...όσα διαπιστώνει η sikia αφού ξαναβαφτίστηκε στα νάματα της ελληνικής τηλεόρασης, εκεί στα μαύρα ξένα (μια χαρά είναι τα μαύρα ξένα, πού να δείτε τα φωτερά πάτρια χώματα).
Μάλιστα, όχι να το παινευτώ, αλλά με είχε βάλει σε αντίστοιχες σκέψεις ένα ρεπορτάζ που είχα δει τον Αύγουστο: οι περίοικοι διαμαρτύρονταν, λέει, πως τα δέντρα που είχανε φυτευτεί για τους Ολυμπιακούς κατά μήκος της Λεωφόρου Μαραθώνος μαραίνονταν απότιστα. Αναρωτήθηκα τότε τι εμπόδιζε ένα, λόγου χάρη, φιλότιμο 5% ανάμεσα σε αυτούς τους περιοίκους να αναλάβουν οι ίδιοι (οργανωμένα ή μη) να ποτίζουνε τα δέντρα που τόσο πονάνε, με μάνικες, ποτιστήρια και -- όπου αναγκαίο -- και κανα βυτιοφόρο.
Αλλά ξέρετε, δίπλα στο κλισεδάκι "πού είναι το κράτος", έχουμε πρόχειρο πάντα το "δεν είμαστε λαός". Και γλείφουμε πότε το ένα και πότε το άλλο, σαν τη βλαμμένη τη γάτα που γλείφει λίμες, κατά το αισώπειο.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα του σύνδρομου "που είναι το κράτος?". Χτίζουν παράνομα σπίτια σε επιχωματώσεις και κοίτες χειμάρων, με την πρώτη βροχή χαλάνε και μετά κλαίνε και θέλουν επιδότηση και βοήθεια. Ή που δεν προνοούσαν χρόνια ολόκληρα για τη σύνταξη και το μέλλον τους και τώρα βγαίνουν και φωνάζουν για την τρίτη ηλικία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κράτος δεν θα τους απαντήσει πίσω, οπότε είναι πάντα εύκολο εξιλαστήριο θύμα.