Υπάρχουνε πράγματα για τα οποία δε γράφω σχεδόν ποτέ. Για τα κωλόνησα της ζωής μου, λόγου χάρη. Κάθε ένα από αυτά είναι πηγή δυστυχίας και temps perdu (χαμένος χρόνος δεν υπάρχει, παρά μόνον αν τον αισθάνεσαι έτσι -- αλλά αυτό μετράει μόνο, τελικά). Ωστόσο προσπαθώ να μην ασχολούμαι μαζί τους. Ματαιοπονώ μάλλον.
Μου το είπε και σήμερα η αδερφή μου: να πάψω να τσιτώνω και να οργίζομαι για όσα δεν μπορώ να αλλάξω. Μα πώς να πειστώ πως δεν μπορώ να τα αλλάξω;
Στεκόμουν πριν λίγο και κοίταγα τα φώτα στον ορίζοντα. Κάθε χρόνο πληθαίνουν, κάποια από αυτά ακολουθούν τη γραμμή του ορίζοντος, άλλα, πιο μακρινά, αιωρούνται από πάνω του σαν σμήνη. Από πάνω τους φαρδύς πλατύς ο αστερισμός του Σκορπιού. Ένας από τους λίγους αστερισμούς που θυμίζουν κάπως το όνομά τους.Έτσι έμαθα να περιφρονώ τα αστρολογικά: ο Ζυγός δε μοιάζει με ζυγό (παρά μόνον αν έχεις φαντασία ιερατικών προδιαγραφών), ο Τοξότης είναι σαν κλειστή ομπρέλα, ο Κριός μια μαλακία. Εδώ τα έμαθα τα αστέρια. Με τον χάρτη του ουρανού που έδινε το πρώτο ή το δεύτερο τεύχος του 01. Νυχτερινή πλήξη, στέρηση: αρχικά των φίλων, ύστερα της πόλης, μετά του έρωτα. Τελικά ξεκουμπίστηκα από την Ελλάδα.
Μέχρι τότε τα καλοκαίρια σπούδαζα τα αστέρια, τους θερινούς αστερισμούς βεβαίως, παρακαλώντας για λίγο σκοτάδι και για ξαστεριά σε κάποιο βουνό τον χειμώνα. Αλλά εδώ μόνο καλοκαίρι. Δε βοήθαγε και η όραση -- προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι βλέπω τη Δοκιμή. Μάθαινα τους αστερισμούς και τα ονόματα των λαμπερών αστεριών (τα πιο πολλά αραβικά). Σήκωνα τα μάτια στο ζενίθ και χάζευα τον γαλάζιο Βέγα στη Λύρα, παρηγοριόμουν για τον εκτοπισμό μου και την αποστέρηση. Άλλωστε προς τον Βέγα σπεύδουμε. Ακολουθούσα το θερινό τρίγωνο του Βέγα με τον Αλτάιρ στον Αετό και τον Ντενέμπ στον σταυρόσχημο Κύκνο. Αναλογιζόμουν τις αποστάσεις, τις πύρινες σφαίρες αερίων που είναι αυτά τα ταπεινά φωτεινά σημεία, το κενό του διαστήματος. Πού και πού κανας διάττοντας, ή κανα αεροπλάνο ή καμμιά νυχτεριδούλα. Οι πλανήτες δε με συγκίνησαν ποτέ, άλλωστε δεν είχα κυάλια και τέτοια: τηλεσκόπιο μου έκανε δώρο ο κολλητός μου για γαμήλιο δώρο. Ακόμα το έχω φυλαγμένο αλλά θα το στήσω καμμιά μέρα, πού θα πάει.
Δεν ξέρω τι μου έδινε η θέα των αστεριών. Ίσως ησυχία και το σκοτάδι, που με γαληνεύει. Θυμάμαι απεναντίας τον Ωρίωνα στον Μυλοπότα, τον Κάνωπο στο πλοίο για την Κρήτη, να απαγγέλλω τη χθαμαλή ποίηση των ονομάτων των αστερισμών στην Ύδρα, τον Πολικό στη Σκωτία με ξαστεριά. Κοιτώντας τα άστρα από νησί ονειρεύεσαι να φύγεις από το νησί. Μέχρι να βρεθείς σε κάποιο άλλο. Ονειρεύεσαι πως κάπου υπάρχει ένα αλλού.
Μου το είπε και σήμερα η αδερφή μου: να πάψω να τσιτώνω και να οργίζομαι για όσα δεν μπορώ να αλλάξω. Μα πώς να πειστώ πως δεν μπορώ να τα αλλάξω;
Στεκόμουν πριν λίγο και κοίταγα τα φώτα στον ορίζοντα. Κάθε χρόνο πληθαίνουν, κάποια από αυτά ακολουθούν τη γραμμή του ορίζοντος, άλλα, πιο μακρινά, αιωρούνται από πάνω του σαν σμήνη. Από πάνω τους φαρδύς πλατύς ο αστερισμός του Σκορπιού. Ένας από τους λίγους αστερισμούς που θυμίζουν κάπως το όνομά τους.Έτσι έμαθα να περιφρονώ τα αστρολογικά: ο Ζυγός δε μοιάζει με ζυγό (παρά μόνον αν έχεις φαντασία ιερατικών προδιαγραφών), ο Τοξότης είναι σαν κλειστή ομπρέλα, ο Κριός μια μαλακία. Εδώ τα έμαθα τα αστέρια. Με τον χάρτη του ουρανού που έδινε το πρώτο ή το δεύτερο τεύχος του 01. Νυχτερινή πλήξη, στέρηση: αρχικά των φίλων, ύστερα της πόλης, μετά του έρωτα. Τελικά ξεκουμπίστηκα από την Ελλάδα.
Μέχρι τότε τα καλοκαίρια σπούδαζα τα αστέρια, τους θερινούς αστερισμούς βεβαίως, παρακαλώντας για λίγο σκοτάδι και για ξαστεριά σε κάποιο βουνό τον χειμώνα. Αλλά εδώ μόνο καλοκαίρι. Δε βοήθαγε και η όραση -- προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι βλέπω τη Δοκιμή. Μάθαινα τους αστερισμούς και τα ονόματα των λαμπερών αστεριών (τα πιο πολλά αραβικά). Σήκωνα τα μάτια στο ζενίθ και χάζευα τον γαλάζιο Βέγα στη Λύρα, παρηγοριόμουν για τον εκτοπισμό μου και την αποστέρηση. Άλλωστε προς τον Βέγα σπεύδουμε. Ακολουθούσα το θερινό τρίγωνο του Βέγα με τον Αλτάιρ στον Αετό και τον Ντενέμπ στον σταυρόσχημο Κύκνο. Αναλογιζόμουν τις αποστάσεις, τις πύρινες σφαίρες αερίων που είναι αυτά τα ταπεινά φωτεινά σημεία, το κενό του διαστήματος. Πού και πού κανας διάττοντας, ή κανα αεροπλάνο ή καμμιά νυχτεριδούλα. Οι πλανήτες δε με συγκίνησαν ποτέ, άλλωστε δεν είχα κυάλια και τέτοια: τηλεσκόπιο μου έκανε δώρο ο κολλητός μου για γαμήλιο δώρο. Ακόμα το έχω φυλαγμένο αλλά θα το στήσω καμμιά μέρα, πού θα πάει.
Δεν ξέρω τι μου έδινε η θέα των αστεριών. Ίσως ησυχία και το σκοτάδι, που με γαληνεύει. Θυμάμαι απεναντίας τον Ωρίωνα στον Μυλοπότα, τον Κάνωπο στο πλοίο για την Κρήτη, να απαγγέλλω τη χθαμαλή ποίηση των ονομάτων των αστερισμών στην Ύδρα, τον Πολικό στη Σκωτία με ξαστεριά. Κοιτώντας τα άστρα από νησί ονειρεύεσαι να φύγεις από το νησί. Μέχρι να βρεθείς σε κάποιο άλλο. Ονειρεύεσαι πως κάπου υπάρχει ένα αλλού.
God is an astronaut
ΑπάντησηΔιαγραφήKKM