Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

Sex, drugs & rock 'n' roll


στον Κώστα Παντιόρα, που είναι από το Κερατσίνι

Rock 'n' roll

Το ροκενρόλ δεν καμώθηκε ποτέ ότι είναι αλήθεια, παρά τον ισχυρισμό "η αλήθεια βρίσκεται στους Σεξ Πίστολς". Ροκενρόλ είναι ό,τι αντιστρατεύεται τις αλήθειες και τις βεβαιότητες, μουσικά και στιχουργικά: ο Στράτος Διονυσίου κι οι Μουσικές Ταξιαρχίες στη σκυθρωπή και καθώς πρέπει Ελλάδα του '80, οι κατατονικά τρυφεροί και απροσάρμοστοι Στέρεο Νόβα στη χυδαία και θριαμβεύουσα Ελλάδα του '90 με τα φράγκα, τη μπίζνα και τη χειραφετημένη ψωλή του γιάπη και του κάγκουρα.

Το ροκενρόλ είναι η εντελώς ατομική μας εξέγερση, όχι απαραίτητα συμβολική και μόνο, αν και συνήθως μικρής διάρκειας. Επειδή είναι ατομική εξέγερση και βρίσκεται εκεί όπου απουσιάζει το συλλογικό, οι κάθε λογής κνίτες το μισούνε: τους θυμίζει την ανεπάρκειά τους να πράξουν. Απεναντίας, το ροκενρόλ, ιδίως στις πιο πανκ ενσαρκώσεις του, είναι καθαρή πράξη. Από αυτή την άποψη το ροκενρόλ δεν μπορεί να είναι απολίτικο, ό,τι κι αν μας λένε.

Drugs

Ένα από τα πιο άτιμα ναρκωτικά είναι το αλκοόλ, είτε το δείτε σαν επίδραση, είτε σαν εθισμό, είτε σαν θλιβερές στατιστικές. Όμως το απαρνιέστε;

Από εκεί και πέρα, κάθε ουσία, από τον καφέ μέχρι την κόκα κι από τη φουντίτσα μέχρι τη μεφεδρόνη (bath salts), το e (που τα νέα παιδιά λένε μόλλυ ή και μώλυ) και τις σούπερ μοδάτες κεταμίνες, ό,τι πίνεις κι ό,τι κάνεις σου βγάζει, το καθένα με τον τρόπο του, κάτι από αυτό που έχεις μέσα σου. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, τα ναρκωτικά (είπαμε, όλα μέσα) τα χρειαζόμαστε από αρχαιοτάτων χρόνων για να τη βγάζουμε καθαρή: ο Ζέλντιν στο κεφάλαιο 13 του Intimate History of Humanity μάς εξηγεί από πόσο αρχαιοτάτων.

Επίσης, τα ναρκωτικά μάς κάνουνε καλό εκτός από την πρέζα κι εκτός από όταν κρεμόμαστε από πάνω τους και περιμένουμε να μας δώσουνε ζωή ή να μας κάνουν υπεργαμάτους ή, ξέρω γω, να μας μετατρέψουν σε καλλιτέχνες. Άλλωστε, μην ξεχνάτε: τον Μπαλζάκ τον σκότωσε ο καφές.

Sex

Κάποιοι το θέλουν για να καλύψουν κενά, λέει, κάποιοι το θέλουνε γιατί το θέλουν. Κάποιοι το απαρνούνται γιατί έχουνε τραύματα, άλλοι γιατί δεν το θέλουν. Άλλα γουστάρουμε να βλέπουμε, άλλα να φαντασιωνόμαστε, άλλα να κάνουμε -- ή και όχι: μπορεί και να ταυτίζονται μεταξύ τους το μπάνισμα, η φαντασίωση και η πράξη, μερικώς ή και πλήρως. Πολλοί έχουν ενοχές κι έτσι το απολαμβάνουν, άλλοι έχουν ενοχές και γι' αυτό δεν το απολαμβάνουν, άλλοι δεν έχουνε ντιπ ενοχές και γι' αυτό δεν τους λέει τίποτα το σεξ, άλλοι επειδή δεν έχουν ενοχές διονυσιάζονται ανεμπόδιστα. Κάποιοι είναι μεθοδικοί και εξειδικευμένοι, κάποιοι λιγότερο. Άλλοι ξέρουν κι άλλοι ψάχνονται (ξέρουν δεν ξέρουν ότι ψάχνονται). Μερικοί είναι του δέρματος και μερικοί του νου και κάποιοι και των δύο.

Και ναι, ό,τι κι αν λεν οι τσελεμεντέδες, τέλειο σεξ δεν υπάρχει. Ό,τι άλλο θέλετε, εκτός από "τέλειο". Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω και από το "τέλειο" υπάρχει το "γαμάτο", άλλωστε.

GatheRate

3 σχόλια:

  1. Ok λοιπόν, η ανάρτηση είναι γαμάτη.

    Πέρασα μια βόλτα, μιας και στο Greek Cloud δεν χωράνε σχόλια, να εκφράσω το φόβο, ότι αυτό το έγκλημα στη Νάξο μπορεί να μην είναι απλά 'μίσος', αλλά να έχει να κάνει με το ότι οι χελώνες αργά ή γρήγορα θα χρησιμοποιήσουν, αν δεν το κάνουν ήδη, τη βαθιά παραλία για να γεννήσουν, κάτι που για κάποιους σημαίνει περιορισμούς, όπως στη Ζάκυνθο, και τέρμα οι business με τα serf και τα kites που πλακώνουν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα να καταναλώσουν λαίμαργα το περιβάλλον.
    Τί είναι χειρότερο, το άρρωστο ή το υπολογιστικό μίσος;

    Χαίρομαι τόσο κολυμπώντας παρέα με τις χελώνες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλίμονο, όσον αφορά το rock 'n' roll, φοβάμαι πως πέφτεις πολύ έξω: οι Μουσικές Ταξιαρχίες ήταν μουσικά αφόρητες από την αρχή, ο δε Στράτος Διονυσίου διέθετε ένα από τα πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά του (του rock 'n' roll), την πεφυσιωμένη, αυταρχική ανδροπρέπεια. Συμπέρασμα δικό μου: δεν χρειάζεται να μυθοποιούμε ντε και καλά πολιτισμικές εκφάνσεις απλώς και μόνο επειδή πάντα υφίσταται ένα αντίβαρο στην κατεστημένη έκφραση κάθε κοινωνικο-ιστορικής εποχής. Στη σκυθρωπή και καθώς πρέπει ελλάδα του '80 υπήρχαν πολύ πιο ενδιαφέροντες και ψαγμένοι μουσικοί/κές από τις Μουσικές Ταξιαρχίες, και γι' αυτό -βεβαίως- στο περιθώριο της μαζικής κουλτούρας τότε (όπως και τώρα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή