Καθώς διαβρώνεται η ψευδωνυμία ΙΙ

ξανά για τη σχεδόν δημόσια δοκιμή και πλάνη

Όταν έγραψα τα Δωμάτια δεν τα πόσταρα αμέσως: ερωτογραφικό κείμενο, μυθοπλασία αλλά βγαλμένη με τρόπο κατάλοξο κι αλήτικα περίπλοκο μέσα από τη ζωή· εφτά παράγραφοι όπου ο χρόνος τανύεται και συμπτύσσεται: κάποιες από νοσταλγία, άλλες μακρινές, άλλες πρόσφατες, άλλες προσδοκία, άλλες φαντασία ή του ποτέ. Το έγραψα, το διόρθωσα, το ξαναδιόρθωσα και το είχα αδημοσίευτο. Ντρεπόμουν να το ανεβάσω.

Ρώτησα τη Ζ. Η Ζ. γενικά δε διαβάζει αυτό το μπλογκ. Της εξήγησα το προβληματάκι μου το κάπως μικροαστικό. Με κοίταξε κάπως περίεργα.
"Τι βλέπει ο κόσμος όταν μπαίνει στο μπλογκ σου;"
"Τι βλέπει; το πιο πρόσφατο ποστ."
"Από πάνω, ρε".
"Την εικόνα εξωφύλλου."
"Ναι. Μπαίνει ο άλλος και βλέπει το μουνί της άλλης φάτσα κάρτα -- και ντρέπεσαι να ανεβάσεις ερωτογραφήματα;"

Οπότε το ανέβασα. Θα ανεβάσω κι άλλα. Όπως έρχονται, βεβαίως.