Τις προάλλες πήγα σε μια συζήτηση του Δημήτρη Παπαϊωάννου με το κυπριακό κοινό. Όπως του είπα (ναι, έκανα ερώτηση), είμαι γκρούπι του από το 1998. Το έργο του Μέσα με άγγιξε πολύ πιο ουσιαστικά και βαθιά από όσο είχα καταλάβει τότε.
Με εντυπωσίασε πόσο εύγλωττος αλλά και συγκροτημένος ομιλητής είναι. Είχα καιρό να νιώσω έναν άνθρωπο που δεν είναι απλός Δάσκαλος αλλά ολόκληρο Σχολείο από μόνος του. Εδώ ταχυολογώ αποσπασματικώς κάποιες απαντήσεις σε ερωτήσεις του κοινού.
Χρειάζεται παιδεία για να απολαύσεις τη σύγχρονη τέχνη;
Ναι, χρειάζεται να εξασκηθείς στην υπομονή: όπως ελάχιστοι άνθρωποι είναι γοητευτικοί, το ίδιο ισχύει και για τα έργα. Πρέπει να έχεις την υπομονή να εκτεθείς σε αυτά.
Χρειάζεται πρώτα να αναγνωρίσουμε την ευαισθησία μέσα μας.
Ποιος είναι ο ιδανικός θεατής;
Ο ιδανικός θεατής είναι αυτός που θέλει να κερδηθεί όντας δύσκολος.
Τι συμβουλές έχετε να δώσετε σε νέους καλλιτέχνες;
Αν δεν το έχεις ανάγκη, μην το κάνεις.
Αν νομίζεις ότι ξέρεις τι κάνεις, παράτα τα (εδώ παρέπεμψε στον William Forsythe).
Μη βάζεις την καριέρα σου πάνω από το έργο σου.
Δες αυτή την ομιλία της Λώρι Άντερσον.
Επίσης είπε για τον κίνδυνο η πληροφορία να αντικαταστήσει την εμπειρία. Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η ουσιωδέστερη κριτική στη διαδικτυακή κουλτούρα -- χωρίς κινδυνολογίες κι ηθικούς πανικούς.
Ας μην ξεχνάμε βεβαια την απόφασή του να γίνει εθνικός καλλιτέχνης αναλαμβάνοντας το πανηγύρι των ολυμπιακών αγώνων του 2004! Έκτοτε μας είναι αδιάφορος ως πρέπει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σας ήταν χρήσιμο να ακούσετε την (αυτο)κριτική του αλλά και να τη δείτε στην Πρώτη Ύλη. Κάποιοι άνθρωποι κάνουν ό,τι κάνουν με επίγνωση και αιδώ.
ΔιαγραφήΗ αυτοκριτική του καλλιτέχνη δεν έχει καμία υλική συνέπεια για τον ίδιο, σε αντίθεση με τις αφόρητες υλικές συνέπειες του οράματος της κ. Αγγελοπούλου για τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, και μάλιστα σε βάθος γενεών. Και έχοντας παρακολουθήσει τον καλλιτέχνη από τις ημέρες του κατειλλημένου κτιρίου της Καλών Τεχνών (αν σας λέει κάτι αυτό το παρελθόν), η όποια επίγνωση και η όποια αιδώς (που δεν διακρίνεται ωστόσο) δεν αναιρεί στο ελάχιστο την ευθύνη που ανέλαβε ως γελωτοποιός του βασιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαρχής ήταν φανερό ότι μιλάγατε μετά λόγου γνώσεως, δεν ήταν αναγκαία η επίκληση του παρελθόντος.
ΔιαγραφήΟι "υλικές συνέπειες του οράματος της κυρίας Αγγελοπούλου" δεν προκύπτουν από τις τελετές έναρξης και λήξης. Εφόσον λυσσάξαμε παλαιόθεν να διοργανώσουμε Ολυμπιάδα, πολύ πριν την Αγγελοπούλου κι όποιον άλλο, αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν λ.χ. είχε αναλάβει αυτή την αναγκαία διαφήμιση της χώρας και του "ελληνισμού" ένας Σμαραγδής.
Με δυο λόγια, a dirty job but someone had to do it, I'm glad he did (he isn't).