψε (αναπόφευκτα) ένα ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία. Να το θέσουμε κι αλλιώς: η Ορθοδοξία είναι για τη νέα εθνική ιδεολογία και την αναβίωση της 'ελληνικότητας' ό,τι ήταν η κουλτούρα για την Αριστερά.
Πράγματι: το 1987 όταν ο Παπανδρέου αποφάσισε καισαρικώ δικαίω να γίνει λαϊκός ηγέτης και να απαλλάξει την Εκκλησία από την περιουσία της και να φροντίσει να εκλέγονται οι επίσκοποι από τον λαό, δεν υπήρχε ούτε ένας δημοσιογράφος στην Ελλάδα πλην του Ψαρουδάκη ο οποίος θα ήτανε σε θέση να πάρει έστω συνέντευξη από δεσπότη. Δεν ξέρανε πώς τους προσφωνούνε καν. Εκκλησιαστικό ρεπορτάζ; Εκκλησιαστικοί συντάκτες; Αστεία πράματα. Επιπλέον, όταν ο Χριστόδουλος και ο Άνθιμος, οι τότε φλογερά ανανεωτές διόσκουροι της Ιεραρχίας και αντίπαλον δέος του Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη, βγήκανε σε ντιμπέιτ στην ΕΡΤ για το θέμα, γίνανε σχεδόν ρεζίλι. Ούτε η κοινωνία γνώριζε πολλά για την οργάνωση της εκκλησίας, ούτε ο κλήρος ήξερε να μιλάει χωρίς τις κωμικές έρρινες κορώνες του και τα ασιανά ρητορικά του σχήματα (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Εν έτει 2008, όλοι φοράνε κομποσχοίνια: στον καρπό, στον λαιμό, στον αστράγαλο, ενδεχομένως μέχρι και εν είδει στυτικού δακτυλίου. Όπως η νεολαία ανακάλυπτε τον Γκράμσι στα '72, ανακαλύπτει τον Μάξιμο τον Ομολογητή (ο οποίος, grosso modo, μας λέει ότι "δεν πειράζει να κάνουμε σεξ προγαμιαίο") στα '08.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κουλτούρα. Όχι αριστερή κουλτούρα, απλώς κουλτούρα. Στην Ελλάδα, οι απόπειρες υψηλού πολιτισμού και η ενασχόληση με την ανθρώπινη κατάσταση αντικαταστάθηκαν με αποθέωση του χθαμαλού και εντατική ομφαλοσκόπηση. Να σημειώσω ότι θεωρώ θετική την απενοχοποίηση του χθαμαλού και του ποπ-κάλτσουρ. Την αποθέωση και την απολυταρχία του δεν ανέχομαι.
Πού μας πάνε όλα αυτά λοιπόν;
Νομίζω ότι χρειαζόμαστε μια καινούργια μαγιά ανθρώπων με ευαισθησίες και ικανότητες που θα φτιάξουν μια καινούργια κουλτούρα. Όχι φυσικά 'μαζική', ούτε 'λαϊκή', αλλά μια νέα κουλτούρα. Πολλοί από αυτούς είναι δοκιμασμένοι εργάτες του λόγου, της τέχνης ή της σκέψης. Άλλοι είναι πρωτόπειροι, ξέμπαρκοι που τους μάθαμε χάρη στο μέσο μέσα από το οποίο σας κοινοποιώ κι εγώ τις σκέψεις μου. Σε απλά ελληνικά: μια καινούργια κίνηση μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από τα μπλόγκια, εκλαϊκεύοντας πολλούς φτασμένους που "αγκάλιασαν το μέσο" και αναδεικνύοντας καινούργιους -- αφού ήδη τους έχει όλους φέρει κοντά, τους έχει βάλει να επικοινωνούν μεταξύ τους και να αλληλεπιδρούν.
Η ταύτιση της λέξης κουλτούρα με την αριστερά ήταν μόνο σημειολογική. Δεν αντιπροσώπευσε ποτέ τίποτα το πραγματικό. Μάλιστα αν είχες μεγαλώσει ανάμεσα σε κύκλους μορφωμένων δεξιών, τότε το connotation ήταν "αριστερά= θολοκουλτούρα" και όταν σκέφτομαι το Θεοδωράκη και το Ρίτσο, τείνω να συμφωνήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αντιλαμβάνομαι το αίτημα για κουλτούρα. Πώς μεταφράζεται; Μέσα στις χιλιάδες αίθουσες τέχνης, τα χιλιάδες θέατρα και τα χιλιάδες βιβλία που εκδίδονται δεν μπορείς να λες ότι δεν διακρίνεις ίχνος πολιτισμού. Άλλως τε, και η σκέψη "δημιουργώ κουλτούρα" αφορά μόνον στους καναλωτές της και ποτέ στους δημιουργούς της.
Έπειτα, κυκλοφορώ στην πόλη καθημερινά και δεν βλέπω όλους τους νέους με κομποσχοίνια στο χέρι, το αντίθετο θα έλεγα και περιορίστηκαν και οι θείτσες με το κομποσχοίνι πάνω από το Ρόλεξ απλώς, οι λίγοι που τα φοράνε σήμερα είναι πιο επικοινωνιακοί και ενδιαφέροντες και ως εκ τούτου κάνουν πιο πολύ θόρυβο.
Τέλος, η περιγραφή των μπλογκ και η αγαλλίαση που δείχνει να σου προκαλούν ως σύνολο μου θυμίζει την εν Χριστώ κοινωνία. Μακριά από μας Θεούλη μου! Ο καθένας στην e-σκήτη του.
Φρονώ ότι, τελικά, το ανάμεσα σε ποιους έχει μεγαλώσει κανείς ελάχιστα αφορά τη συζήτησή μας εδώ. Ωστόσο, να συμφωνήσω μαζί σας ότι και για τους γονείς μου (μια κεντροδεξιά κι έναν κεντροαριστερό) ο όρος 'κουλτούρα' ήτανε μάλλον υποτιμητικός, όταν δεν χρησιμοποιούνταν για βρισιά και λοιδωρία. Ωστόσο και Μαρκόπουλο ακούγαν, και Ξαρχάκο και Θεοδωράκη κι απ' όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο, αυτά δεν αφορούν φυσικά κανέναν, εκτός ίσως από τον Ζάχο Χατζηφωτίου και τους συν αυτώ. Άλλωστε είναι γνωστή η πνευματική καχεξία της Δεξιάς, η οποία ανέκαθεν λειτουργούσε ως μαγνήτης βλακών κι ημιμαθών, τα έχετε πει κι εσείς, τα έχει πει κι ο Χατζιδάκις πριν από εσάς.
Εν πάση περιπτώσει, λοξοδρόμησα: αυτό που νομίζω ότι έχει εδώ σημασία είναι ότι 'επί αριστεράς' "παράχθηκε" (όπως λέτε κι εσείς) πολλή και καλή κουλτούρα με απήχηση πολύ πέρα από τον κόσμο της αριστεράς. Σήμερα;
(Ως υποσημείωση, αν και οι Ρίτσος και Θεοδωράκης ελάχιστα με συγκινούν, μάλλον αστοχήσατε που δώσατε τα δικά τους ονόματα για να παραδειγματίσουν τον όρο 'θολοκουλτούρα'.)
Τώρα, παρότι δεν κυκλοφορώ στην πόλη σας, φαντάζομαι ότι δεν είναι ο (ελληνικός) κόσμος ολόκληρος. Ομολογώ όμως ότι ούτε κι εγώ γνωρίζω πόσο τοις εκατό του πληθυσμού φοράει κομποσχοίνι και τρέχει σε γεροντάδες (εν ζωή ή εντύπους). Συμφωνώ όμως μαζί σας ότι πρόκειται για ένα δυναμικό μέρος της ελληνικής νεολαίας (και εν γένει κοινής γνώμης) -- ακριβώς όπως οι αριστεροί κάποτε.
Τέλος, απόρησα που διαβλέψατε ενθουσιασμό και "αγαλλίαση" εκ μέρους μου απέναντι στην μπλογκική συλλογικότητα. Σε λίγο θα μου πείτε ότι στήνω φράξια μπλογκάδων ή, χειρότερα, ότι υποστηρίζω άκριτα κάποιο mignonne mais tellement chic πολιτικό κόμμα.
Χωρίς πλάκα τώρα, δε με αφορούν οι συλλογικότητες και οι αφαιρέσεις: απλώς προτείνω ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει κάποια δυναμική κίνηση κουλτούρας μέσα από τα μπλόγκια. Σημασία έχει και πάλι (όπως και πάντα) ο διάλογος και η δυνατότητά του: χάρη στο μέσο συναντιούνται ετερόκλιτοι κι ετερόκλητοι και -- ίσως -- φτιάξουνε κάτι μαζί, παρέες-παρέες ή σόλο.
Ωραίο δε θα 'τανε;
Μου φαίνεται άκριτα αισιόδοξο το ποστ επειδή Shraosa δεν προνοείς να περιγράψεις βάσει ποιου τρόπου τα μπλογκ μπορούν να γίνουν το νέο όχημα για την ανάδυση μιας (νέας έστω) κουλτούρας. Αφήνεις ένα κενό, για μας άραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά, ο νεοπουριτανισμός είναι γεγονός ΚΑΙ στα μπλογκ, αρκεί να ρίξεις μια ματιά στα "παραδημοσιογραφικά" και το "παραπολιτικά" που φυτρώνουν πλέον σαν τα μανιτάρια. Ποιά κουλτούρα; Ανοησία, μίσος, κομποσκοίνι και "Ελλάς ή Τέφρα" καταντά αργά και σταθερά η ελληνική μπλογκόσφαιρα. Δεν είμαστε βεβαίως τίποτε πορτιέρηδες και μπράβοι για να επιβάλλουμε και κανόνες αλλά η απόλυτη ελευθερία του μέσου συγχέεται με την ασυδοσία όπως έχει ειπωθεί πολλάκις κι όχι άδικα. Νομίζω ότι είναι μάταιο να ψάξει κανείς για λύσεις, αυτό που χρειάζεται είναι να είναι ο καθένας συνεπής με τον εαυτό του στο δικό του μπλογκ.
"απλώς προτείνω ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει κάποια δυναμική κίνηση κουλτούρας μέσα από τα μπλόγκια. Σημασία έχει και πάλι (όπως και πάντα) ο διάλογος και η δυνατότητά του: χάρη στο μέσο συναντιούνται ετερόκλιτοι κι ετερόκλητοι και -- ίσως -- φτιάξουνε κάτι μαζί, παρέες-παρέες ή σόλο"
Κι αυτό γίνεται αλλά όχι με καφέδες, σουβλάκια, μέχρι e-petitions και ανούσια "μπλογκοπαίχνιδα" όπως ακριβώς γίνεται τον τελευταίο καιρό. Θες παραγωγή κουλτούρας; Ο καθένας δημιουργεί το δικό του κλίμα και να υπάρχει responce - συνδιαλλαγή - επαύξηση (αλλά όχι "αναγνώριση") όχι κατ' ανάγκη προς επίρρωση της συλλογικότητας αλλά προς όφελος της αλληλεπίδρασης.
Γι αυτό συμφωνώ κι εγώ: όχι στις φράξιες, αλλά ναι και στις εποικοδομητικές συνεργασίες.
"Νεά κουλτούρα" λοιπόν μέσα από τα μπλογκ; Βάσει ποιού σχήματος θέτεις τα χαρακτηριστικά που ορίζουν το "νέο"; Γιατί η παρανόηση εδώ είναι να βαφτίσουμε προοδευτικό κάτι που ανακυκλώνεται με παραδοσιακά μέσα σε ένα διαφορετικό πεδίο εφαρμογής. Θα μπορούσαμε να πούμε ασφαλέστερα "επαναφορά κουλτούρας" αλλά κι εδώ για ποιά κουλτούρα μιλάμε πάλι;
Πιστεύω ότι η περίοδος Ρήγκαν ,Θάτσερ, Μιττεράν Παπανδρέου, Χομεινί και οι ύστατες συνέπειές της (Μπους ,Μπλερ, Μπερλουσκόνι, Βενιζέλος,Μπιν Λάντεν, Καρατζαφέρης ) θα έχει πολύ ενδιαφέρον για τους μελλοντικούς μεταπτυχιακούς .
ΑπάντησηΔιαγραφήα)Το ιδεολογικό μίγμα πατρίς θρησκεία Καλομοίρα, cleanliness is next to godliness και πώς αντικατέστησε τον άθεο μαρξισμό, το κάντο χενεράλ και τους χίππηδες.
Ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε όταν οι "δυνάμεις της συντήρησης" (με την έννοια όσων είναι ικανοποιημένοι με την κατάσταση των πραγμάτων και θεωρούν περιττό και επιζήμιο-κυρίως,και δικαίως, για τους ίδιους και δευτερευόντως για το μέλλον των παιδιών σας- κάθε συλλογικό πειραματισμό στο πεδίο της κοινωνικής μηχανικής) ανακάλυψαν ότι είναι ευκολότερο -στην τότε συγκυρία-να ηττηθεί στη συνείδηση του ετερόκλητου μίγματος που ήταν πάντα ο κόσμος, η πολιτική στο σύνολό της παρά ο κομμουνισμός, ο ορθολογισμός στο σύνολό του παρά ο ντετερμινιστικός υλισμός του 19ου αιώνα και οι "κουλτουριάρηδες" παρά οι επί μέρους νεανικές ανησυχίες που πιθανόν να οδηγούσαν και σε αντιπαραγωγικές επιλογές .Τα ιδεολογικά εργαλεία τα παρείχε η ίδια η αριστερά έχοντας ήδη οδηγηθεί -μέσα από τις ατέλειωτες σχολαστικές αναζητήσεις της-στην αμφισβήτηση όλων των παραπάνω (για να δικαιωθεί και ο Μαρξ ως προς την γιν-γιανγκ διαλεκτική του).
Την χαριστική βολή στον καταρρέοντα υπαρκτό όμως την έδωσαν οι τότε επιφανειακά ανυπόληπτοι -που όμως εξακολουθούσαν να διαθέτουν έναν έτοιμο μηχανισμό με απήχηση στα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα με τις ιδεοληψίες τα ταμπού και τις φοβίες τους -καθολικοί παπάδες και αγιατολάχ ,οι οποίοι βεβαίως καρπώθηκαν ιδεολογικά (αφού αυτοί μας τα λέγανε από το 1789) την απογοήτευση από την ματαίωση της ουτοπίας, αλλά και ένας νέος εθνικισμός (αντισοβιετικός ή αντιιμπεριαλιστικός κατά περίπτωση ), αποτέλεσμα και εργαλείο των περιφερειακών συγκρούσεων .Ήταν φυσικό στην αμέσως μετά τον ψυχρό πόλεμο εποχή να κάνουν το γύρο του θριάμβου όλες αυτες οι ετερόκλητες τάσεις που αλληλογονιμοποιήθηκαν στη διάρκειά του.
β)Η κουλτούρα των μαζών
Η κουλτούρα τείνει κατ' εμέ σε ένα χαμηλό μέσο όρο επειδή -λόγω ανόδου του βιοτικού επιπέδου- η προσφορά θεάματος και πολιτιστικών commodities καθορίζεται πλέον όχι από αυτοχρισθείσες πρωτοπορείες, αλλά από τις απαιτήσεις ενός νέου τύπου αυτάρεσκου και ενημερωμένου -με το ζόρι- καταναλωτή ,που όμως γαλουχήθηκε στο περιβάλλον του ανορθολογικού σχετικισμού που περιέγραψα πιο πάνω, και μιας σειράς "δημοκρατικών" (και κολακευτικών γι' αυτόν) παρεξηγήσεων , όπως π.χ.η σύγχιση μεταξύ ελευθερίας της έκφρασης και ισοτιμίας απόψεων, ή μεταξύ διαλλακτικότητας και του να θεωρείς ότι η αλήθεια βρίσκεται στο μέσον, ακόμα κι' όταν τα δύο άκρα είναι ο μοριακός βιολόγος και ο πάστορας του Σώλτ Λέικ.
γ)Οι μορφωμένοι δεξιοί
Μορφωμένοι συντηρητικοί γενικά υπήρξαν αρκετοί, αλλά λίγοι υπήρξαν που παρήγαγαν ενδιαφέροντα πράγματα (Νομίζω ότι υπήρξαν λιγότεροι κι' απ τους μορφωμένους ναζί).Από τους τελευταίους πρέπει να ήταν ο Μπαχ κι' ο Τέννυσον, ενώ με αγωνία περιμένω τα ώριμα έργα του Σπανουδάκη και του Γιάννη Μαρίνου.
Το θολοκουλτούρα πρέπει να το είπε ο Ρίζος ή ο Τράγκας.Άλλη ανάλογη πνευματική συνεισφορά της δεξιάς της ίδιας περιόδου στον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας υπήρξαν τα "ούμπαλα" (με την πολιτική έννοια, γιατί η κυριολεκτική προυπήρχε στο γνωστό ανέκδοτο)
δ)Οι εκθέσεις, τα βιβλία, τα cd
Ιδεολογικά αλλά και από πλευράς μέσων (αναφέρομαι σε επιστήμη και τεχνολογία) είμαστε στην αρχή ενός paradigm shift που δεν έχει καμμία σχέση με επιστροφή στις ρίζες ούτε και με αποδόμηση και μαλακίες, και δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να εκφραστεί και καλλιτεχνικά .Προς το παρόν ανακύκλωση και αμηχανία.
"Ωραίο δε θα 'τανε;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνησε η ερώτησή σας. Τη βρήκα σχεδόν παιδική. Είστε πολύ συμπαθητικός όταν μιλάτε έτσι.
Κουλτούρα να φύγουμε. Ο πολιτισμός έχει αλλάξει στασίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφή..κατά τα λοιπά, συμφωνώ με τον Alberich..
@justanothergoneoff: Γενικά οι παρατηρήσεις σας με βρίσκουνε μάλλον σύμφωνο. Πάντως δεν αισιοδοξώ, προτείνω. Επίσης, παρατηρώ ενδιαφέρουσες συνεργασίες δυνητικά να σχηματίζονται, αν και προς το παρόν περιορισμένες και μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονταν κι εκτός διαδικτύου (λ.χ η τριάκτινη και οι μελοποιήσεις του Πετεφρή από τον Μπερεκέτη).
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάσει ποιου σχήματος, ρωτάτε. Δεν ξέρω. Ποιο ήτανε το σχήμα της αυθεντικής Sezession; Η αλλεργία απέναντι στον ακαδημαϊσμό και τον συφιλιδικό βικτωριανισμό; Το αψέντι; Η άνοδος των Εβραίων αστών; Δεν ξέρω: αυτά είναι των ιστορικών, τελικά.
Σε τελευταία ανάλυση, δεν πρέπει να νομίζουμε ότι όλα τα κινήματα (πρέπει να) διακατέχονται από ιδεοληψίες...
@alberich: Τα είπες όλα. Μα όλα. Τέλος.
@ouming: Είμαι γενικά συμπαθητικός ("σε περίμενα στριφνότερο", μου είπε κάποιος, μισή ώρα αφού με γνώρισε δια ζώσης). Κι εσείς όμως είστε συμπαθητική, με το κασκόλ και τα όλα σας.
@rodia: "ο πολιτισμός έχει αλλάξει στασίδι"
Έχω λίγο καιρό που σε διαβάζω. Έχεις ανησυχίες και προβληματισμούς, όμως καμιά φορά μου δίνεις την εντύπωση ότι σου αρέσει να γράφεις μόνο για να γράφεις. Δεν ξέρω δηλ. κατά πόσο σε αγγίζουν όλα αυτά που κρίνεις και σχολιάζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά με το κομποσχοίνι είναι μία πραγματικότητα. Η δική σου, ποιά είναι άραγε;
Πολιτισμός σημαίνει επικοινωνία. Αν θες κάτι να σχολιάσεις, γράψε για την αδυναμία μας να επικοινωνούμε πρόσωπο με πρόσωπο και να προτιμάμε να μένουμε στα γραπτά και να μην περνούμε σε πράξεις.
να είσαι καλά
Ν.Κ.
@N.K.: Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να ορίσω τον πολιτισμό, είναι πέρα από τις δυνατότητές μου. Αμφιβάλλω πάντως ότι υπάρχει "αδυναμία [...] να επικοινωνούμε πρόσωπο με πρόσωπο". Όθεν, πρέπει να βρείτε κάποιον άλλο να γράψει για αυτό το ζήτημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που, συγκαταβαίνοντας, μου αναγνωρίζετε "ανησυχίες και προβληματισμούς", έτσι είμαστε εμείς τα νιάτα, άλλωστε. Λέω 'αναγνωρίζετε', γιατί δίνω την εντύπωση, όπως λέτε, ότι γράφω μόνο για να γράφω. Πάντως, αν παρατηρήσατε, η συγκεκριμένη ανάρτηση ανέβηκε στις 3 τα ξημερώματα Κυριακής. Είναι η ώρα των γραφομανών αυτή.
Περισσότερες πληροφορίες για τις "πραγματικότητές μου" (τι σολιψισμός!) και το τι με αγγίζει θα βρείτε στις πίσω μου σελίδες του μπλογκ.
Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σας για τη διεισδυτικότητα της θρησκείας. Εγώ ,που πολύ απέχω από το να ζω ανάμεσα σε "παραγωγούς πολιτισμού" ή αστούς του παλιού καλού καιρού, βλέπω καθημερινά ότι η θρησκεία του Άνθιμου και του μακαριστού καλά κρατεί και μάλιστα σε συνειδήσεις νεαρές. Σημειολογικά το κομποσκοίνι είναι σε ελαφριά υποχώρηση μεν αλλά η απολυταρχία της ποπ κουλτούρας θεριεύει και επιβάλλεται ως το νέο αυτονόητο.Όσο το ηλικιακό αναπόφευκτο, ανάμεσα σε μένα και τους νέους γονείς που υποδέχομαι κάθε χρόνο στο σχολειό, μεγαλώνει τόσο βλέπω αυτή την έλλειψη που περιγράφετε πιο φανερή. Οι τριαντάρηδες γονείς, που δεν είχαν καν την ατυχία να μεγαλώσουν έστω και με θολοκουλτούρα, απλούστατα στερούνται εντελώς κουλτούρας. Ή μάλλον, για να είμαστε και πολιτικώς ορθοί, έχουν για κουλτούρα τους αυτό που κάποτε λέγαμε υποκουλτούρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια και ανέφερα το αυτονόητο θαρρώ πως ταιριάζει να μνημονεύσω και τον Ελεφάντη που είπε ότι η επανάσταση είναι η κατάργηση του αυτονόητου.
Α, και προς επίρρωσιν των παραπάνω, δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου το παράδειγμα νεαρού "παραγωγού κουλτούρας", γόνου δυο εκ των πλέον βαριών χαρτιών της κουλτούρας που βρίσκεται σε υποχώρηση, ο οποίος παράλληλα με τη συγγραφή "βγάζει " και τις ερωτήσεις γνωστού και απελπιστικά αντιπροσωπευτικού, για την εγχώρια ανθρωπογεωγραφία, τηλεπαιχνιδιού που εκτυλίσσεται μέσα σε ταξί. Είμαι εμπαθής; Απλοϊκή; Και τα δυο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη φιλοξενία.
@sobraluz: εγώ ευχαριστώ για τα σχόλιά σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να είναι έτσι όπως το λες: να αισθάνεσαι όντως την πραγματικότητα γύρω σου και να μην περιορίζεσαι στην ανάλυσή της και την από μακριά θεώρησή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σε βοηθήσω κάπως με τον όρο πολιτισμό.
Πολιτισμός είναι να μου απαντάς χωρίς να αμύνεσαι σαν να είμαι αντίπαλός σου.
Α-πολιτισμός είναι να τρέφεις καχυποψία και φόβο για τον άλλον.
Πολιτισμός είναι ότι μου απάντησες μέσω ιστολογίου.
Α- πολιτισμός είναι ότι με παρέπεμψες για μία σου άποψη σε άλλα σου κείμενα χωρίς να «καταδεχτείς» να απαντήσεις.
Πολιτισμός είναι να γράφεις π.χ. για την ανεργία των νέων (η ανησυχία και ο προβληματισμός που λέγαμε), με σκοπό να συμβάλεις έστω και λίγο στην εύρεση λύσης της.
Α –πολιτισμός είναι όταν γράφοντας νομίζεις ότι είσαι ο μόνος που σχολιάζει το πρόβλημα και ανησυχεί.
Πολιτισμός είναι όταν κάποιος συμπολίτης σου δυσφορεί για οποιοδήποτε λόγο κι εσύ τον καταλαβαίνεις.
Α- πολιτισμός είναι να αποποιείσαι μονίμως του μεριδίου ευθύνης που σου αναλογεί, εφόσον αποτελείς μέρος/μέλος της κοινωνίας και δεν είσαι «θηρίο» κατά τον Αριστοτέλη.
Πολιτισμός είναι να μην χρειάζεται να βγει ο πολίτης να διαμαρτυρηθεί για θέματα που αφορούν τη συνείδησή του, όπως π.χ. για την προσβολή ιερών και οσίων του τόπου του ή για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του.
Α –πολιτισμός είναι όταν η διαμαρτυρία του αυτή για κάποιον λόγο τείνει να γίνεται πάγια κατάσταση.
Πολιτισμός είναι όταν η Παπαρίζου βγαίνει πρώτη στη Γιουροβίζιον και όταν κερδίζουμε το πανευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο και πλησιάζουμε έτσι τον εθνικό μας εαυτό συμφιλιωμένοι με τους άλλους-όλους, που μοιράζονται με μας την ίδια γη και ουρανό.
Α –πολιτισμός είναι όταν βγαίνουν την επόμενη μέρα οι «ξερόλες» και το σχολιάζουν σαν να είναι ξένοι του γεγονότος.
Πολιτισμός είναι η καλυτέρευση της ζωής των προσώπων που συμφωνούν, εκδηλώνοντας κοινό αίσθημα, πίστη και νου.
Α- πολιτισμός φυσικά είναι τα διαζύγια που μαρτυρούν την έλλειψη συμφωνίας έστω και ανάμεσα σε δύο μόλις πρόσωπα.
Πολιτισμός είναι η συμφιλίωση ενός αριστερού μ’ έναν δεξιό.
Α- πολιτισμός είναι η ταμπέλα.
Η αδυναμία επικοινωνίας που σου προανέφερα υφίσταται. Ακριβώς η ίδια διαπιστώνεται και στο δίκτυο, όπου στην ουσία καθρεφτίζεται η κοινωνία για την οποία παραπονούμαστε.
Ν. Κ.
Πάτερ (;) Ν.Κ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για τα παραδείγματα.
Την κριτική σας την αποδέχομαι και θα τη μελετήσω. Σας ευχαριστώ. Ειλικρινά (αν και η ειλικρίνεια εκ μέρους μου είναι σπατάλη εν προκειμένω), πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν
α) όντως (δίνω την εντύπωση ότι) αποποιούμαι του μεριδίου ευθύνης που μου αναλογεί,
β) αν η διαμαρτυρία μου τείνει να γίνεται πάγια κατάσταση.
Τώρα, ο πατερναλισμός γυμνασιάρχου Καλαμπάκας (κρίμα την Καλαμπάκα) που διαπνέει τα δυο σας σχόλια περισσεύει. Δε μου εμπνέει "καχυποψία και φόβο", είναι όμως πολύ προσβλητικός. Εξού και η αίσθησή μου ότι η ειλικρίνειά μου μόλις σπαταλήθηκε.
Επιμένω ότι υπάρχει πρόβλημα στην «επικοινωνία».
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το «πάτερ» γέλασα! (Θου Κύριε…)
Ν. Κ.
Νεοελληνικός πολιτισμός είναι όταν αυτός ο ανερμάτιστος συνδυασμός χαοτικής προσέγγισης και επαρχιωτισμού μετουσιώνονται στη φαντασία του 'καλλιτέχνη' σε εμπεριστατωμένη και οριστική άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήShraosha αν συμμερίζομαι την αισιοδοξία της τελευταίας σου παραγράφου, παρά το οτι οι αριθμοί συνηγορούν υπέρ της αντίθετης εκτίμησης, είναι διότι για πρώτη φορά σ'αυτή τη χώρα όσοι έχουν κάτι να πούν δεν είναι καταδικασμένοι σε ισόβια σιωπή.
για πρώτη φορά σ'αυτή τη χώρα όσοι έχουν κάτι να πούν δεν είναι καταδικασμένοι σε ισόβια σιωπή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο αυτό. Διάνα πέσατε. Θα το καδράρω.
Για να το ριξω μπας κ' μου λυθει μια απορια που κουβαλαω χρονια τωρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα "Τραγουδια της Φωτιας" τα εχουμε λογω Χουντας. Το ερωτημα μου ηταν αν θα ειχαμε Χουντα αμα δεν ειχαμε τα "Τραγουδια της Φωτιας". Σοφιστεια, το ξερω, αλλα εννοω το εξης: αν το 50% οσων πηγαν στις συναυλιες "νικης της δημοκρατιας" ειχαν κατεβει στο δρομο οχι την 21η Απριλιου αλλα λιγο μετα, θα ειχε ειχε κρατησει η Χουντα; (να τονισω οτι δεν εννοω να κατεβουν ως ατομα - γιατι κ' στην κηδεια του γερου της Δημοκρατιας ειχε κατεβει κοσμος - αλλα ως μια, εστω κ' πλημμελως, συντεταγμενη ομαδα.
Πως μπορεις να γιορταζεις την παραδοση της Χουντας;
Και ισως το κυριοτερο, δεν αναιρεις το τραγουδι οταν χτυπας παλαμακια, σε μια εξεδρα με κοσμο που εχει μαζευτει εν ειδει γιορτης, στο "χτυπουν το βραδυ στην ταρατσα τον Αντρεα"
(θα την πω την αμαρτια μου: καιτοι μακραν μη ΚΚΕ, οταν ακουω το "Ο Μπελογιαννης ζει" αλλα απο Τζιμακο, με παιρνουν τα κλαμματα).
αυτα
Δοκιμάστε επίσης να ακούσετε μαζί με τους μη-Έλληνες φιλόμουσους φίλους σας Nicola Piovani, Rene Aubry, Nino Rota, Leonard Berstein (όχι τον μαεστρο, τον συνθέτη, και εντάξει, όχι τον πολύ λόγιο). Μπορεί οι φίλοι σας απλά να μην έχουν παρόμοια γούστα με εσάς, σε περίπτωση που σας αρέσει ο Χατζιδάκις ή κάποιος από τους προαναφερθέντες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή με πιάνει και μένα το πατερικό σε κάτι τέτοια ζητήματα: Αυτή η έλλειψη μιας οιασδήποτε κουλτούρας που παρατηρείς, θεωρώ πως είναι η επικράτηση του στενά οικονομικού ως του *μόνου* κριτηρίου προβολής (που με την σειρά του είναι μέρος του φαινομένου της κυριαρχίας των οικονομικών επί οιασδήποτε άλλης αξίας): Ευνοείται έτσι η ιδέα της τέχνης ως πεδίο που διαμορφώνεται αποκλειστικά από το μάρκετινγκ και για το μάρκετινγκ. Εποικοδόμημα σε εποχή οικονομισμού. Το αποτέλεσμα είναι η μαζική αισθητική 21ης Απριλίoυ, όχι κατόπιν οργανωμένου σχεδίου, αλλά ως αισθητικός ελκυστής της αποχαύνωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, οι εστίες "αντίστασης" σε όλα αυτά και τα εναλλακτικά μέσα είναι υπαρκτά, πολυποίκιλα και (πρωτοφανώς) διαθέσιμα, τα μπλογκ είναι ένα παροδικό μόρφωμα μιας γενικότερης διάθεσης και ως γνωστόν τα προϊόντα του πολιτισμού κάνουν τα μπαμ τους σε εποχές κοινωνικής αναταραχής. Οπότε στην χειρότερη να επιστρέψουμε στα τραγούδια της ξενιτιάς, που λένε και οι FT.
"Αρκεί να ακούσει κανείς Χατζιδάκι παρέα με μη-έλληνες φιλόμουσους κι αμέσως θα εξαχνωθεί κάθε αυταπάτη."
ΑπάντησηΔιαγραφήη ισπανιδα κοπελα μου οταν ακουγαμε το χαμογελο της Τζοκοντας μου ειχε πει: σαν soundtrack ταινιας του 70 ειναι. Μεγαλη ιεροσυλια αλλα καπως αληθης.
Ρε ταλω, δεν ειναι επικρατηση των οικονομικων (που τετοια τυχη) αλλα του γυφτοποπ νεοπλουτισμου. Η αγγλια ππου εχει τοση εφεση στα χρηματοοικονομικα παραγει τρομερη μουσικη, παρομοιως ξερω γω και η Νεα Υορκη.
τωρα αν με ρωτησει κανεις τι επαθαν οι Ελληνες απο το 80 και μετα και ακουνε μαζικα κακοφτιαγμενες αντιγραφες κακογουστων αραβοτουρκικων γυφτοποπ χιτ (και τολμανε να το λενε και ελληνικη μουσικη!), ε δεν ξερω να σας πω.
ανώνυμε των 11.11 (βάλτε κει πέρα ένα σχηματικό ψευδώνυμο -- ουφ): Δεν ξέρω να σας λύσω την απορία. Πάντως, ένα τραγούδι (όπως και ένα ποίημα, μια ταινία κτλ.) μπορεί να είναι πολλά πράγματα για τον καθένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήανώνυμε των 16.19: Νομίζω ότι εντοπίσατε με σχετική ακρίβεια τους ομοίους του ΜΧ. Όπως λέει κι ο S-G, ξεσήκωσε ασύστολα όλους τους ενορχηστρωτικούς τόπους (λ.χ. τσέμπαλο) και αρμονικούς τρόπους του μπαρόκ, όπως εκατοντάδες άλλοι τη δεκαετία του '60-'70.
Με μια διαφορά: ο ΜΧ μπορούσε μερικές φορές να γίνει πολύ δυνατός, πλην όμως με έναν τρόπο (περί)κλειστό: η σόλο βιολί εισαγωγή του Έξι κορίτσια με ρωτούν είναι από τα πιο δυνατά πράγματα που έχει βγάλει η ελληνική μουσική.
Επίσης, ο ΜΧ ευτύχησε να μελοποιήσει αμβρόσιο στίχο. Θυμηθείτε: οι Έλληνες είμαστε καλοί στα λόγια (κι όχι τόσο στη μουσική).
τάλω και S_G: Νομίζω ότι, αν σας διβαάσουμε μαζί, φωτίζετε ωραιότατα δυο πτυχές του προβλήματος. Δεν είναι οι μόνες. Ξέρετε, το αιγυπτιακό (όπως το λεν εκεί) στυλ το έφερε στην απρόθυμη Τουρκία ο Erkin Koray μόλις τη δεκαετία του '60-'70.
Την ίδια εποχή, ελληνικές λαϊκές ορχήστρες (και με μεγάλες φίρμες) κάνανε 'παγκόσμιες παριοδείες': Σαλονίκη, Πόλη, Λεμεσός, Τελ Αβίβ, Βυρητός, Αλεξάνδρεια, Κάιρο. Συνέπεια αυτών των περιοδειών είναι η παθολογική λατρεία των ισραηλινών για την "ελληνική μουσική", από την καλή μας Γλυκερία μέχρι τη βιομηχανία Νταλάρας.
Στην Τουρκία αυτό το 'αιγυπτιακό' ρεύμα παρέμενε καπακωμένο από τον ευρωκεμαλισμό, αλλά με την άνοδο του Ισλάμ και μετά το πραξικόπημα του '80 έγινε κάτι αντίστοιχο με την πτώση της αριστερής κουλτούρας: ο κοσμάκης (που μπορούσε πλέον να αγοράζει δίσκους και να πληρώνει πίστα και συναυλία) αποφάσισε να πάψει να αρνείται τα ανατολίτικα ακούσματά του: αν αυτά είναι εξ Αιγύπτου (όπως ο 'ελληνικός' γύρος με πίτα), tant pis.
Να βρείτε το μπεστ που έβγαλε ο Στράτος Διονυσίου πριν σχωρεθεί (το "ο λαός τραγούδι θέλει"; δε θυμάμαι, δεν είμαι πολύ φίλος) και να διαβάσετε το σημείωμά του στο εξώφυλλο: εξηγεί με καμάρι πώς τα τραγούδια του στα τέλη της δεκαετίας του '70 υπήρξαν το αντιφάρμακο στο 'πολιτικό τραγούδι', που δε χορεύεται.
Νομίζω καταλαβαίνω τι λες στην τελευταία παράγραφο. Και πιστεύω ότι ήδη συμβαίνει κατά κάποιο τρόπο: αλληλεπίδραση, παρέες που δημιουργούνται μέσω του μέσου, (πχ όσο έπλενα τα πιάτα μετά το πασχαλινό φαγοπότι συνειδητοποίησα πως οι μισοί από τους καλεσμένους μου έγιναν φίλοι μέσω ή εξαιτίας των μπλογκς – χμ, ίσως αυτό να λέει κάτι μη κολακευτικό για την κοινωνική μου ζωή βέβαια :Ρ ) τα πάρτυ ή οι ποδηλατοδρομίες που προωθούν τα arxedia media, οι Δρόμοι Ζωής της Τίνας στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι που λίγες φορές είχαν ασχοληθεί με ανάλογες εκδηλώσεις, κοινά φωτογραφικά, συγγραφικά ή άλλα πρότζεκτ. Είναι αυτό κουλτούρα; εγώ λέω ναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά προτιμώ να μην σκέφτομαι την ελληνική κουλτούρα. Γύρισα προχθές από ένα σαββατοκύριακο στην εξωτική αγγλική επαρχία όπου οι Έλληνες που γνώρισα με έριξαν σε βαθιά κατάθλιψη. Δεν ξέρω αν είναι η μεταπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, η εκκλησιά ή ό,τι άλλο θες, αλλά η ημιμάθεια, η επιθετικότητα σ’ ο,τιδήποτε διαφορετικό, κυρίως ο σεξισμός… μαύρη κατάθλιψη. Συνειδητοποίησα πως όσο και αν νομίζω πως ξέρω τι μου γίνεται σχετικά με την ελληνική πραγματικότητα, ζω σε γυάλα.
Α, και δε διάβασα επιμελώς τα παραπάνω σχόλια, συγχώρα με, γερό-σραόσα
Ρε ταλω, δεν ειναι επικρατηση των οικονομικων (που τετοια τυχη) αλλα του γυφτοποπ νεοπλουτισμου
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα: "η επικράτηση του στενά οικονομικού ως του *μόνου* κριτηρίου προβολής". Δεν μίλησα για χρηματοοικονομικά, καμία σχέση. Μίλησα για τα μίντια και την αναπαραγωγή των αξιών. Και η Αγγλία έχει σοβαρή παράδοση ποπ-κουλτούρας, δημοσιογραφίας και την ευλογία που λέγεται BBC. Το τοπίο είναι αλλιώς εδώ. Ο "γυφτοπόπ νεοπλουτισμός" πάλι δεν ξέρω τι είναι. Τι έχουν οι γύφτοι δηλαδή και τι η ποπ; Και πόσους φλώρους γύφτους νεόπλουτους ξέρεις ;-)
Ειρήσθω εν παρόδω, διαβάστε κ. Σραόσα αυτό το εξαιρετικό σχόλιο σε ένα ποστ στο Metafilter, περί μουσικής και γούστου και εγγενούς αξίας των μουσικών ειδών (αναμονή μέχρι να φορτώσει όλο το thread).
Δύσκολα θα διαφωνήσεις από ανθρωπιστική σκοπιά με το κείμενο που παραπέμπει ο talos.Όπως είπε και ο sun Ra σε κάποιο νεαρό μουσικό που παρωδούσε το disco "δεν είναι για γέλια τα όνειρα ενός άλλου ανθρώπου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως το "οι γλώσσες είναι λειτουργικά ισότιμες" δεν είναι το ακριβές ανάλογο του "κανένα μουσικό στυλ δεν είναι ανώτερο εξ' ορισμού από κάποια άλλα".Αν θέλουμε να παραμείνουμε στο χώρο των κειμένων,στη μουσική του 20ου αιώνα ένα μουσικό στυλ είναι μια κατηγορία κειμένων, και όχι ένα αλφάβητο.Έτσι έχουμε λογοτεχνία, δοκίμιο, βίπερ, εκθέσεις για την αποταμίευση, δηλώσεις ποδοσφαιριστών ή μοντέλλων, διαλέξεις γυμνασιαρχών στην αρχαίζουσα κλπ.
Η μουσική-και η τέχνη γενικότερα- είναι φορέας ιδεών.Αυτό ίσχυε πάντα, απλώς στο παρελθόν -και ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες κάθε κοινωνίας-οι βεβαιότητες ήταν πιο μακρόβιες.Η πρώτη επίσκεψη στη Φλωρεντία π.χ. σου μεταδίδει -πιο περιεκτικά και πολυδιάστατα από τη δική μου διατύπωση- αυτήν την πεποίθηση .
Στη δύση του εικοστού αιώνα τα "στυλ" δημιουργούνται και εκφυλίζονται μέσα από μια διαρκή διαδικασία καινοτομίας και κατάρριψης κανόνων.Ακόμα και ο εκλεκτικισμός που οδηγεί στην ανακάλυψη της μουσικής των πυγμαίων ή του Μπαλί, είναι ενταγμένος σε αυτή τη διαδικασία.Αυτές οι μουσικές στην πραγματικότητα "ανατέμνονται" για να "δώσουν" ιδέες.
Κατ' εμέ πρόκειται για τα "εξαγόμενα" μιας διαδικασίας που αντιστοιχεί μεθοδολογικά με αυτό που ονομάζουμε trial and error, είναι σε συμφωνία με το αναδυόμενο ιδεολογικό παράδειγμα, και συνιστά την απάντηση στην ανάγκη για "επαναταξινόμηση" της πραγματικότητας με βάση την νέα εικόνα της, αυτή της πολυπλοκότητας και της μη γραμμικότητας.Οι απαντήσεις ποικίλουν-όπως και στο πεδίο των ιδεών- καλύπτοντας όλο το φάσμα από την επιστροφή στις ρίζες ή την καθήλωση στα τετριμμένα ως την μηδενιστική αποδοχή του τυχαίου,όμως καμμία από τις τρέχουσες δεν είναι κατά τη γνώμη μου οριστική/σταθερή.
Αυτά που περιγράφει (από την αριστοκρατία του καλού γούστου ως την "κλασσικοποίηση" της τζαζ ) ισχύουν βέβαια, αλλά υπάρχει λογικό άλμα όταν τα επικαλείται για να δικαιώσει την "τζαζ μπουρδελέ" και τα άλλα αδιέξοδα και στείρα παραπροιόντα μιας ζωντανής & εξελισσόμενης κοινωνικής διαδικασίας.
Όμως το "οι γλώσσες είναι λειτουργικά ισότιμες" δεν είναι το ακριβές ανάλογο του "κανένα μουσικό στυλ δεν είναι ανώτερο εξ' ορισμού από κάποια άλλα".Αν θέλουμε να παραμείνουμε στο χώρο των κειμένων,στη μουσική του 20ου αιώνα ένα μουσικό στυλ είναι μια κατηγορία κειμένων, και όχι ένα αλφάβητο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την αντιγραφή, Σρ.
Χεχε, προς επιρρωσιν του "ασεβους"
ΑπάντησηΔιαγραφήs.g. καταθετω τη εξης μαρτυρια.
Πριν καμμια πενταετια, Αυγουστος στην αδεια καλοκαιρινη Αθηνα και τα βηματα μου με οδηγουν(sic;-) στο γνωστο τσοντοσινεμα της Αγιου Κωνσταντινου, το Σταρ.
Αφού γινονται οι προσηκουσες διαπιστευσεις,οι ενδελεχεις εξωτερικευσεις και οι απαραιτητες ενηδονες αντιπροσωπευσεις, καθομαι να παρ-ακολουθησω και τα τεκταινομενα επι της οθονης. Μου φυγε ολιγον το κλαπετον, οταν συνειδητοποιησα πως στη 70ς τσοντα που παιζοταν εκεινη την ωρα(ιταλικης παραγωγης)μουσικη υποκρουση ειχε διαλεξει ο δαιμονιος επιμελητης το Τζοκοντειο Χαμογελο.Τ'αρτεσιανα φρεατα της τεχνης ειχαν κανει παλι το θαυμα τους:-)
Είσαι σίγουρος ότι τραγούδια σαν την "Άσπρη Μέρα" συγκινούν μόνο τους Έλληνες;
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=ig9sJGFKdkY
Πόσο καταπληκτικό! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ!
Διαγραφή