Τρία σχεδόν εξίσου αποτυχημένα σχεδιάσματα

Ένα:

Ως μέλος της κρυπτομοφυλόφιλης ψευτοδιανόησης Εξαρχείων-Κολωνακίου, συμφωνώ ότι είναι αδιανόητο να ασχολούμαστε με το αν θα φορέσει το νυφικό (και τις ζαρτιέρες, ε; ε;) ο Μπάμπης ή ο Μήτσος. Αλλά όμως οι πουστάρες δε λέγονται "Μπαμπης" και "Μήτσος", ούτε καν "Γιώργος". Λέγονται "Τριαντάφυλλος", "Κριτίας", "Χρυσοβαλάντης", "Γαρύφαλλος", "Άγγελος", "Ιάκωβος" και "Ερμής": παπαδοπαίδια, παρενδυτικοί μπατζάκες και χαϊδεμένα θηλυπρεπή αγοράκια υπερπροστατευτικών οικογενειών, χωμένα στα φουστάνια της μάνας τους (χωρίς να μπορούν να εκτιμήσουνε τη θέα)· μικρόψωλοι μοναχογιοί, αλλά νάρκισσοι, νευρωτικοί και ανασφαλείς. Άλλοι υπερβολικά ωραίοι, άλλοι γλοιωδώς άσχημοι. Τα ξέρω αυτά καλά γιατί ποτέ δεν αρνήθηκα τη φιλία καμμιάς πουστάρας.

Δύο:

Διάβασα το κείμενο. Δεν θα πω "α, Ελλάδα", "Μπαλκάνια" κτλ. Έχω διαβάσει παρόμοια κείμενα στα αγγλικά, και όχι μόνο από Αμερικάνους αλλά και από πάντοτε ψύχραιμους Βρετανούς, ψύχραιμους ακόμα και στην ανέμελη προθυμία τους να αρνηθούν και να στερήσουν δικαιώματα άλλων στο όνομα αρχών. Έχω διαβάσει παρόμοια κείμενα στα γαλλικά, από αιωνίως πατερναλιστές κατ' όνομα κοσμικούς αλλά κρυπτοκαθολικούς ουνιβερσαλιστές. Άλλες γλώσσες δεν ξέρω. Ξέρω ότι το κείμενο δεν αποτυπώνει κάποια ελληνική νόσο, αλλά τον βρωμερό κόσμο που έρχεται: μια νέα αποικιοκρατία ενισχυμένη με φεουδαρχικά ήθη. Εντάξει, όχι τόσο πρόστυχα γραμμένα κείμενα, ίσως. Αλλά le style c'est l'homme même.

Τρία:

[Αναίρεση των θέσεων μία προς μία. Ως άσκηση υπομονής. Δυστυχώς όμως γράφω και διαβάζω πάντοτε με γνώμονα τον θάνατο: πόση ζωή αξίζει να ροκανίσω για να διαβάσω ή να γράψω αυτό που λέω να διαβάσω ή να γράψω; κι αν τη ροκανίσω, θα περάσω καλά; θα ωφεληθώ; θα ωφεληθεί κανείς;]