Η κυρία Παρόδι

στον Μούτσο τον Μπλε

Πριν καιρό βρέθηκα προσκεκλημένος σε ένα δείπνο που κάποιοι φίλοι διοργάνωναν για μία συνάδερφό τους που έβγαινε στη σύνταξη μετά από χρόνια υπηρεσίας. Την έλεγαν κυρία Παρόδι και ήταν από την Αργεντινή. Εγώ την έβλεπα για δεύτερη φορά στη ζωή μου αλλά οι διοργανωτές με έβαλαν και κάθησα απέναντί της. Νομίζω ότι με κάθισαν εκεί, απέναντι από το τιμώμενο πρόσωπο, επειδή ήμουνα κάπως ξέμπαρκος και δεν γνώριζα πολλούς από τους συνδαιτυμόνες.

Καθόμουν λοιπόν στο ινδικό εστιατόριο απέναντι από την κυρία Παρόδι, που ήτανε λιγομίλητη, λεπτή σαν κλαράκι και με μεγάλα μάτια. Δεν ήξερα τι να πω. Η κυρία Παρόδι είχε μια ασαφή εικόνα για τη δουλειά μου κι εγώ ακόμα ασαφέστερη για τη δική της. Κοίταγα λοιπόν με αφοσίωση το νταλ μου, τις φακούλες μου δηλαδή, πέρναγα μα ζήλο ναν και πιλάφια στους διπλανούς μου και έπινα το κρασί μου γουλίτσα γουλίτσα, με τον τρόπο της γιαγιάς μου.

Η κυρία Παρόδι είχε εκφραστικά μάτια και μάλλον με έβλεπε όπου και να κοίταγε. Πάντως ήταν δύσκολο να μη με βλέπει, αφού ήμουν απέναντί της στους περίπου ογδόντα πόντους. Έπρεπε κάτι να πω. Και όπως κάθε φορά που εξαναγκάζομαι σε ψιλοκουβέντα, έκανα ένα θεαματικώς αδέξιο άνοιγμα:

"Παρόδι... όπως στο Έξι προβλήματα για τον δον Ισίδρο Παρόδι..." Με κοίταξε . "... του Χόρχε Λούις Μπόρχες..."

Σκεφτόμουν ότι εκείνη τη στιγμή πρέπει να έζεχνα βιβλίο. Ντράπηκα. Πώπω, σκέφτηκα, σαν να με ζύγωνε κανένας και να με άρχιζε με ελληνικές μυθολογίες και την Κρήτη όπου πήγε διακοπές. Ήπια μια γουλίτσα και άπλωσα να πιάσω την κουτάλα του μπολ μέσα στο οποίο έπλεαν τεμάχια κοτόπουλου κόρμα -- πολλοί συνδαιτυμόνες δεν μπορούσαν "τα πολύ καυτέρα", τρομάρα τους.

"Ναι, ναι... Χαίρομαι που γνωρίζετε το έργο του."

Ανάσανα. Άφησα την κουτάλα για μετά. την κοίταξα κι εγώ. Σκέφτηκα ότι οι Αργεντίνοι είναι οι Έλληνες της Λατινικής Αμερικής επειδή θεωρούν ότι τους χρωστάει χάρη η οικουμένη κι επειδή είναι τόσο ανώτεροι από αυτούς τους άλλους. Άρα, οκέι, κολάκεψα τον αργεντινισμό της. Σκέφτηκα και ότι πολλοί θα της έχουνε ξανακάνει το μπανάλ αυτό σχόλιο για το όνομά της. Αποφάσισα να πω την αλήθεια, μήπως και εξιλεωθώ:

"Είμαι μεγάλος θαυμαστής του Μπόρχες."

Χαμογέλασε και είπε:

"Τον Μπόρχες τον γνώριζα προσωπικά. Διάβαζα για αυτόν όταν ήμουν νέα -- αφού τυφλώθηκε."

Δεν έπιασα ποτέ την κουτάλα. Την κοίταξα μάλλον σαν καρτούν γιατί το χαμόγελό της πλάτυνε και γλύκανε.

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε υπέροχα. Είναι καλές φίλες με τη Μαρία Κοδάμα, τη γυναίκα του. Διάβαζε γι' αυτόν κάθε Πέμπτη (νομίζω, ήμουν ταραγμένος πια). Ήταν πολύ εσωστρεφής και λιγομίλητος άνθρωπος. Της είπα για τη συνάντηση του Πωλ Θερού με τον Μπόρχες όπως περιγράφεται στο old Patagonian Express. Της είπα ότι πήγα προσκύνημα στον τάφο του στη Γενεύη όπου βρήκα και του Μούζιλ εκεί πιο δίπλα. Μου είπε ότι ήταν αγγλόφιλος ο Μπόρχες και προσκολλημένος στη μητέρα του. Μου περιέγραψε το διαμέρισμά του, αλλά από την περιγραφή δεν θυμάμαι τίποτα. Μιλούσε αργά και προσεκτικά για τον Τυφλό, του απευθυνόταν με κάθε τυπικότητα όσο ζούσε. Συζητήσαμε συνοπτικά το έργο του. Απέφυγε διακριτικά να μου υπενθυμίσει ό,τι μου ξαναθύμισε ο Ρονκαλιόλο πριν μια βδομάδα, γεγονός που απωθώ ξανά και ξανά σε κύκλους σχεδόν σαν νεύρωσης, ότι ο Μπόρχες στήριζε τον μιαρό Βιδέλα και παρασημοφορήθηκε από τον Πινοτσέτ. Επανέλαβε ότι ήταν εσωστρεφής άνθρωπος και επιβεβαίωσε αυτό που λεν οι βιογραφίες του και ο ίδιος ο Μπόρχες: ότι φοβόταν τους καθρέφτες.

Αφού πέθανε ο Μπόρχες, η Κοδάμα μάζεψε φίλους και φίλες της για να καθαρίσουνε το διαμέρισμα στο Μπουένος Άιρες, είπε η κυρία Παρόδι. Είχαν οδηγίες να καταστρέψουν ό,τι σημειώσεις ή σημειωματάρια βρουν.

"Πήρα μαζί μου τέσσερα-πέντε σημειωματάρια δικά του."

Στη φωτογραφία ο τάφος του Μπόρχες στη Γενεύη