Αδελφάτα

Κάποτε ανέφερα τον Τρεμπέλα και ο kuk πέταξε τη σκούφια του από χαρά. Του κερνάω λοιπόν το κάτωθι:

Μία από τις δυνάμεις που διαμορφώνουν ήπια μεν αλλά πολλές φορές πολύ αποτελεσματικά την ελληνική κοινή γνώμη, ιδίως στην επαρχία και τις λαϊκές γειτονιές, είναι οι λεγόμενες (παρ)εκκλησιαστικές / θρησκευτικές / χριστιανικές οργανώσεις / αδελφότητες, ιδίως μέσω των θυγατρικών τους (όπως η κραταιά ΓΕΧΑ, τα μόνα αναγραμματισμένα αρχικά της ελληνικής γλώσσας). Βέβαια λίγοι κάθονται να ασχοληθούν: είναι αποδυναμωμένες πια, αβάσταχτα παλαιοδεξιές (και όταν το αρνούνται τα μέλη τους αξίζει κανείς να χαμηλώσει το χαζοκούτι για να ακούσει τα επιχειρήματά τους και να διασκεδάσει), μπανάλ, έχει περάσει από τις νεολαίες τους (Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες, ΧΜΟ, και Χαρούμενοι Αγωνισταί, ΧΑ) όλο, μα όλο, το ανφάν γκατέ άνω των 35-40 που δεν έχει περάσει από την ΚΝΕ -- μερικοί πέρασαν κι από τα δύο μετερίζια, ενώ ο χριστοδουλισμός υποτίθεται ότι τις παραγκώνισε οριστικά. Εγώ λοιπόν θα ασχοληθώ με μια παραμελημένη πτυχή ενός παραμελημένου θέματος: τη λογοτεχνία τους.

Ποια; Τη λογοτεχνία τους. Και δεν καλομοιρίζω, εννοώντας 'literature' (τα εντυπά τους): εννοώ ακριβώς τα μυθοπλαστικά-αφηγηματικά καθώς και έμμετρα έργα που έγραφαν και γράφουν μέλη και φίλοι των άνωθι αδελφοτήτων, ως υγιή υποκατάστατα της θύραθεν πεζογραφίας και ποίησης, της δυσνόητης και μη αφηγηματικής θεολογίας καθώς και, κυρίως, της κοπιώδους κριτικής σκέψης.

Θυμάμαι τώρα σκόρπιους τίτλους πεζογραφημάτων: 'Ο κατάσκοπος του Θεού', 'Τα χρυσάνθεμα της καλοσύνης', 'Όλοι ενίκησαν', 'Προς τους Φοίνικες', όλα με εξώφυλλα ζωγραφισμένα. Θυμάμαι ονόματα: Χλόη Αχαϊκού, Ευστάθιος Μπάστας (τον είδα μια φορά, ένας κυριούλης σαν ξαδερφάκι του Βενιζέλου, μάλλον έχει σχωρεθεί πια). Το σκηνικό: η σύγχρονη εποχή ιδωμένη κάπως λοξά και λίγο σαν ελληνική ταινία του '50-'60, όπου όλοι οι άντρες έχουνε μουστάκια κι όλες οι γυναίκες φοράν εμπριμέ γιαγιάς, οι διωγμοί των χριστιανών (στη Ρώμη), ο Εμφύλιος (συνήθως υπαινικτικά αλλά από τη σκοπιά του Εθνικού Στρατού πάντοτε), ο αγών των Κυπρίων '55-'59. Γυναικεία θεματική σε όσα ήταν γραμμένα από γυναίκες: ευαισθησία, τα πάρτυς (το αντίστοιχο της παρτούζας στα βιβλία μαζικής παραγωγής Λιβάνη: πάει καλά μέχρι να μπλέξουμε ανεπανόρθωτα τα μπούτια μας), πολύ γαλλικό μπούρου-μπούρου που περιστρέφεται γύρω από παλαιορθόδοξη θεματολογία. Αντρική θεματολογία σε όσα ήταν γραμμένα από άντρες: θυσία, αγνότητα (= εθελούσια αγαμία, όχι καθαρή καρδία κττ.), θυσία, αντρεία, ναρκωτικά, αντίσταση (στους πανταχόθεν εισχωρούντες 'υλισμό' και 'πανσεξουαλισμό' -- τον οποίο παρεμπιπτόντως, ακόμα ψάχνω) και (παλιότερα) στα κουμμούνια... Το ύφος; από Τόμας Χάρντυ έως Μπαλζάκ, από ντεκαφεϊνέ Ζολά μέχρι Βίκτωρ Ουγκώ.

Αν υπάρχει κανένας φιλόλογος δω μέσα, ιδού στάδιο λαμπρό: Σολωνος 100, Αθήνα.