Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Ιστορίες για σημαίες


Έχω ακριβώς ένα χόμπι. Τις σημαίες. Αν θέλετε τον φυτουκλέ όρο, αυτός είναι βεξιλολογία. Ξέρω τα πάντα για τις σημαίες. Τα πάντα όμως. Ασχολούμαι από 7 χρονών (ή ήμουν μικρότερος;), από όταν το περιοδικό Μίκυ Μάους αντικατέστησε το οπισθόφυλλό του με δύο κάρτες διπλής όψεως με τις σημαίες του κόσμου. Αγόραζα κάθε Πέμπτη το Μίκυ Μάους (παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου) και τελικά συμπλήρωσα τη συλλογή μου. Κάτω από κάθε σημαία είχε και πληροφορίες: πληθυσμό, έκταση, πρωτεύουσα, νόμισμα, γλώσσα, υψηλότερο σημείο. Έμαθα ότι το υψηλότερο σημείο της ΕΣΣΔ λεγόταν 'Κομμουνισμός' ("ανοησίες", έλεγε ο πρώην κομμουνιστής παππούς,"το Ελμπρούζ στον Καύκασο είναι"), ότι της Γερμανίας λεγόταν Τσουγκσπίτσε. Ότι στις Μαλδίβες είναι 6 μέτρα ύψος κι ότι στη Γιουγκοσλαβία με το υπερμεγέθες κόκκινο αστέρι στη μέση μίλαγαν και μακεδονικά (τα οποία φανταζόμουν σαν τα ελληνικά που μίλαγε η θεια-Μαγδαληνή). Είχανε σημασία αυτά. Τότε, πολύ πριν το ίντερνετ.

Αργότερα έπιασα και από τις καρτέλες ξεγύρισα και κράτησα μόνο τις σημαίες -- μου είχανε κάνει δώρο 4-5 άτλαντες μέχρι τότε, οπότε δε χρειαζόμουν πια πληροφορίες όπως ποια είναι η πρωτεύουσα του Μαλάουι. Επειδή οι καρτέλες ήταν διπλής όψεως και οι σημαίες στις δύο όψεις δε συνέπιπταν, το ξεγύρισμα για τις 170 χώρες που τότε υπήρχαν ήθελε προσοχή και υπομονή: τελικά μου πήρε μέρες.

Τι νιώθω όταν βλέπω την "ελληνική σημαία" (έτσι την έλεγαν όταν ήμουν μικρός, είχαμε επίγνωση ότι υπάρχουν κι άλλες σημαίες); Συγκινούμαι γιατί γνωρίζω από την όψη της τη γωνιά του κόσμου που με πέταξε στο φως (και στη νύχτα του). Είχα ταραχτεί με τις τρύπιες σημαίες των Ρουμάνων τον Δεκέμβρη του 1989, έτσι όπως αφαίρεσαν το φλύαρο (μέχρι και γεωτρύπανα είχε πάνω!) έμβλημα του τυράννου από την παντιέρα τους. Στην υποστολή της σοβιετικής σημαίας στο Κρεμλίνο το 1991 μού είχε κοπεί η ανάσα. Όταν πρωτοείδα την τρικολόρ να κυματίζει πάνω σε ένα δημόσιο κτήριο και δίπλα σε ένα ακόμη, είπα: "τώρα είμαι αλλού".

Εξοικειωμένος όμως για τόσες δεκαετίες με τόσες σημαίες, συγκινούμαι πια με πάρα πολλές από αυτές. Σχεδόν όλες. Με την καθεμιά τους για άλλο λόγο. Είτε γιατί βλέπω την ιστορία τους, είτε γιατί σημαίνουν ελπίδα για πολλούς, είτε γιατί απλούστατα είναι όμορφες. Άλλωστε δεν υπάρχουν μόνο εθνικές σημαίες (κι ας μην το ξέρουμε στην Ελλάδα). Ξέρετε τι είναι σε έναν μουντό και μισοσκότεινο ουρανό να αστράφτει και να πεταρίζει σα φλόγα μια κόκκινη σημαία; Μεγάλο πράμα. Ξέρετε τι είναι μια κόκκινη σημαία με φόντο έναν άψογα γαλανό ουρανό κι ερείπια; Εμπειρία. Ξέρετε τι είναι να βλέπεις να κυματίζει η βουλγάρικη σημαία στο Σύνταγμα, 100 χρόνια μετά; Μάθημα.

Ποτέ δεν ταυτίστηκα με στρατούς να κουβαλάνε τα κουρελόπανα του θανάτου στην πρώτη γραμμή. Με γέμιζε αποστροφή η (υποτιθέμενη) γένεση της πολωνικής σημαίας στον 'Άνθρωπο από πέτρα' του Βάιντα. Θέλω να θυμάμαι σημαίες να κυματίζουν πολλές διαφορετικές μαζί, χρωματικά παράταιρες μεταξύ τους, σε ανοιχτές στοές, σε λεωφόρους. Αυτό που λέει, αυτό που θα έπρεπε να λέει, κάθε σημαία είναι είμαι εδώ, είμαι αυτός που είμαι, είμαι και κάτι άλλο, είμαι πολλά.

Οπότε, αν θέλετε να με κάνετε να νιώσω παιδί και να ενθουσιαστώ, μιλάτε μου για σημαίες.

GatheRate

20 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Χμ, λίγο σαν ετικέτα εμφιαλωμένου νερού είναι. Όχι πως είναι και η ατυχέστερη σημαία. Πάντως εγώ πάω πολύ της Γροιλανδίας.

      Διαγραφή
    2. Χμ, λίγο σαν λογότυπο γραφείου ταξιδιών.
      Συμπέρασμα: οι σημαίες είναι τεστ Ρόρσαχ. Το τι βλέπει ο καθένας είναι δική του υπόθεση κι αισθητική.

      Διαγραφή
    3. Φαντάσου την ερυθρόλευκη (θε μου σχώρα μου, κωλόγαυροι μεσημεριάτικα) να κυματίζει ενώ ξεμυτάει ο ήλιος για πρώτη φορά εκεί τον Φεβρουάριο στο Qanaaq, πιο λαμπρή από τον δειλό ήλιο... (καλό αυτό με το τεστ Ρόρσαχ -- θα το κλέψω)

      Διαγραφή
  2. Τότε θα σου αρέσει αυτό:

    https://www.youtube.com/watch?v=fcdUo32QyTw

    espoir

    (γαμιέται το blogspot, δεν αναγνωρίζει τα wordpress προφίλ και η επιβεβαίωση που έχεις είναι δύσκολη, μην απορείς μετά που δεν αφήνω σχόλια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παλιό πρόβλημα αυτό πρέπει να κάνεις προφίλ στον και στον Blogger. Για την επιβεβαίωση συμφωνώ. Τόσες φορές που έχει χρειαστεί ν' αποδείξω ότι δεν είμαι ρομπότ, που έχω αρχίσει ν' αναρωτιέμαι. Ρε λες τελικά να;

      Διαγραφή
    2. Ωραίο το νεπαλέζικο. Αλλά πολλές χώρες έχουν οδηγίες και πατρόν για τις σημαίες τους ενσωματωμένα μέσα στα συντάγματά τους... :-)

      Διαγραφή
  3. Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα. Στη διαδρομή προς τα δυτικά, πάνω σε μια στροφή, εξέχει ο βράχος, σχεδόν μπαίνει στον δρόμο. Αντί για το κλασικό διχτυωτό συρματόπλεγμα που ντύνουν συνήθως τα βράχια, εκεί έχουν βάλει μια σειρά από ψηλούς και λεπτούς άσπρους σωλήνες που από την πρώτη στιγμή που τους είδα, παιδί ήμουν, μου φάνηκαν σαν κοντάρια από σημαίες. Φανταζόμουν τι όμορφα που θα ήταν να κυμάτιζαν εκεί διάφορες σημαίες, σχεδόν τις έβλεπα να κυματίζουν. Από τότε, αυτό το σημείο της διαδρομής στην οικογενειακή - φιλική διάλεκτο είναι "οι σημαίες". "Πού φτάνεις;" "Μόλις πέρασα τις σημαίες". Τις σημαίες που ποτέ δεν κυμάτισαν αλλά πάντα ένα δευτερόλεπτο πριν τη στροφή είμαι σίγουρη ότι τώρα, σήμερα, αυτή τη φορά θα είναι εκεί, δεν μπορεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ζητάτε εδώ, το ζητήσατε και παλιά, ε πάει η λέξη ελέγχου: ας ανοίξουν οι σπαμοκρουνοί. Εγώ βράχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εδώ μια πρώτη, αθώα και παιδική απόπειρά μου να τρολλάρω. Μόλις πριν 5 χρόνια -- δεν είμαι δα και τόσο αρχαίος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. " - Γιατί υποφέρει ο άνθρωπος;

      Διότι δεν είναι το όλον. Είναι ένα τμήμα του.

      - Θα μπορούσε να είναι αλλιώς;

      Δεν θα μπορούσε, αλλά πνίγεται μέσα σε αυτόν τον περιορισμό. Οτι δεν μπορεί να είναι εδώ και κει συγχρόνως…"

      καλό Σ/Κ

      Διαγραφή
  6. Σήμερα το πρωί έλεγα στην φίλη μου ότι στην τετάρτη δημοτικού ήμουν ειδική στις σημαίες όλου του κόσμου,τις γνώριζα όλες απ έξω,ήξερα πρωτεύουσες και τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά κάθε χώρας,σχεδόν όλου του κόσμου.
    Είχα Άτλαντες κι εγώ,σχεδίαζα χάρτες,είχα αρχείο,κάρτες απ όλα...
    Ο δάσκαλος μας τότε, κάπου το 1978 μας είχε παρακινήσει ν ασχοληθούμε με τα κράτη μ έναν διαφορετικό τρόπο από το στεγνό διάβασμα του βιβλίου της γεωγραφίας μας. Αγάπησα τον δάσκαλο και λάτρεψα τον κόσμο...

    Είναι ωραίες οι σημαίες μόλις βγάλουμε από πάνω τους τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά που τις έχουμε φορτώσει. Ακόμα μ αρέσει το μίνιμαλ της Ιαπωνίας λευκή μ έναν κόκκινο κύκλο στο κέντρο.

    Τώρα βέβαια θυμάμαι ελάχιστα πράγματα αλλά εντυπωσιάστηκα με την κοινή χρονική στιγμή της μνήμης αυτής!
    Το πρωί τα έλεγα...:)

    Νίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή