Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Άλεφ, Λαμ, Μιμ

Σκόρπια νήματα που γνέθονται στο διάστημα μιας ημέρας. Ίσως να καταφέρω να τα πλέξω μαζί αλλά μάλλον τελικά μαλλιά κουβάρια θα καταλήξουν.

Μου είπε το καλοκαίρι ο φίλος μου ο Θ. ότι με προτιμάει όταν δεν είμαι καταγγελτικός. Το θυμήθηκα αυτό απότομα λίγο πριν το μεσημέρι σήμερα: όταν γράφω κάτι, βάζω τη φωνή μου να το διαβάσει όπως την ακούω μέσα στο κεφάλι μου. Λέω "όπως είναι μέσα στο κεφάλι μου" εξαιτίας αυτής της ιστορίας: όταν ήμουν 18 ήμουν ερωτευμένος (αλλά δεν το παραδεχόμουν) με τη Λίζα. Είχε προηγηθεί η χειρότερη χυλόπιτα της ζωής μου, από μια λεπτεπίλεπτη Έλενα που μύριζε σαπούνι: "Δεν μπορώ να είμαι μαζί σου, θα με συντρίψεις". Τέλος πάντων, παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι της Λίζας (η οποία ήταν γυναικάρα) και το σηκώνει η αδερφή της, η οποία λέει δυνατά "Λίζαααααα, κάποιος που η φωνή του βγαίνει από νεροχύτηηηηη". Διαβάζω λοιπόν τα κείμενά μου όχι με τη δημόσια φωνή που βγαίνει από νεροχύτη, που πάσχει λέει από λόρδωση, αλλά με αυτή που ακούω μέσα στο κεφάλι μου. Όμως εδώ και κανα-δυο χρόνια, τα καταγγελτικά και τα οργισμένα κείμενα μου χτυπάνε κάπως, ακούγονται και μέσα στο κεφάλι μου σαν να βγαίνουν από νεροχύτη, με μια φωνή ξινή και υποκριτικά (και μόνο) αγέρωχη, με μια φωνή που ασώματη άτεχνα υποδύεται τον μισάνθρωπο. Δε μου λέει πια τίποτε αυτή η φωνή

Επιστρέψαμε στα συνθήματα. Δε θα μείνουμε για πολύ εκεί. Ευτυχώς. Ήρθε πια η ώρα του λόγου.

Άκουγα το Bleibtreu Café των Κατσιμιχαίων.

Με πήραν από τη δουλειά (Σάββατο είναι σήμερα, ναι) για να ετοιμάσω κάτι. Επειγόντως. Τι εννοούν, για αύριο; Είμαι ιεροψάλτης και δεν το ξέρω; Εγώ ποίηση θέλω να διαβάσω (Εμπειρίκο) και να δω καμμιά παλιά αγαπημένη ταινία (τι τα μαζεύουμε τα ντιβιντί).

Διάβασα αυτό. Μου άρεσε πολύ. Πάντοτε με αναστάτωνε η καταπίεση των γιορτών, με ανησυχούσε αυτή η επιταγή να χαρείς ντε και καλά. Μετά με πάγωνε η κούραση και το άδειασμα εκεί μετά το απόγευμα και προς το σούρουπο κάθε μεγάλης γιορτινής μέρας, όταν οι γυναίκες έπρεπε να μαζέψουν κόκαλα, να πλύνουν πιάτα, να ευπρεπίσουν κάπως τα γιορτινά σαλόνια και τις γιορτινές αυλές, να αναστενάξουν "πάει και φέτος", ενώ οι άντρες βάραιναν, νύσταζαν, ψιλοκοιμόντουσαν. Θυμήθηκα το μυστικό της φίλης μου της Σ.: σινεμά το βράδυ, ανήμερα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα (πιο δύσκολο το Πάσχα).

Αν χάσουμε το χιούμορ μας, καήκαμε. Έχασες το χιούμορ, έχασες την αξιοπρέπειά σου, έγινες χειρότερα από καζαντζίδης, έγινες γραφικό κακέκτυπο ενός καζαντζίδη. Χρειαζόμαστε περισσότερο γέλιο.

Τη μελαγχολία τη σπούδασα χρόνια: να ξυπνάς το πρωί και να αισθάνεσαι μια γρανιτόπλακα να σου πλακώνει το στήθος, να κοιτάζεις μια οθόνη άπρακτος για 20 λεπτά, να νιώθεις τη ζωή σου σπαταλημένη. Κι αν καταφέρεις να αποφοιτήσεις από εκεί, δε θες με τίποτα να ξαναγυρίσεις πίσω στα θρανία της. Πάνε χρόνια που αποφοίτησα, όχι πολλά, αλλά φαίνονται τόσο γεμάτα όσο εκείνο το καλοκαίρι μετά την Γ' Λυκείου. Και περισσότερο.

GatheRate

14 σχόλια:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=A_g06R-Oh2g&feature=related
    κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατα και που πηγαινει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 8es na krupseis thn eutuxia sou kai den mporeis.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 8a diafwnhsw me ton anwnumo 1. Antilegw:
    http://www.youtube.com/watch?v=vki-kkRiQNU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αν η Λίζα δε σου έριξε χυλόπιττα μετά από αυτή την αναγγελία της αδερφής της, είναι γαμώ τα παιδιά, πραγματικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ ανωνυμος των 7 κατι
    διαφωνησε επί τις ουσίας κι όχι τύποις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ενδέχεται αυτό να είναι το πιο συναρπαστικό σερί σχολίων που έχω διαβάσει 7 χρόνια μπλογκάς!

    @ανώνυμο 6:58: Ο Θεός στον υπολογιστή σας, εκτάκτως.

    @ανώνυμο 7:05: Ναι.

    @ανώνυμο 7:09: Όρα και Ανώνυμο 6:58.

    @krot: Η Λίζα, που μου θύμιζε τη Τζάνις Τζόπλιν αλλά στο πολύ πιο ωραίο, εξακολούθησε να ασχολείται μαζί μου αλλά δε βρήκα ποτέ το θάρρος να κάνω κάποιο βήμα γιατί ήμουνα δειλός, γιατί είχε αγόρι, γιατί μου την έλεγε και με μπινελίκωνε με κάθε ευκαιρία, γιατί ήμουν (ακόμα πιο) χαζός τότε. :-)

    @ανώνυμο 7:46: Όρα και Ανώνυμο 6:58.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν η Έλενα δεν βρήκε απλώς δικαιολογία, και όντως είπε ό,τι είπε με ειλικρίνια, μιλάμε για θηριώδη αυτογνωσία, ωριμότητα ολκής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φαινόταν πολύ έξυπνο κορίτσι. Δεν έλεγε πολλά. Αλλά πέρασαν και κάτι αιώνες από τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. η τελεταία σου παράγραφος με πέθανε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για την "καταπίεση των γιορτών" (όσο υπήρχαν γιορτές σε αυτή τη χώρα) αντιλέγει τρόπον τινά η niemandsrose και τείνω να συμφωνήσω. Θα γυρίσει όμως, εντέλει, ο τροχός και θα γλεντήσει πάλι ο φτωχός. Και τέλος πάντων σύντομα θα ανακαλύψεις πόσο αυθορμήτως γιορτινά και υπέροχα θα είναι τα Χριστούγεννα και κάθε γιορτή, καθώς μεγαλώνει η κόρη σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. δεν ξερω γιατι, αλλα το κειμενο σου μου αρεσε,
    /πολυ/.
    a passer by

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @radio_sociale: βγαλμένα από τη ζωή, που λένε.

    @talos: Στην καταπίεση των γιορτών υπάρχει ένα αντίδοτο μόνο, ένα αντίδοτο που τις μετατρέπει σε χαρά, το λες εν μέρει κι εσύ, το λέει και το ποστ που παραθέτεις: να έχεις κοντά σου τουλάχιστον ένα (1) αγαπημένο σου άνθρωπο. Αλλά, ρε συ, σκέψου ότι αυτό είναι όνειρο άπιαστο για πολλούς από εμάς. Κι όχι μόνο στα μοναχικά σπιτικά του ενός στη βόρεια Ευρώπη αλλά και (πολλές φορές) μέσα στην οχλοβοή του σογιού, στη βαβούρα της παρέας από τη σχολή ή την παλιά γειτονιά που σου υπενθυμίζουν την καριέρα που δεν έχεις (...), τα παιδιά που δεν έκανες κτλ. κτλ. κτλ. Ζόρικο πράμα οι γιορτές...

    @passer by: Χαίρομαι. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ελάχιστα απέχετε από το να γίνετε ένα εκ των αναγνωστικών φετίχ μου. αυτό μόνο. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή