Μέρες του 2010, μέρος Β'

Ξεχάστε τα λεφτά και την οικονομία, για λίγο. Ξέρω ότι για πολύ δε γίνεται: άλλοι σύντομα θα πεινάσουν άλλοι (αυτοί που επωφελήθηκαν) "δε θα μπορούν να αντεπεξέλθουν σε κάποιες υποχρεώσεις που έχουν" ρε αδερφέ· ξέρετε, να βάψουνε το εξοχικό, να βαφτίσουν χλιδερά το μωρό του κουμπάρου, κτλ.

Σκεφτείτε το πραγματικό πρόβλημα, το ηθικό. Γνώρισα πρόσφατα έναν καθηγητή φιλοσοφίας άγγλο, ο οποίος έχει διδάξει Ηθική στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Μου είπε για το πρώτο μάθημα Ηθικής που έκανε στην Ελλάδα. Περίμενε ότι βάση για τη συζήτηση θα ήταν η ηθική της Ορθοδοξίας, έχουν άλλωστε οι Εγγλέζοι την εντύπωση ότι είμαστε είτε θρήσκοι είτε υποψήφιοι αντάρτες δρόμων (όπως οι Ιταλοί λ.χ.). Μέσα σε 40 λεπτά μαθήματος είχε παραδώσει: η μόνη ηθική φιλοσοφία που αντιλαμβανόντουσαν και εφάρμοζαν όλα αυτά τα 19χρονα ήταν ο σολιψισμός και ο ατομικιστικός ωφελιμισμός: ηθικό είναι ό,τι ωφελεί εμένα.

Δεν έδωσα πολλή σημασία τότε.

Χτες μίλησα με τον κολλητό μου στο τηλέφωνο. Βρισκόταν σε παραζάλη, στα πρόθυρα αλλοφροσύνης. Ήρθε για την κηδεία της Παρασκευής και βρέθηκε, λέει, σε μια χώρα που όλοι ήταν οργισμένοι, αλλά μόνο κατά των ξένων και των πολιτικών.

Μου είπε επίσης ότι, φυσικά, οι άνθρωποι της κοπέλας ισχυρίζονται ότι η πυρπόληση ήτανε κανονικό λυντσάρισμα. Δεν ξέρω. Μπορεί, τι θα έλεγαν άλλωστε. Παράλληλα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι όλοι όσοι κατεβαίνουν σε μια πορεία (όποια πορεία) είναι είτε αγνοί αγωνιστές είτε προβοκάτορες και πράκτορες.

Αυτό που ξέρω είναι ότι η ηθική μας είναι επιλεκτική. Πιστεύω ότι η επιλεκτικότητα αυτή είναι θέμα παιδείας και όχι αταβιστικής κουτοπονηριάς, αν και η κουτοπονηριά είναι χρησιμότατη αναλυτική κατηγορία όταν μελετάμε την ελληνική κοινωνία. Επίσης πιστεύω ότι πάντα φλερτάρουμε σαν κοινωνία με τον αυταρχισμό. Όταν σκοτώθηκε η Κανελλοπούλου ή o Καλτεζάς, όταν μπούκαραν τα ΜΑΤ στο Χημείο και έδειραν αλύπητα, όλοι πλην ελαχίστων ήθελαν ησυχία, νόμο και τάξη (οι νοικοκυραίοι, που λέγαμε): τοτε έφταιγαν λοιπόν η Κανελλοπούλου, ο Καλτέζας και οι καταληψίες: τα κωλόπαιδα! το βρωμόπαιδο που πήγε να σκοτώσει τον άνθρωπο! η πουτάνα η κνίτισσα! (ω της ειρωνείας)

Μετά ο κόσμος διχάστηκε: τα είδατε τα 50-50 των δημοσκοπήσεων για τον Δεκέμβρη του '08. Αν δεν ήτανε τόσο κραυγαλέες οι συνθήκες φόνου του Γρηγορόπουλου, θα είχαμε πολύ περισσότερες φωνές υπέρ του καημένου ανθρώπου του Κορκονέα, όχι μόνον αυτή του Κούγια.

Τώρα τι γίνεται; Τώρα που η ασφάλεια που πρόσφερε το κράτος δεν υφίσταται πλέον, τώρα που η τάξη και ο (εικονικά προσκυνούμενος) νόμος δε μας βολεύουν, ήρθε η ώρα να δικαιωθούν άλλοι: οι δολοφόνοι που πυρπόλησαν τη Σταδίου 23. Η πυρασφάλεια φταίει και ο καπιταλίστας ο πούστης που τους μάντρωσε (;) μέσα. Μόνο που δεν τους σκότωσε τους ανθρώπους ούτε κεραυνός, ούτε σεισμός, ούτε πτώση μαχητικού. Μόνο που οι τράπεζες ήτανε τίγκα με υπαλλήλους στο Κέντρο. Μόνο που κάποιοι πέταξαν μολότωφ.

Για χρόνια είχαμε μια καρικατούρα κράτους πρόνοιας. Βεβαίως αυτό το κράτος με έστειλε να σπουδάσω (να γίνω άνθρωπος) και έσωσε τον πατέρα μου από την τύφλωση και τον θάνατο. Ταυτόχρονα πλούτισε χιλιάδες εικονικούς συνταξιούχους αφήνοντας γεροντάκια να λιμοκτονούν, προίκισε με αστρονομικές συντάξεις χιλιάδες κοπρόσκυλα ΔΕΚΟ βάζοντας κόσμο να πουλήσει σπίτια γιατί βρέθηκε σε ανάγκη, επιδότησε βίλλες και αμάξια αγροτών και χρηματοδότησε βιοτεχνίες μαϊμού που έμειναν γιαπιά αφήνοντας δημόσια έργα μισοτελειωμένα και ατελή. Αλλά τα φράγκα τέρμα. Τώρα ξηλώνεται εντελώς αυτό το κράτος Πρόνοιας: αντί να επιδιορθώσω το πλυντήριο, το πετάω· αντί να φτιάξω τις σόλες, πετάω τα παπούτσια -- έτσι, στο πνεύμα της εποχής. Μόνον που εδώ μιλάμε για ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών. Μιλάμε για το (προε)ξοφλημένο μέλλον. Πάντως, μ' αυτά και μ' αυτά είμαστε πια κατά του κράτους και της νομιμότητας. Είμαστε υπέρ όποιου το μάχεται. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Σε ένα πράμα υπάρχει ουσιώδης διαφορά από τον καιρό της Σωτηροπούλου, του Καλτεζά και του Χημείου: υπάρχουν πια τόσα μάτια όσα κινητά με κάμερα, υπάρχουν τόσες φωνές όσα μπλογκ, τουίτερ, σκατά, φατά. Δεν μπορεί ο Ανδριανόπουλος και ο Μαρούδας και ο Ρωμαίος να μας λένε ό,τι θέλουν. Κάτι είναι κι αυτό.

Στο μεταξύ, Griechenland soll sich ins Knie ficken.