Λίγο η δουλειά μου, λίγο το παρουσιαστικό μου, η τελευταία φορά που υπέστην σωματική βία ήταν στα 10 μου όταν το μαλακισμένο του σχολείου, ο ΧΔ, μαζί με τον αδερφό του με έσπρωξαν και έπεσα κάτω: έπαθα κάταγμα στο αριστερό χέρι. Έκτοτε δεν με έχουν καν αγγίξει (πολλοί δεν με κοιτάνε στα μάτια) χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι να είσαι γυναίκα, που πολλοί νιώθουν πως έχουν το ελεύθερο να σε χουφτώνουν, να σε τσιμπάνε ή και να σε πιλατεύουν -- μάλλον δεν θέλω να ξέρω.
Σωματική βία δεν έχω χρησιμοποιήσει παρά μόνο μια φορά: χαστούκισα μια γυναίκα, με χαστούκισε, τρόμαξα κι αηδίασα από την ποταπότητα του να σηκώνεις χέρι σε γυναίκα.
Βεβαίως είμαι προνομιούχος και όχι πασιφιστής. Βεβαίως και δεν χρειάστηκε να πλακωθώ στις σφαλιάρες για λίγο φαγητό ή στις μπουνιές για μια θέση σε μια ουρά. Όσοι αποδοκιμάζουμε κι απεχθανόμαστε τη βία, και είμαι ένας από αυτούς, δεν τη χρειαστήκαμε ποτέ.
Το βασικό πρόβλημα δεν είναι η βία, το πρόβλημα είναι πού αποσκοπεί η βία και -- αν μας ενδιαφέρει να κατανοήσουμε τον κόσμο -- η αιτία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου