Η σειρά πρέπει να σας είναι τελείως άγνωστη. Διάβασα γι' αυτήν πριν 3-4 χρόνια, τυχαία. Έχει πουλήσει περίπου 40.000.000 αντίτυπα. Ναι, στη γνωστή χώρα, στον τόπο της αμορφωσιάς, τόσο μακριά από την Ελλάδα και τον θεό της, ή μάλλον, τους θεούς της: τους προφήτες των καναλιών, τους κήρυκες των εφημερίδων, τους σεπτούς κληρικούς του μίσους, το χαύνο ιερατείο, τον λαό του θεού και τον υπόλοιπο λαμπρό θίασο. Ξαναθυμήθηκα τη σειρά με αφορμή τον ψευδοπροφήτη και μια περίληψη των 16 βιβλίων (μασαλλά! που έλεγε κι ο παππούς) υπάρχει εδώ.
Ωραία, εμάς γιατί μας αφορά; Μας αφορά γιατί αποτελεί μια άλλη πτυχή, πιο μπρουτάλ, του μεσσιανισμού και της εσχατολογίας που έχει επιπέσει σαν ηφαιστειακή στάχτη. Άλλοι περιμένουν τον Δρόμο του Κόρμακ Πώς-τον-λένε (το έχω τέσσερα χρόνια, εκατόν τόσες σελίδες, κι αρνούμαι να το διαβάσω). Άλλοι περιμένουν πυρηνικό όλεθρο (ακόμα). Άλλοι το 2012 των Μάγια. Άλλοι την κατάρρευση του καπιταλισμού. Άλλοι την επίθεση του Τούρκου, που θέλει να πάρει ή το Αγαθονήσι ή το Φαρμακονήσι ή το Παχυνήσι. Άλλοι το φαλιμέντο των τραπεζών και με παίρνουνε τηλέφωνο πού να τα βάλουνε τα λεφτά που δεν έχουν -- λέω να αρχίσω να παίρνω μίζες. Ο Αντώνης περιμένει καινούργιο εμφύλιο, εγκαθιστά ρολόι σταματημένο (Doomsday Clock, ενδεχομένως), που όμως πάει σωστά δύο φορές την ημέρα, και κάνει έπαρση της σημαίας με το σφυροδρέπανο και το τιμημένο κόκκινο άστρο της Κρασνάγια Άρμια. Όλοι περιμένουν κάποιο τέλος. Θεαματικό κατά προτίμηση.
Για τον φίλο μου τον Α. δεν προβλέπεται τέλος. Έχει δύο παιδιά, μικρά. Τη γυναίκα του τη σχολάσανε όταν ήταν έγκυος στο πρώτο (ναι, γίνεται, όλα γίνονται άμα θες, απλώς μέχρι πρόσφατα γίνονταν στη ζούλα) και για να την προσλάβουν κάπου τη βάζανε να φιλήσει σταυρό ότι δε σκοπεύει να ξαναγκαστρωθεί. Για να ζήσει την οικογένεια ο Α. έκανε δυο δουλειές, η μία τον σχόλασε, η άλλη πια τον θέλει μόνο τρεις φορές την εβδομάδα. Παλιά έπαιρνε και τίποτα εξωτερικές δουλειές, όμως αυτά πάνε προ πολλού. Επειδή είναι από τους μαλάκες τους προλετάριους που δεν έχουνε χτήματα, ούτε καν αμάξι, και επειδή είναι και αλλοτριωμένος από την ιδεολογία και του άρεσε η δουλειά του, τριγυρνάει άπραγος πια τα κενά πρωινά με το μικρό παιδί στο καρότσι. Ευτυχώς στο σπίτι ζει και η μάνα του, κάτι τσοντάρει από όση σύνταξη της έμεινε. Δεν υπάρχει θεαματικό τέλος και Kingdom Come για τον Α. Οπότε, οι ψυχολογικές ενοχλήσεις για το πού πάει ο τόπος και η ταραχή των λογισμών του μαλάκα του Σραόσα, ο οποίος προς το παρόν εργάζεται, ποσώς ενδιαφέρουν ή θα έπρεπε να ενδιαφέρουν οποιονδήποτε.
Λένε πάντως οι Ισπανοί, οι οριχινάλ αρχιμουρόχαυλοι της Ευρώπης (ο Ξυδάκης το λέει πιο ευγενικά εδώ), ότι κοιμόμαστε. Δεν κοιμόμαστε, αποπληξία έχουμε πάθει, εγκεφαλικό, μπρος γκρεμός και πίσω ζόμπι: είμαστε παγιδευμένοι μεταξύ της εξόντωσής μας στα χέρια των μαθητευόμενων μάγων (έβλεπα τον Ναπολέοντα Μαραβέγια το πρωί να λέει ότι εκεί στο ΔΝΤ δεν ξέρουν καλά την ελληνική οικονομία, γι' αυτό και (της) πήραν λάθος μέτρα...) και της ανέφικτης επιστροφής στην ολόμαυρη Εδέμ της γνωστής κι οικείας μας φαυλότητας, της φαυλόπιτας που ανέθρεψε πολιτικά με παροχές και ρουφιανιλίκια τόσες και τόσες γενιές. Ο αγώνας έχει προ πολλού εκχωρηθεί στους συνδικάλες ή εξουδετερώθηκε επιτυχώς μετά τον Δεκέμβρη του 2008.
Στο μεταξύ, ο Α. έχει πραγματικά ξεμείνει κι έχει μείνει πίσω· αν μπορεί κάποιος να του πει τι να κάνει, να του το πει. Κάτι άλλο εκτός από ανοησίες όπως "υπομονή".
Μια γιαγια, λεει, ειναι στενά οικονομικα, λέει, άνεργος ο γιος, λέει, έχει γυναίκα και παιδί, λέει, και να δώσω ό,τι μπορώ, λέει, και λέω «φέρ'τους να μεινουν σπιτι μου», αλλά έχουν δικό τους σπίτι, λέει, μόνο που εγώ δεν έχω δικό μου σπίτι, λέω, και δεν κλαίγομαι, λέω. Εσύ τι λες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν καταλαβαίνω τι εννοείτε. Ότι κλαίγονται πολλοί που δε θα έπρεπε να κλαίγονται; Συμφωνώ, άλλωστε εδώ κλαιγόντουσαν όταν έτρωγαν με μισή ντουζίνα μασέλες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υποφέρουν περισσότεροι και περισσότερο, ότι δεν είναι υπερβολικά πολλοί κάτω από τα όρια της πραγματικής φτώχειας. Δηλαδή τι, περιμένουμε να δούμε μη-ναρκομανείς μη-αλλοδαπούς άστεγους; για να αναλάβουν να τους πάνε σάντουιτς, ξέρω γω, οι ατενίστας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΛένιν. Όχι για το τέλος, αλλά για την αρχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣόρι γκάιζ, έχει εξαντληθεί η υπομονή μου με την παλιμπαιδίζουσα "μεταμαρξική" (my ass) αναζήτηση του Μάη του 68 σε ιστορικές συνθήκες 1930.
Γεια χαρά νταν και τα κουκιά μπαγλάν.
Και να ετοιμάζεσαι για συνδικαλισμό στη δουλειά.
Γεια σου Αντώνη ντερμπεντέρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήδε θα ανοίξουμε από εδώ διάλογο, απλώς το σχόλιό σου μου γέννησε κάποιες σκέψεις, μάλλον αφελείς ίσως.
Αν Λένιν για την αρχή, για το τέλος τι; Ευτελές αλλά εύλογο. Πιο ουσιωδώς, το δόγμα ότι χωρίς μαρξισμό-λενινισμό δεν υφίστανται κοινωνικοί αγώνες είναι ακριβώς αυτό: δόγμα, και δη θρησκευτικό. Σαν να λέμε Extra Ecclesia nullus salvus. Καλοί οι μουσάτοι ιδρυτές θρησκειών και τα διδάγματά τους αλλά...
Πιο πρακτικά, ούτε Ρωσία του 1917-1925 είμαστε. Όσο για τις συνθήκες 1930, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτές επικρατούνε τώρα: τότε υπήρχε Ufa, Pathé, Gaumont. Τώρα υπάρχουν άλλου τύπου μέσα προπαγάνδας, και συγκεντρωτικά και μη. Υπάρχει εκτενέστερη αυτο-οργάνωση (που τόσο στενοχωρεί το ΚΚΕ). Τότε θριάμβευε το Έθνος και το Κράτος -- τώρα προσκυνούμε τις Τράπεζες, το (ασώματο) Κεφάλαιο, τις αόρατες Αγορές.
Για τον συνδικαλισμό. Χωρίς συνδικαλισμό είμαστε μεζές κολλημένος ανάμεσα στα κάτασπρα συμμετρικά δόντια του τέως Μπος. Επί της αρχής είναι ζωτικός ο συνδικαλισμός. Όμως, στη δουλειά σου και στη δουλειά μου η προσφυγή στον συνδικαλισμό είναι σχεδόν κυνική πια: τι ζητάμε; Συντάξεις και αξιοπρέπεια, τη διασφάλιση της δυνατότητας να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά. Ενώ όμως εμείς οργανωνόμαστε για να προασπίσουμε τα επαγγελματικά ταξίδια μας, ο ξάδερφός μου, τεχνικός, χρόνια απλήρωτος αλλά ουδέποτε απολυμένος, στην ηλικία σου, ταξιδεύει Κόρινθο-Αλιβέρι-Τσουμποτσάμπο ακολουθώντας μεροκάματα σε συμβάσεις έργων.
Προσωπικά, και αυτό ΔΕΝ είναι επιχείρημα κατά του συνδικαλισμού, είπαμε, είμαι πανευτυχής που έχω δουλειά. Άλλοι δεν έχουν. Επί πενταετία έκανα υπερδιπλάσια δουλειά για κλάσμα του μισθού μου. Εξου και λέω ότι "οι ψυχολογικές ενοχλήσεις για το πού πάει ο τόπος και η ταραχή των λογισμών του μαλάκα του Σραόσα, ο οποίος προς το παρόν εργάζεται, ποσώς ενδιαφέρουν ή θα έπρεπε να ενδιαφέρουν οποιονδήποτε."
Κοινώς, Αντώνη, κλαίνε οι χήρες, μόκο οι παντρεμένες. Μέχρι να χηρέψουμε, δηλαδή...
Για τον συνδικαλισμό και γιατί θα τον χρειαστείς --και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα τον βρεις έτοιμο-- πρέπει να τα πούμε από κοντά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω το τέλος· δίνω σημασία όταν ο Λένιν λέει "δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε" για το μέλλον. Γνωρίζω όμως ότι είμαστε αναγκασμένοι σήμερα --ποιος να το περίμενε-- να ξαναναμετρηθούμε με τον Βλαντιμίρ, να ξανασκεφτούμε με κριτικό σεβασμό και χωρίς έπαρση τις αδυναμίες του που περάστηκαν για αβαντάζ του, και τα αβαντάζ του που περάστηκαν για αδυναμίες του. Έχει ψωμί αυτή η δουλειά.