Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Ισπανία-Ελλάδα

Έχει εδώ μια ταινία, Hemingway and Gellhorn λέγεται. Την άφησα στη μέση, δεν είναι σπουδαία, αν και είμαι μεγάλος φαν της Νικόλ Κίντμαν, αλλά και του Κλάιβ Όουεν. Το κομμάτι που δείχνει τον ισπανικό εμφύλιο είναι τολμηρά και ανοιχτά (έτσι πως έχουμε καταντήσει πια) αντιφασιστικό και κράζει άγρια τους τότε ισαπεχιστές των "και οι δύο πλευρές προβαίνουν σε αγριότητες" κτλ. Ωστόσο το μέρος εκείνο του έργου ήταν επιδερμικό, σχηματικό και κάπως υπερβολικά στυλιζαρισμένο, πολύ μακριά από το 'Γη κι Ελευθερία'. Είχε όμως πολλά ενσωματωμένα αποσπάσματα από ζουρνάλ της εποχής. Σε δύο από αυτά σχεδόν δάκρυσα: το ένα δείχνει τον ενθουσιασμό, την τρελή πηγαία χαρά του αντιφασιστικού αγώνα, με κάτι χωρικούς εξαθλιωμένους να χορεύουν χοροπηδώντας ενώ τρέχουνε σε έναν καρόδρομο ξοπίσω από το όχημα του κινηματογραφιστή· το δεύτερο είναι η άφιξη των διεθνών ταξιαρχιών στην υπό πολιορκία Μαδρίτη: των Γάλλων, των Καναδών, των Αμερικάνων κτλ.

Η συγκίνησή μου οφειλόταν όχι στην τελική ήττα των Δημοκρατικών και αντιφασιστών, αλλά γιατί αναλογίστηκα ότι οι Μήδοι επιτέλους εδιάβησαν παρά τον τόσο ενθουσιασμό και βούληση, ότι ο μιαρός φασίστας δικτάτορας φονιάς παραμένει εν πολλοίς στο απυρόβλητο, ότι η Ισπανία ενταφιάστηκε μέχρι το 1975 και, όταν βγήκε από το κιβούρι, δεν ήταν κάτι που θα περιέγραφες αναστημένο παρά ελαφρώς βρυκοζόμπι, με τη σημαία των Βουρβώνων και τους ίδιους τους Βουρβώνους, με την Εκκλησία καβάλα, με έναν επαρχιωτισμό ανάρμοστο για την πηγή μιας παγκόσμιας κουλτούρας και γλώσσας, με φτώχεια ατελείωτη, με εκμετάλλευση κτλ. Μόνο τη δεκαετία του '90 άρχισε να ξανανθίζει η Ισπανία. Σκεφτείτε: περίπου εξήντα χρόνια χαμένα. Για μια χώρα που πολέμησε τον φασισμό και μαζί της πολέμησαν τόσοι. Αναλογίστηκα τι μοίρα και πόσες δεκαετίες μέσα στο κιβούρι περιμένουν την ασυνάρτητη Ελλάδα, που καθόλου ενθουσιωδώς δεν πολεμάει πια τον φασισμό, που εξελίσσεται σε κοινοβουλευτική αυταρχία ομαλότατα και χωρίς αντίσταση, που πάντα καβάλα την είχε την Εκκλησία (και καμώνεται φαρισαϊκά ότι η δική της εκκλησία δεν είναι ὥσπερ αἱ λοιπαὶ τῶν ἐκκλησιῶν, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί), που μέσα σε τρία χρόνια απώλεσε κράτος Πρόνοιας, (το όποιο) κύρος θεσμών, ελευθερίες και δικαιώματα, εργατικό δίκαιο.

Καλή σας νύχτα.

GatheRate

1 σχόλιο:

  1. Ξανατέλειωσα πρόσφατα το "Σύντομο Καλοκαίρι της Αναρχίας" του Εντσενσμπέργκερ. Σκέφτομαι συχνά ακριβώς αυτό που λές... αν η Ισπανία, με τόσο (δικό της) κόσμο να πιστεύει και να αγωνίζεται και να ματώνει - χώρια τους υπόλοιπους που τρέξαν να βοηθήσουν - και σήκωσε κεφάλι πρόσφατα, εμείς που ακόμα είμαστε στο μακροβούτι γιά τον πάτο, πόσο θα περιμένουμε;
    Μικρότερος έλεγα πως την μάχη σου την ξεκινάς εκεί που βρίσκεσαι. Αργότερα πίστεψα πως αυτό είναι κακώς εννοούμενος συναισθηματισμός και ο σωστός πολεμιστής πρέπει να διαλέγει το πεδίο της μάχης - όπως έλεγε και ο Σουν Τζου... Έλεγε κι άλλα όμως ο Σουν Τζού... πως ο καλός πολεμιστής ξέρει καλά και πρώτα τον εαυτό του, πρίν ξεκινήσει να μάθει τον εχθρό. Εδώ που είμαστε, μάλλον δεν ξέρουμε ούτε τον εαυτό μας, ούτε τον εχθρό, ούτε το πεδίο της μάχης, ούτε καν να βρούμε τον πισινό μας με τα δύο μας χέρια, άμα μας σβήσουν το φώς.
    Η Ισπανία είναι - και ήταν - ένα ωραίο όνειρο γιά 'μένα. Με τα λάθη της και την τελική αποτυχία της. Η Ελλάδα είναι ένας φριχτός εφιάλτης. Από τον οποίο μοιάζει αδύνατο το ξύπνημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή