Χριστός Ανέστη.
Ήθελα φέτος οπωσδήποτε να ξεφύγω από το Πάσχα των Ελλήνων. Πάση θυσία.
Δεν άντεχα για άλλη μια χρονιά την ορθοστασία, την υποχρεωτική νηστεία της πλάκας, τη νύστα της Κασσιανής, το επιβεβλημένο μεσίστιο πένθος, την κούφια δημόσια ευλάβεια, τη χρυσή ευκαιρία που βρίσκουν οι παπάδες μεγαλοβδομαδιάτικα είτε να πάνε ταμείο είτε να νουθετήσουν τους έτσι κι αλλιώς ναρκωμένους (από τη δική τους ορθοδοξία ή από τον τερατώδη νεοελληνικό ατομικισμό), τον δισδιάστατο Χριστό από MDF που ξεβιδώνουμε από τον Σταυρό (ενώ τέτοια ώρα Εκείνος ακόμα έτρωγε) και τις γιαγιάδες που Τον κλαίνε, την αμηχανία του Μ. Σαββάτου (όχι Γεώργιε, δεν εννοώ την υπαρξιακή αμηχανία του Μ. Σαββάτου), το υπερτροφικό πανδαιμόνιο και απαράδεκτο μακελειό των βαρελότων, τα λαμπαδοφωτισμένα παιδάκια να τα τραβολογάν οι γονείς τους για το σπίτι αμέσως μετά το 'και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν', τα υποχρεωτικά κλαρίνα κι αυγά κι εντόσθια κι αρνιά κι άθλιο κρασί και βαρυστομαχιές και νάρκη.
Δεν άντεχα άλλο το ξανανέβασμα όλου αυτού του Σόου, που οι εύκολοι αποκαλούνε 'Θείο Δράμα'. Κι όλα αυτά παρά τις αντιρρήσεις μου σε ένα παρόμοιο κείμενο πριν τρία χρόνια. Και δε μου φταίει κανείς, πολύ περισσότερο το Πάσχα, εγώ απλώς βαρέθηκα τις ενιαύσιες επαναλήψεις και αναβιώσεις ενός Σόου που, για τους περισσότερους από εμάς, είναι απλώς φολκλόρ. Είμαι αλλεργικός γενικά στο φολκλόρ.
Κατέφυγα λοιπόν σε ένα νησάκι λίγο μικρότερο από την Κάσο. Ήταν όμως γεμάτο ανθισμένες κερασιές και χαρές ανέλπιστες.
Ήθελα φέτος οπωσδήποτε να ξεφύγω από το Πάσχα των Ελλήνων. Πάση θυσία.
Δεν άντεχα για άλλη μια χρονιά την ορθοστασία, την υποχρεωτική νηστεία της πλάκας, τη νύστα της Κασσιανής, το επιβεβλημένο μεσίστιο πένθος, την κούφια δημόσια ευλάβεια, τη χρυσή ευκαιρία που βρίσκουν οι παπάδες μεγαλοβδομαδιάτικα είτε να πάνε ταμείο είτε να νουθετήσουν τους έτσι κι αλλιώς ναρκωμένους (από τη δική τους ορθοδοξία ή από τον τερατώδη νεοελληνικό ατομικισμό), τον δισδιάστατο Χριστό από MDF που ξεβιδώνουμε από τον Σταυρό (ενώ τέτοια ώρα Εκείνος ακόμα έτρωγε) και τις γιαγιάδες που Τον κλαίνε, την αμηχανία του Μ. Σαββάτου (όχι Γεώργιε, δεν εννοώ την υπαρξιακή αμηχανία του Μ. Σαββάτου), το υπερτροφικό πανδαιμόνιο και απαράδεκτο μακελειό των βαρελότων, τα λαμπαδοφωτισμένα παιδάκια να τα τραβολογάν οι γονείς τους για το σπίτι αμέσως μετά το 'και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν', τα υποχρεωτικά κλαρίνα κι αυγά κι εντόσθια κι αρνιά κι άθλιο κρασί και βαρυστομαχιές και νάρκη.
Δεν άντεχα άλλο το ξανανέβασμα όλου αυτού του Σόου, που οι εύκολοι αποκαλούνε 'Θείο Δράμα'. Κι όλα αυτά παρά τις αντιρρήσεις μου σε ένα παρόμοιο κείμενο πριν τρία χρόνια. Και δε μου φταίει κανείς, πολύ περισσότερο το Πάσχα, εγώ απλώς βαρέθηκα τις ενιαύσιες επαναλήψεις και αναβιώσεις ενός Σόου που, για τους περισσότερους από εμάς, είναι απλώς φολκλόρ. Είμαι αλλεργικός γενικά στο φολκλόρ.
Κατέφυγα λοιπόν σε ένα νησάκι λίγο μικρότερο από την Κάσο. Ήταν όμως γεμάτο ανθισμένες κερασιές και χαρές ανέλπιστες.
αληθώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήεκεί στο νησάκι σου, δε μας είπες, εκκλησιάστηκες;
...χαρές ανέλπιστες
ΑπάντησηΔιαγραφήsotto voce: ξενογάμησες;
@xilaren: ελάχιστα κι αναστάσιμα, τόσο όσο να μη με πιάσει κανα ενοχικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ανώνυμο: καλά, θα το 'λεγα; (sotto voce) και θα το 'λεγα έτσι, ντε; τι με περάσατε;
μπορείς και να απέχεις πάντα ακόμα και στην Αθήνα, αρκεί η παρέα σου να πιστεύει στην μη πίστη! απλό και αληθές, δεν βρίσκεις και συ;
ΑπάντησηΔιαγραφή@shraosha
ΑπάντησηΔιαγραφή@ανώνυμο: καλά, θα το 'λεγα; (sotto voce) και θα το 'λεγα έτσι, ντε; τι με περάσατε;
---εμενα δε με ξεγελατε. Βλεπετε, ο ξενογαμης ειναι σαν τον χακερ - αμα δε το πει οτι το εκανε, θα σκασει. Απο την αλλη ομως, πρεπει να το πει εμμεσως, πλαγιοδρομωντας, γιατι αλλιως θα προκυψουν τα γνωστα προβληματα στα οποια δεν χρειαζεται να επεκταθουμε εδω και ο φοβος των οποιων σας αποτρεπει απο το να πειτε ευθαρσως, "ναι, το εκανα". Βεβαια υπαρχει μια πιθανοτητα να πετυχατε το Σημιτη κ' το ανελπιστο να παραπεμπει εκει (θυμαστε ισως την επισκεψη του στο τηλεφωνικο κεντρο του ΙΚΑ κ' τον ιδιο να απαντα σε τηλεφωνημα ασθενους η οποια, μολις ακουσε τον Σημιτη στην γραμμη, απαντησε "ανελπιστο!".
Προσωπικως, μετειχα του My Big Greek Fat Easter of the Greeks of Diaspora (Gastarbeiter version),εμπειρια μοναδικη - με την εννοια οτι αν κ' του χρονου πρεπει να το υποστω, θα προτιμησω την αυτοκτονια.
Αγαπητέ Σ (σας πρόδωσε η έλλειψη τόνων),
ΑπάντησηΔιαγραφήέχετε εμμονές. Χρειάζεστε διακοπές. Ή ξενογαμήσι. Ή χάκεμα. Ποιο από τα τρία; De gustibus, κολοκυθόπιτα.
Αγαπητε Sraosha,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανως θεωρειτε οτι υπερεβην τα εσκαμμενα, κατι το οποιο δεν ειναι στις προθεσεις μου. Ζητω λοιπον παραυτα συγγνωμη - το ολον ηταν μια (μετ)εφηβικη πλακα την οποια προφανως πλεον θεωρειτε χοντροκομμενη.
Για να μην δημιουργηθουν δεπαρεξηγησεις μεταξυ σας και του Σ, σας διαβεβαιω οτι δεν ειμαι ουτε εσεις ουτε ο Σ - αποφευγω δε τον τονισμο των λεξεων απο αποψη τα 8 τοσα χρονια που κατεβαινω στον στιβο του ιντερνετ.
Κατα τ' αλλα, χρειαζομαι κ' τα 3 που αναφερετε.
Με ανυποκριτη τιμη,
Ενας απο τα υπολοιπα γραμματα του αλφαβητου, πλην Σ,
"λίγο μικρότερο από την Κάσο", "χαρές ανέλπιστες"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έτσουξες με το Σημίτη στη Σίφνο;
Χάχαχαχαχαχααααααααα...
ΑπάντησηΔιαγραφή(Η Σίφνος είναι μεγαλύτερη από την Κάσο.)
Ότι σας ζηλεύω, σας ζηλεύω.Για τις κερασιές. Όπως επίσης και σας διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘρόϊσμα φέρνει την οργή
ΑπάντησηΔιαγραφήστρώνεις τραπέζι απουσιαζόντων
μα των ζώντων έρωτες ανώφελοι
νεφελώνουν στίχους του Ακαθίστου
αποδιώχνοντας τα πουλιά
να μη ραμφίζουν το ψωμί και το αίμα
πλήν όμως στήνεις καρτέρι Άρχων Μάϊος
Της αγάπης μέγας χορηγός.
ο μικρός φασίστας κάνει τη σύγκριση μμμ
ΑπάντησηΔιαγραφή