Sraosha

Το 1992 νόμιζα ότι αυτός είναι ο ήχος του μέλλοντος. Όχι η μουσική του μέλλοντος αλλά ο ήχος του. Το 2011 μού φαινόταν αδιανόητο τότε αλλά νόμιζα ότι η κιθάρα του Edge σε αυτό το κομμάτι προσέγγιζε ικανοποιητικά το πώς θα ακουγόταν το ίδιο το μέλλον, το μέλλον ως αφηρημένη οντότητα, το μέλλον των υπολογιστών (ούτε που μυριζόμασταν κινητά και δικτύωση τότε), της απροσμάχητης και εξαπλούμενης ελευθερίας, της αναπότρεπτης Ευρώπης, των τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων και των διαστημικών λεωφορείων και του Hubble. Το 1992 έβγαλα το πρώτο μου διαβατήριο. Πήγα για πρώτη και τελευταία φορά στη Μύκονο. Ερωτεύτηκα εκεί που δεν το περίμενα και μυήθηκα στη σκοτεινή κι απαιτητική τέχνη της ερωτικης αλληλογραφίας.

Έχει πλάκα πώς αυτά ακούγονται ακριβώς σαν εκείνα που μας έλεγαν το 1992 για το 1973, για τα παντελόνια καμπάνες, τα κοτλέ και τις γελοίες φαβορίτες, σαν τις φωτογραφίες στα άλμπουμ που γίνονταν κόκκινες καθώς ξεθώριαζαν, σαν τα τραγούδια που έπαιζαν ακόμα σε κάτι μυστήρια κασετόφωνα από κασέτες χοντρές κι ανοικονόμητες που έμοιαζαν με μικρές βιντεοκασέτες.