Το Προσφυγικό είναι το μεγάλο έγκλημα του καιρού μας. Κάποια στοιχεία βρίσκονται εδώ. Βεβαίως τα στοιχεία λεν ελάχιστα για το πώς έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι στις ακτές μας και για το πώς ζουν μαντρωμένοι στα στρατόπεδα.
Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι η εξαθλίωση που το Φρούριο Ευρώπη προσφέρει σε όσους επέζησαν το πέρασμα της θάλασας είναι συνθήκη ελαφρώς καλύτερη από εκείνη που τους έδιωξε από τις πατρίδες τους. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, λησμονούμε τις προσδοκίες αυτών των άνθρωπων, παραγνωρίζουμε ότι είναι άνθρωποι ακριβώς σαν εμάς και ότι πολλοί από αυτούς διαθέτουν βίους και βιογραφικά όπως τα δικά μας. Κάνουμε ότι ξεχνάμε πώς έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι μέχρι τα ξώσπιτα του Φρουρίου Ευρώπη που λέγονται Ελλάδα -- όσοι έφτασαν ζωντανοί.
Δεν θέλω να μιλησω άλλο για το Προσφυγικό. Δεν θέλω να λέω σε 20 χρόνια ότι ξέραμε και δεν κάναμε τίποτε. Και δεν χρειάζονται ποιήματα και τραγούδια τώρα.
Θέλω να κάνω κάτι. Κι αυτή είναι μάλλον η τελευταία μου κουβέντα για το θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου