Ο στίχος από εδώ, που μου κόλλησε το καλοκαίρι.
Η πυκνή υφή της καθημερινότητας -- που δε μοιάζει πια με νορμάλ καθημερινότητα παρά με τρία μυθιστορήματα την ημέρα: πρωί, μεσημέρι, βράδυ -- δε μ' αφήνει να ασχοληθώ με τα Βουστάσια. Με δυσκολία παρακολουθώ τη ζωή μου, όσα γίνονται στο παρόν φαίνονται να βρίσκονται πέντε λεπτά στο μέλλον, ουσιαστικά ζω μέσα στο μέλλον μου. Δεν είναι μόνον τα αεροπλάνα, τα βαπόρια, οι φίλοι οι παλιοί (και οι καινούργιοι)· δεν είναι μόνον τα γεγονότα. Είναι και η μέσα ζωή που τρέχει και κυλάει και γλιστράει μπροστά, που βρίσκεται πέντε λεπτά και δύο μήνες και είκοσι χρόνια μπροστά μου, σα μακρινή ζώνη ώρας πολύ ανατολικά στον χώρο.
Τι να πω, έχω φτάσει στο σημείο να με εμπνέουνε μέχρι και θλιβερά τρολ πια, μέχρι και οι άνθρωποι που αγκαλιάζονται αποσυναρμολογημένοι στους διαδρόμους νοσοκομείων μετά από συντριπτικά νέα γεμίζοντάς με τρόμο και θλίψη και συμπόνοια. Βλέπω φίλους το βράδυ, κρατάω σφιχτά χέρια που τρέμουνε την ημέρα. Κατεβαίνω τις σκάλες του μετρό και η θέα χρωματίζεται αλλόκοτα και σχεδόν ψυχοτρόπα από κάποιο συγκυριακά ταιριαστό τραγούδι μέσα από τα ακουστικά μου, τους Dandy Warhols, τον Johan Sebastian, τους Heart Throbs, τους James, τον Tiesto. Και φίλοι, ξαφνικά παντού φίλοι, που ονειρεύονται την ευτυχία μου και μου χαμογελάνε σαν να είμαι ο γλυκύτερος άνθρωπος του κόσμου. Που μου στέλνουν οδηγίες χρήσεως του πόνου, της αναμονής και των ηδονών. Που ακούνε τις μαλακίες που θα τους πω.
Ναι, Θε μου, σ' ευχαριστώ "ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων": ξέρω τι δεν ξέρω και πόσο μαλάκας είμαι. Α, όλα κι όλα, αχάριστος δεν είμαι.
Θα επανέρθω σύντομα, άλλωστε je reviens toujours. Στο μεταξύ διαβάζουμε και αποκαλυπτόμαστε. Άντε με το καλό να γράψει κι ο μετακομισμένος.
Όπως λέει κι η Μάτζικα, τα μπλόγκια είναι μπαλκόνια. Γνωρίζουμε τους άλλους μέσα από τα μπλογκ τους όπως γνωρίζουμε όσους βλέπουμε μέσα από μπαλκονόπορτες, μισόκλειστα πατζούρια και κουρτίνες στον ακάλυπτο να απλώνουν ρούχα, να ντύνονται, να συνευρίσκονται κάθιδροι, να στέκονται απορημένοι μπροστά σε καθρέφτες, να λογοφερνουν και να σφουγγαρίζουν. Δεν ξέρετε τελικά τίποτα για μένα. Δεν ξέρω φυσικά τίποτα για εσάς. Εκτός και αν έχουμε πιει καφέ μαζί μετά τις καλημέρες του μπαλκονιού.
ARE YOU SURE?
ΑπάντησηΔιαγραφή