Η Πεζή Αλφαβήτα του Κώστα Κωστάκου (κατά κόσμον Old Boy) βρίσκεται πέρα από ένα ορόσημο, το ορόσημο της ωρίμανσης. Αν τα μπλογκ θησαύρισαν και πρόκοψαν με το λογοπαίγνιο και την αυτοαναφορικότητα, αργότερα παραδίδοντας τη μεν στο τουίτερ και τη δε στο φέισμπουκ, το ορόσημο της ωρίμανσης βρίσκεται ακριβώς στο να βάλει κανείς λογοπαίγνιο και αυτοαναφορικότητα στην τσέπη (γιατί τίποτε δεν πετιέται ποτέ) και να προχωρήσει παραπέρα. Στην Πεζή Αλφαβήτα δεν θα βρείτε τον Ποιησού και της fuckές του μπλογκ του Old Boy, αλλά καταστάσεις και διαθέσεις πολύ πέρα από αυτά.
Ο καθένας έχει το δικό του παραπέρα. Το παραπέρα της Πεζής Αλφαβήτας βρίσκεται στη δυσφορία της ύπαρξης. Στη σελίδα 101 το λέει καλύτερα ο ίδιος ο Κωστάκος: "Δεν είναι ο θάνατος το θέμα, δεν είναι η θνητότητα, δεν είναι η φθορά. Είναι η συνείδηση, είναι η νόηση, είναι ο εαυτός".
Τα κείμενα διατρέχει δυσφορία και σαφής αίσθηση παρατεταμένης ασφυξίας η οποία όμως δεν τελεσφορεί ποτέ: η λύτρωση του τελικού πνιγμού ποτέ δεν επέρχεται. Τα κείμενα του βιβλίου κατοικούνται από εναλλακτικούς εαυτούς της ίδιας περίπου ανησυχαστικής περσόνας, η οποία υλοποιοιεί κάθε κείμενο από τα 24 αλφαβητικά μέσα από την πήξη και την αποκρυστάλλωση της ματιάς της.
Πιο συγκεκριμένα, καθε ένα από τα 24 κείμενα πραγματώνει κι από ένα ιδιωτικό και περίκλειστο, ουσιαστικά μονοπρόσωπο, σύμπαν. Σε καθένα από αυτά τα 24 κείμενα δεν υπάρχει κανεις άλλος που να μετράει εκτός από την εκάστοτε περσόνα που αυτοβιογραφείται· ή μάλλον όλοι οι υπόλοιποι (ο ψιλικατζής στο Νι λόγου χαρη) υπάρχουν ως υποθέματα, αφορμές ή προσχήματα για να μιλήσει η περσόνα και να αποκαλύψει το εύρος και το βαθος πεδίου της ματιάς της και της ένδον εμπειρίας της. Κάποιες ματιές είναι αναγνωρίσιμες και οικείες, κάποιες πιο ραιβές από άλλες -- σε κάθε περιπτωση, προσωπικά ξεχώρισα εκείνες στα Γάμα, Μι, Πι και Ταφ.
Επίσης, κάθε κείμενο είναι στην πραγματικότητα ένα συνεπτυγμένο σενάριο. Η αίσθηση σεναρίου γίνεται ακόμα εντονότερη στα τρία τελευταία κείμενα, που κείνται εκτός αλφαβήτας. Εκεί πια έχει κανείς την αίσθηση ότι διαβάζει την περίληψη ενδιαφέρουσας κι αλλοκοτης ταινίας: η πρώτη μιλάει (χωρίς να το αντιλαμβάνεται μάλλον) για την ιστορία της πατριαρχίας, η δεύτερη αποτελεί διασκευή της Δίκης του Κάφκα, η τρίτη είναι μια ιλιγγιώδης επαναδιαπραγμάτευση του κουρασμένου θέματος της zombie apocalypse -- αλλά πολύ πιο ενδιαφέρουσα από οποιαδήποτε άλλη τέτοια διαπραγμάτευση θα μπορούσαμε να έχουμε δει στο σινεμά.
Το βιβλίο είναι μονόχνωτο, μονότροπο και μονοφωνικό με φροντίδα και συνέπεια. Δίνει πολλές και διαφορετικές προβολές στον κόσμο ενός εαυτού, οριακά διαφορετικού κάθε φορά, ενός εαυτού που σε κάθε μικρή ιστορία καταλήγει να επεκτείνεται σε ένα μικρό περίκλειστο σύμπαν και να το καταλαμβάνει πληρώντας το,
Περιμένουμε πια μια διαφορετική έκφανση αυτής της διάθεσης, αυτής της ικανότητας κοσμοπλασίας, ενδεχομένως με τη μορφή ενός κανονικού κινηματογραφικού σεναρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου