Διάλογος, διάβολος κι ο Νότης

Σε πολλές συζητήσεις έχω ακούσει την επισήμανση ότι οι Έλληνες δεν μπορούμε να συζητήσουμε ήρεμα και νηφάλια, παρά ωρυόμαστε, εξαπτόμαστε και υστεριάζουμε με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα ξεκάθαρο όταν παρακολουθεί κανείς δημόσιες συζητήσεις: πέραν της γνωστής αγένειας, της επιδεικτικής περιφρόνησης προς τους κανόνες του διαλόγου (άρα περιφρόνησης και του συνομιλητή) και της προπέτειας, υπάρχει σχεδόν πάντα ένταση και πάθος, κραυγές, εκρήξεις αγανάκτησης, οργή, τσιρίδες.

Με την περιφρόνηση στον διάλογο και με την άγνοια των κανόνων του έχω ξανασχοληθεί επανειλημμένα, νομίζω πως είναι ζήτημα σχολείου και παιδείας (εδώ κι εδώ). Τώρα θα πω δυο λόγια για το γιατί ο Έλληνας ωρύεται, τσιρίζει και φωνασκεί όταν συζητάει ή όταν διαλέγεται, προφορικά ή γραπτά.

Κατ' αρχήν, όσο κι αν ακκίζονται κάποιοι, οι εκρήξεις οργής κατά τον διάλογο ούτε μεσογειακό ταμπεραμέντο φανερώνουν, ούτε περιφρόνηση του Χάρου μαρτυρούν, ούτε συναίσθηση των περιορισμών του ορθού λόγου υπαινίσσονται, ούτε ερωτική παραφορά εκ μεταφοράς όζουν. Αφορμώνται μάλλον από κυνοειδείς επιδείξεις δύναμης, όπως αρμόζει σε άλογα και άγλωσσα αγελαία ζώα. Οι (παρά τρίχα) μεσογειακοί Ιορδανοί είναι από τους πιο ευγενικούς και διαλογικούς συζητητές που γνωρίζω, έτσι και πάρα πολλοί λιβανέζοι, μαροκινοί και αιγύπτιοι, για να μην επεκταθώ δυτικότερα και βορειότερα. Αν πρέπει να αποπειραθώ μια χονδροειδέστατη γενίκευση εκ του προχείρου, τα ανήμερα θεριά όσον αφορά τον διάλογο είναι οι συμπατριώτες μας, οι Ισραηλινοί, οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι. Σπεύδω να τονίσω πως αυτά από προσωπική πείρα και ότι οι περισσότεροι μορφωμένοι Ισραηλινοί, Τούρκοι και Αμερικάνοι εν πολλοίς εξαιρούνται.

Στην Ελλάδα, όμως, διάλογο χωρίς υστερίες και μάτια γουρλωμένα όλο πάθος και οργή -- οργή που πάντοτε αποζητά να συντρίψει τον αντικείμενο, τον αντίπαλο, τον αντίδικο, δεν ξέρω ποιοι μπορούν να διεκπεραιώσουν. Ο Αναστάσιος Αλβανίας; ο Νίκος Δήμου; ο Φ. Γεωργελές; η Σ. Τριανταφύλλου; ο Γ. Μπαμπινιώτης; (έχει βρίσει δύο φορές -- και τις δύο αδίκως) ο Π. Παυλόπουλος; ο Β. Βενιζέλος; ο Α. Καρκαγιάννης; ο Ν. Ξυδάκης; ο Γ. Χάρης; (πόσοι είναι αυτοί; νομίζω πως θα αρχίσω τις εκπτώσεις...).

Γιατί; Κατ' αρχήν η έλλειψη καλλιέργειας και άσκησης στον διάλογο δε βοηθάει. Ξέρω πως θα ακουστώ σαν να βγήκα από τη 'Φιλοκαλία' (χάχα), όμως στα περισσότερα ζητήματα σ' αυτή τη ζήση η μαθητεία και η (εξ)άσκηση μετράνε αφάνταστα. Στον διάλογο μας λείπουν και τα δύο. Άλλωστε, 'εμείς οι Έλληνες' είμαστε όλοι ταλέντα, πελώρια ταλέντα, είμαστε όλοι "παρεξηγημένες μεγαλοφυίες" (όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Φάις). Ξέρουμε τι θα πει ο παπάρας απέναντί μας (γιατί είναι παπάρας) προτού το πει, γι' αυτό είμαστε προπετείς και τον διακόπτουμε . Η παιδεία και η έλλειψή της, που λέγαμε.

Εντάξει, γιατί όμως ωρυόμαστε; και τρελαινόμαστε; Μου έλεγε ο Φώλιος πως τώρα που μεταρρυθμίσανε την ορθογραφία της γερμανικής υπήρξε πολλή συζήτηση και διαφωνία στη Γερμανία αλλά χωρίς να χυθούν αίμα, δάκρυα και σπέρμα (στο χώμα· όρα και λήμμα Αυνάν). Εδώ θα διοργανώναμε αναβίωση των Ευαγγελικών, θα στήναμε λαϊκά συλλαλητήρια, θα καίγαμε το Πολυτεχνείο, θα μηνύαμε τον Βούλγαρο τον Μπαμπινιώτη, θα τρέχαμε στα σούπερ μάρκετ να στοκάρουμε εβαπορέ, ζβαν και φουαγκρά.

Γιατί; Νομίζω πως η απάντηση είναι απλή αλλά δυσάρεστη. Στην Ελλάδα φρονούμε πως σε κάθε διάλογο, σε κάθε συζήτηση, παίζεται κι ένα διακύβευμα. Δεν πρόκειται για απλή μπαρμπουτιέρικη μεταφορά. Το αποτέλεσμα του διαλόγου θα αλλάξει τη ζωή μας. Συνήθως προς το χειρότερο. Σκεφτείτε το ασφαλιστικό και τους 'διαλόγους' των κυβερνήσεων με συνταξιούχους και απολυόμενους. Όλα εξαρτώνται από το πώς θα έρθουνε τα κοκκαλάκια. Τριάρες; Εξάρες; Ασσαίοι; Υπάρχει ανασφάλεια, εν πολλοίς δικαιολογημένη.

Ναι, αλλά τότε γιατί ο Έλληνας τρελαίνεται όταν συμμετέχει σε διάλογο για οποιοδήποτε θέμα; Ακόμα και όταν πρόκειται για πραγματικό διάλογο και όχι για αυταρχικό θέατρο λόγων στημένο από κυβερνήσεις κι εργοδότες; Γιατί παντού υπάρχει ένα διακύβευμα. Είμαστε σε κατάσταση πολιορκίας. Διαρκώς. Όλα είναι στον αέρα. Όλα διακυβεύονται ανά πάσα στιγμή. Το κεφάλαιο / οι εθνικιστές / οι ξένοι / η Δεξιά / οι Αμερικάνοι / ο Μεγάλος Αδερφός / οι Τούρκοι / οι αντιλαϊκές δυνάμεις καραδοκούν. Συνεχώς. Πώς είναι δυνατόν να γίνει νηφάλιος διάλογος; Εδώ ετοιμάζονται να μας __________ οι __________ .

Όπως λέει ο ποιητής και ψάλλει ο εθνεγέρτης:

Πρόβατα ξυπνάτε,
η σειρά μας έρχεται.
Κι εσεις τσομπανάκια
άντε να κουρεύεστε.

Πρόβατα ξυπνάτε,
πιάστε τα υψώματα.
Λύκοι θα υπάρχουν,
όσο υπάρχουν πρόβατα

κτλ.

Άρα, η δικαίωση της αντίθετης άποψης συνεπάγεται επικράτησή της και, κατά συνέπεια, καταστροφή, συντέλεια, πισωγύρισμα, άλωση, μαρασμό, απεμπόληση ιερών και οσίων (κεκτημένων), υποτέλεια, χούντα, finem Graeciae, ραγιαδισμό... Παντού υπάρχει ένας κίνδυνος. Αριστεροί, δεξιοί, προοδευτικοί, συντηρητικοί, χριστιανοί, αντίχριστοι, σατιρίζοντες και σατιριζόμενοι, όλοι συμμερίζονται ότι αν δεν επικρατήσει η "σωστή σκέψη" κατά τον διάλογο, θα μας πάρει ο διάολος, ο ιμπεριαλισμός, ο συντηρητισμός ή οι Τούρκοι (διαλέχτε τον οξαποδώ σας). Και μάλιστα γρήγορα.

Κι όμως, αν το σκεφτεί κανείς, οι θλιβερότερες συμφορές αυτού του τόπου και αυτού του λαού (να τις απαριθμήσω; τις ξέρετε), πάντοτε προέκυπταν και από την απουσία διαλόγου. Κανένα δεινό δεν επέπεσε πάνω μας ως αποτέλεσμα δικαίωσης, πολλώ μάλλον επικράτησης, της 'λάθος άποψης' μετά από διάλογο.

Απορία

στον 'Zensufi master' Νίκο Ξυδάκη

Θα είμαι σύντομος: φτιάχνουμε ένα κέικ, ήδη ψήνεται. Θα κλείσω μόλις έρθει η ώρα για τη σως σοκολάτα. Άλλωστε αυτά που θα διαβάσετε τα έχω ξαναπεί.

Στη ρίζα κάθε αναζήτησης για γνώση βρίσκεται η απορία. Αν πιστεύεις πως η θέση των μήλων είναι στο έδαφος και των νεφών στον ουρανό, αν είσαι βέβαιος για κάτι επειδή το έγραψε ο θείος Πλάτων ή το είπε ο δαιμόνιος Αριστοτέλης, τότε δεν πρόκειται να μάθεις τίποτα. Αν εμπιστεύεσαι το προφανές και το δεδομένο, τότε παραμένεις στο προφανές και το δεδομένο, στην επιφάνεια των πραγμάτων από όπου η γη φαίνεται επίπεδη κι εσύ στο κέντρο της.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές πού βάζουμε το ορόσημο (ξέρετε, στη λεβέντικη Ελλάδα της αγνής παράδοσης, ο κόσμος αλληλοσκοτωνόταν και αλληλοσκοτώνεται για το πού μπαίνει το ορόσημο: δώθε από την ελιά ή κείθε από την ελιά). Αναρωτιέμαι δηλαδή ποιες γερά σφηνωμένες αβελτηρίες, ποια όλο κομπασμό ληρήματα, ποιες κοκορόμυαλες βεβαιότητες χρειάζονται αντίκρουση και ποιες πρέπει να αγνοούνται -- όπως αγνοείς τον φρικτό περαστικό που βρίζει συλλήβδην παπάδες, γυναίκες, πολιτικούς, μαύρους, αριστερούς, κόμματα, Αλβανούς, δεξιούς... Χρειάζεται πάντοτε υπομονή, μου έχει μείνει λίγη. Χρειάζεται κατάρτιση, μπορώ ανά πάσα στιγμή να λογοκλέψω τον Τάλω. Χρειάζεται και χρόνος. Χρειάζεται και ψυχραιμία. Μμ.

Άκουσα το χρονόμετρο, το μίξερ και το μπαιν-μαρί με καλούν από την κουζίνα.

Χειροπέδες

Ας είν' καλά και το ελληνικό κράτος που γίνεται αφορμή να έρχομαι κοντά σας κάθε μέρα πλέον.

Αναδημοσιεύω, χωρίς να σχολιάσω, από μήνυμα του Αντώνη Τσιπρόπουλου, γνωστού προαγωγού και νονού της νύχτας, από αυτούς που ο πρωθυπουργός μας χαρακτήρισε 'νταβατζήδες' -- το δίχως άλλο. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το χτύπημα της σπάθης του Νόμου πάνω του cito et velociter;

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ BLOGME
για το περιεχόμενο άλλου blog μέσα από τις σελίδες του

Μια υπόθεση διαδικτυακής λογοκρισίας, μετά την Σιγκαπούρη και την Κίνα, τώρα και στην Ελλάδα

Το Blogme.gr δέχτηκε αρκετά μηνύματα και ερωτήσεις σχετικά με την (προσωρινή) διακοπή της λειτουργίας του. Παραθέτω τις απαντήσεις, αποφεύγοντας ωστόσο, προς το παρόν, την δημοσίευση ονομάτων και λεπτομερειών περί της υπόθεσης. Ο Έντυπος και Ηλεκτρονικός Τύπος, η ΕΕΧΙ, τα Ελληνικά blogs και ο Διεθνής Διαδικτυακός Τύπος (ενασχολούμενος με θέματα πληροφορικής), θα ενημερωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα λεπτομερώς για το θέμα και τα πρόσωπα, έπειτα από την ολοκλήρωση των νομικών διαδικασιών.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ
Προσφάτως, δημόσιο πρόσωπο μήνυσε το Blogme.gr για δυσφήμιση και άσεμνο σατυρικό περιεχόμενο. Το πρόσωπο αυτό σατιρίζονταν μέσα από τις σελίδες κάποιου άλλου blog, το οποίο ήταν καταχωρημένο στο directory του Blogme και στις υπηρεσίες ροής RSS. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ακολούθησαν: διαδικασία του αυτοφώρου, κατάσχεση του σκληρού δίσκου, παραμονή στο κρατητήριο και προσαγωγή στην εισαγγελία.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΗΝΥΣΗΣ / ΑΥΤΟΦΩΡΟΥ:
Δίχως καμιά προηγούμενη ειδοποίηση από τον μηνυτή (για λόγους διευθέτησης της υπόθεσης, εξηγήσεων τεχνικών η μή) έλαβε στην έδρα μου, αιφνιδιαστική επίσκεψη από αστυνομικούς της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, εν παρουσία εισαγγελέα. (Όντας υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme, και μη έχοντας κάτι να φοβηθώ, ή να αποκρύψω, υπήρχαν δημοσιευμένα τα πλήρη στοιχεία μου- όπως και θα υπάρχουν μετά την επανέναρξη του site). Αφού έγινε σχετική έρευνα, προανάκριση και κατάσχεση του σκληρού δίσκου, ακολούθησε σύλληψη. Υπό τη συνοδεία των αστυνομικών οργάνων, οδηγήθηκα τέλος, στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών ΓΑΔΑ. Ακολουθώντας τις διαδικασίες του αυτοφώρου (αποτυπώματα, σχετική απολογία, κλπ), προωθήθηκα για την διανυκτέρευση στα κρατητήρια. Την επόμενη ημέρα, και έπειτα από την διαδικασία της φωτογράφησης, φορώντας χειροπέδες, όπως προβλέπει η διαδικασία, οδηγήθηκα στην εισαγγελία (Ευελπιδων), οπού διατάχτηκε περαιτέρω έρευνα της υπόθεσης.

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά του internet οπού ασκήθηκε ποινική δίωξη για ένα site συλογής πληροφοριών το οποίο τεχνικά δεν είναι δυνατόν να σχετίζεται με το περιεχόμενο των κατοχυρωμένων ιστοσελίδων. Έως σήμερα, σε καμία δημοκρατική χώρα δεν έχει υπάρξει παρόμοια δίωξη από θιγόμενο πρόσωπο, παρά μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα. Αναφορικά, ως πιο πρόσφατα παραδείγματα έχουμε την Σιγκαπούρη και την Κίνα. Οι περιπτώσεις των μηνύσεων ωστόσο, αφορούσαν τον ίδιο τον διωκόμενο που ήταν και ο ίδιος ο διαχειριστής του blog, και όχι το μέσο συγκέντρωσης των blogs και συλλογής πληροφοριών, καθώς είναι το Blogme. Σημειωτέον, ότι ενώ κάποιοι χρήστες των blogs εκμεταλλεύονται τις υπηρεσίες του Google ώστε με λέξεις κλειδιά να εμφανιστούν αποτελέσματα με σκοπό να σατιρίσουν η να "δυσφημήσουν" διεθνή πρόσωπα όπως ο G. Bush, Ελληνικά κόμματα και υπουργούς, κανείς εξ αυτών δεν στράφηκε εναντίων του Google και των υπηρεσιών του, διότι το σκεπτικό είναι αφελές.

Σε αντίθεση με την περίπτωση του Blogme όπου υπάρχει ένα πρωτοφανές γεγονός νομικής αντιπαράθεσης. Ο οποιοσδήποτε μέσος χρήστης του ιντερνετ , γνωρίζει τον αυτονόητο τρόπο λειτουργίας ενός οποιουδήποτε website συλλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme. Γνωρίζει ποιο είναι το αντικείμενο του, καθώς γνωρίζει ότι σκοπός του είναι να συλλέγει πληροφορίες. Επίσης, ξέρει πως είναι αδιανόητο να ευθύνεται κάποιο ανάλογο website για περιεχόμενο που δεν υπάρχει μέσα στο ίδιο website, αλλά σε άλλες απομακρυσμένες ιστοσελίδες ή blogs, όπου δεν έχει την ευθύνη της διαχείριση και δεν συνυπογράφει. Οποιοσδήποτε επίσης μέσος χρήστης γνωρίζει ότι η περίπτωση ενός blog (προσωπικού ηλεκτρονικού ημερολογίου),αποτελεί αυτό που λέει η ίδια η λέξη: προσωπικό ημερολόγιο, έκφρασης και ιδεών. Και που διεθνώς, διακατέχεται από τους ίδιους ιδιαίτερους "κανόνες" προσωπικής ευθύνης των περιεχομένων και της ιδιωτικής έκφρασης, που το διαφοροποιούν από την απλή ιστοσελίδα.

Πιστεύουμε ότι το οποιοδήποτε θιγόμενο πρόσωπο, εάν δεν γνωρίζει, οφείλει να διερευνήσει και να ενημερωθεί, προτού προβεί στην οποιαδήποτε ενέργεια. Δεν είμαι υποχρεωμένος να αναπαράγω αυτή τη στιγμή τους διαδικτυακούς "κανόνες" που διακρίνουν ένα blog, και την σχέση του η όχι, με ένα site συλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme.

Για οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο, μια επίσκεψη στους όρους χρήσης ενός blog , ή της εταιρίας που το φιλοξενεί, ή του παρέχει τη δωρεάν εφαρμογή , μπορεί να του δώσει μια γρήγορη απάντηση.

Το αποτέλεσμα της επιλεκτικής αυτής ποινικής δίωξης, είναι το Blogme να γίνει το μοναδικό website συλλογής πληροφοριών, που σηκώνει το βάρος αυτής της ενέργειας, ανάμεσα στα εκατοντάδες που υπάρχουν στο Ελληνικό και παγκόσμιο ιντερνερτ. Πολλά, εκ των οποίων, εμφανίζουν με διαφόρους τρόπους, αποτελέσματα του επίμαχου blog και με υπηρεσίες αποθήκευσης.

Τη στιγμή που το επίμαχο blog υφίσταται στα μεγαλύτερα ελληνικά sites συλλογής πληροφοριών, και ενώ το blogme είναι το μόνο το οποίο μηνύθηκε, ωστόσο δεν υποστηρίζω την ποινική δίωξη και αυτών. Το blogme ακολουθώντας την διεθνή δεοντολογία που διακρίνει τα sites συλλογής πληροφοριών, δεν φέρει καμία γνώμη τόσο για το συγκεκριμένο blog, όσο και για κανένα άλλο blog, καθώς και περιεχόμενο άλλης ιστοσελίδας που δεν συνυπογράφει.

[...]

Δεδομένου όλων των παραπάνω γεγονότων, που αντικατοπτρίζουν την παρούσα κατάσταση, το Blogme , δεσμεύεται να δημοσιοποιήσει τις λεπτομέρειες και τα πρόσωπα της υπόθεσης στον παγκόσμιο ιστό και στα ΜΜΕ,έπειτα από την ολοκλήρωση των προανακριτικών διαδικασιών και επιφυλάσσεται να ανταπαντήσει με κάθε νόμιμη ενέργεια, μετά το πέρας της εκδίκασης, δια την αποκατάσταση του, επιθυμώντας την λύση να δώσουν τα αρμόδια δικαστήρια.

Αντώνης Τσιπρόπουλος
Υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme
contact@blogme.gr

Το περιεχόμενο XXX περιεχομένου που ζητήσατε

στον Μπατζανάκη, που το κατάλαβε

Ξεκινάμε με κλασσικά προκαταρκτικά για ζέσταμα κι ορεκτικά (ρε σεις, τώρα το πήρα χαμπάρι: δεν ψήφισε ο Αθήναιος).

Προχωράμε σε σοφτάκι, μπανιστήρι για κυρίες και γκέι κυρίους.

Μπαίνουμε δυναμικά και με σφρίγος στο ψητό, με μια στάση που ενδείκνυται για πρόσβαση στο σημείο G (ή Γάμμα, επί το ελληνικότερον). Οι γκέι κύριοι μπορείτε, ως είθισται, να βρείτε τον προστάτη. Θεωρείται ότι ο ερεθισμός των δύο αυτών περιοχών εγγυάται γρήγορα αποτελέσματα για τους βιαστικούς, τις αγανακτισμένες και τους ανυπόμονους.

Επειδή δε (που λέει κι ο Πολύδωρας) δεν είμαστε κότες καλβινίστικες, παρά άρχοντοι ανατολίτες πορνοκράτορες, πάρτε κι ένα εξτρίμ tentacle manga, από τον πρώτο διδάξαντα του είδους.

Τώρα, όπως κάθε τσόντα που σέβεται το genre και το (κυριολεκτικά -- άπαγε της ύβρεως!) μαλακισμένο κοινό της, έχουμε και τριολέ (και βάλε) καταστάσεις. Κλειδώστε τους ανήλικους στο πλεϊστέισον και κλικάρετε εδώ.

Στα πλαίσια της απόρριψής μας του μηχανιστικού-εκτονωτικού σεξ και πάντοτε εμφορούμενοι από την αγαπητικότητα και το ξυναμφότερον (που θα έλεγε και ο προάγγελος του Ζουράρεως Θουκυδίδης) -- είπαμε, είμαστε γνήσιοι του περιεχομένου -- πάρτε και το αποτέλεσμα των κόπων μας / σας: ό,τι οι παρομοιωδώς (χάχα!) ξενέρωτοι Άγγλοι καλούν το 'afterglow'.

Έλαβον -- ο λαός μίλησε

Ψήφισαν: 17

Έγκυρα: 13

Άκυρα: 4
τέττιξ (απλώς επαίνεσε τα δημοκρατικά μας ήθη)
ιφιμέδεια (διπλοψήφισε)
akindynos (διευκρίνισε)
rodia (αντέτεινε)

Έλαβον:

ΝΑΙ: 7 ποσοστό: 53,85%
ΟΧΙ: 5 ποσοστό: 38,46%
Λευκά: 1 ποσοστό: 07,69%

Όμως: η ισχνή πλειοψηφία του ΝΑΙ (δεδομένου και του μεγέθους του εκλογικού σώματος) επιτεύχθηκε με το υπό όρους ΝΑΙ του mr.folios, ο οποίος μας καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι 'στην θεωρια και στην τεχνικη' και του ermaio, που εγείρει αξιώσεις για αποζημιώσεις και οικονομ... μπαρδόν, υποτιτλισμούς.

Από την άλλη, βεβαίως, κι όσοι ψήφισαν ΟΧΙ δεν είναι πάντα σίγουροι τι ψήφισαν ούτε γιατί και μάλλον θα το μετανιώσουν μέχρι τον Δεκέμβριο... αναφέρομαι στο αποφατικό κι αγγλόφωνο σχόλιο του tassos και στο υπαινικτικό ΟΧΙ του rakasha, που ασχολείται με θέματα ορισμών και όχι ουσίας.

Δια ταύτα, αναμείνατε τις τσόντες σας εντός ολίγου.

Δημοψήφισμα 2006

Όλα τα στραβά του κόσμου μπορεί να τα έχει ο Έλληνας, αλλά, α, πάνω απ' όλα δε σοκάρεται. Με τίποτα. Μα με τίποτα. Δεν είμαστε αμερικανάκια εμείς, να βλέπουμε ένα αρχιδάκι εδώ, ένα βυζί εκεί, ένα καπούλι ξέσκεπο, δυο καπούγια να διαγράφονται και -- απ! -- αμέσως να κοκκινίζουμε και να μαγκωνόμαστε. Όχι ρε. Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα. Είμαστε λεβέντες. Και λεβέντισσες. Είμαστε εξοικειωμένοι με τη ζωή και τα στραβά της, το σεξ και τα υγρά του, την παιδεία και τα λάθη της, τη μουσική και τη Δάρρα της. Είμαστε απελευθερωμένοι. Είμαστε παιδιά της Ορθοδοξίας και της Αριστεράς, της Ανατολής και της Μεσογείου. Έχουμε ερωτική θεολογία και ιερά πηδηματογραφία. Αγαπάμε τους σαμάνες και τους Αβορίγινες.

Πλατειάζω όμως.

Μετά την ανακήρυξή μου σε επίσκοπο με πρωτοβουλία του Μπατζανάκη (ευχαριστώ, θα ανταποδώσω μόλις έρθω εις τα ίδια), αναρωτήθηκα φωναχτά με βάση τις παραπάνω σκέψεις, διαπιστώσεις και αναστοχασμούς εάν πρέπει να βάλω τσόντες στο μπλογκ. Για να γιορτάσω τον Ελληνισμό και τον Ιθυφαλλισμό, για να ατσαλώσω τσουτσούνια, για να λιπάνω κόλπους και να ανορθώσω (όσο μπορώ) χαλαρά ήθη και θηλές.

Μια κουρούνα (απ' αυτές που είναι μαύρες κι έρχονται ογλήγορα) μου είπε:

Kourouna: Να βάλεις
me: Χάχαχαχαχαχαχαχα!
Kourouna: τι γελάς, βρε?
me: (Θα με ενισχύσετε σε αυτή μου την προσπάθεια, όμως;)
Kourouna: ξέρεις τι έχει να γίνει έτσι και... βάλεις εσύ τσόντες στο μπλογκ?
me: Τι; τι;
Kourouna: αρχικώς θα έχουμε λιποθυμίες από την άλλη, θα σε εκτιμήσουν περισσότερο κάποιοι που μέχρι τώρα σε θεωρούσαν μόνο σοβαρό
me: Εγώ πάλι το βλέπω ως ντανταϊστικό εγχείρημα, ένα Aktionsart, ένα κατιτίς (και γιατί δε με εκτιμούν όσοι νομίζουν πως είμαι μόνο σοβαρός;)
ε;
ε;
Kourouna: αυτά να τα πεις στον Γκουσγκούνη όταν θα αρχίσει να σε διαβάζει. τα περί ντανταϊσμού. επίσης, είπα ότι θα σε εκτιμήσουν περισσότερο, όχι ότι δε σε εκτιμούν. αυτό σου επιτρέπω να το βάλεις και στο μπλογκ

Μετά από τέτοια ταλλεϋράνδικη επιχειρηματολογία, εγώ τι να αντιτείνω; Τι δισταγμούς να έχω; Πώς να αναλογιστώ πολιτικό κόστος; Θέτω λοιπόν την ερώτηση, την οποία ως πολίτες της μπλογκοκολλεχτίβας καλείστε να απαντήσετε στα σχόλια:

Δέχεστε να ποστάρω περιεχόμενο ερωτικού-πορνογραφικού περιεχομένου;

Μόνον επώνυμα (χεχέ) σχόλια-ψήφοι θα γίνουνε δεκτά ως έγκυρα.

Βεβαίως, ο Rakasha έχει βέτο. Όμως, όπως κάθε συνετός και νουνεχής ηγέτης, θα το χρησιμοποιήσει με σύνεση και φειδώ, αν όχι με περίσκεψη κι αιδώ.

Τέλος, παρότι ως συμβασιλέας αυτού του μπλογκ (α λα Σπάρτη) έχω θεσμικό ρόλο, ωστόσο παράλληλα δικαιούμαι, ως άλλος Τάσσσος, να έχω άποψη επί του κρίσιμου αυτού θέματος, Αντί όμως προτροπής ή δόλιων δακρύων προς στους ψηφοφόρους, ευθαρσώς υψώνω τη γροθιά και στεντορείως κραυγάζω:

Ζήτω ο ορθόδοξος Έλλην Ανδρέας Εμπειρίκος!

Ζήτω τα κολλάζ του εθνικού Ελύτη με τις σουηδέζες του Αιγαίου!

Τέλος:

Λαέ γερά, μη σκύβεις το κεφάλι
ο μόνος τρόπος είναι με δάχτυλο και πάλι.

Ώρα τώρα να μιλήσει η λαϊκή ετυμηγορία.

Οι ορφανοί της Χίου

Αν τυχόν διαβάζει κανείς, να διαβάσει κι αυτό.

Αν ενδιαφέρεται για την αξιοπρέπεια αυτού του λαού -- προσφυγικής καταγωγής κατά μεγάλο μέρος -- και της χώρας του (ναι, τέτοια είναι τα επιχειρήματα στα οποία καταφεύγει κανείς όταν η αλληλεγγύη με τους αδύναμους και όσους δεν έχουν φωνή σνομπάρεται ως 'αριστεριστικές και διεθνιστικές ευαισθησίες').

Και για να μην ξεχνιόμαστε,

μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ανθολογίες του ελληνικού Ίντερνετ.

Σφίξιμον

στον Μίστερ Φώλιο

η ελληνική αριστερά παιδιόθεν χαρακτηρίζεται από ένα έντονο σφίξιμο κι ερύθημα, από σφοδρή αδυναμία να χαρεί, "να τελειώσει και να το φχαριστηθεί" -- που έλεγε κι ο Νιόνιος ενώ εισερχόταν από την κομνήνεια αναγέννησή του στην υστεροβυζαντινή περίοδό του.

Δεν μπορεί να χαρεί, δεν μπορεί· πάει και τελείωσε: έβλεπε σινεμά στις μάντρες του '60 και στηλίτευε την απουσία κοινωνικής κριτικής και επαναστατικών μηνυμάτων, ερωτευόταν τη δεκαετία του '70 (αφάνα τα εφηβαία, φούντα οι μασχάλες) και τη χάλαγε η μπουρζουάδικη ροπή των περισσότερων σεξουαλικών πρακτικών, εξεγειρόταν το Πολυτεχνείο και τη φαγούριζε η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής, έπεσε η Χούντα και θρηνολογούσε την παλινόρθωση του αστικού κράτους, πήγαινε στις ντίσκο και τις έβρισκε απολιτικές. Και πάει λέγοντας.

Όλοι οι βικτωριανισμοί ίδιοι είναι, και στην καταπίεση και στην υποκρισία τους -- μόνον η αφορμή της ενοχής αλλάζει.

Τρία Κεφάλαια

(Ακολουθεί μακροσκελής καταχώριση. Μουσική καμμία. Εικόνα το 50-κάτι(;) τοις εκατό του Ψωμιάδη.)

Κεφάλαιο Ι

Η αγένεια, που ενδημεί στην Ελλάδα, με ταράζει. Αναφέρομαι στην αγένεια σε όλες της τις μορφές: την τζάμπα επιθετικότητα, την επιθετική ιδιωτεία, την ασέβεια, τα ad hominem ελλείψει επιχειρημάτων, τον πατερναλιστικό διδακτισμό ("έλα να σου πω για τη ζωή σου, βρε καημένο και δύστυχο παιδί"), τους διασυρμούς υπολήψεων, τα ασαφή υπονοούμενα που αμαυρώνουν, την προπετή απαξίωση ανθρώπων και πραγμάτων για τα οποία δε γνωρίζουμε γρι, την οθωμανική γλυκοέπεια που μόλις και βερνικώνει απαξίωση και περιφρόνηση. Όλα αυτά, οπωσδήποτε, δεν αφορούν εμάς, εμείς άντε να πούμε καμμιά κουβέντα παραπάνω είτε λόγω αναβρασμού του παράφορου μεσογειακού θυμικού μας (το οποίο παραδόξως βρίσκεται πάντα σε κατοπτρική νηνεμία όταν οι περιστάσεις το καλούν να επιδείξει αλληλεγγύη ή να διαμαρτυρηθεί για την αδικία), είτε γιατί προασπίζουμε ιδανικά και φυλάττουμε Θερμοπύλες.

Η αγένεια δε με θυμώνει, παρά με ταράζει, με αναστατώνει. Με αποδιοργανώνει και με κάνει να αισθάνομαι ότι κάποιο κακό έκανα, δεν μπορεί, κάπως τον βλάπτω τον αγενή. Όταν συνειδητοποιώ πως, όχι, τζάμπα και δωρεάν με καθυβρίζουν και μου βγάζουνε γλώσσα και αναλαμβάνουν να με βάλουνε στη θέση μου -- λες και ξέρουνε τη θέση μου, λες και κατάλαβαν τι είπα και τι ζήτησα -- τότε εγώ με τη σειρά μου αισθάνομαι ότι μου έκαναν κακό και ότι με έβλαψαν.

Κεφάλαιο ΙΙ

Την ιστορία με το ΑΕΠ την κατάλαβα αργά και εκ των υστέρων. Το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει τις δικές του ασχήμιες, τώρα η ΝΔ θεωρεί πως στο ΑΕΠ δέον να περιλαμβάνονται οι πόροι από την παραοικονομία και ότι έτσι θα διορθωθούν οι δείκτες μας, λες και ο κόσμος δυσκολεύεται βιωτικά επειδή οι δείκτες πάσχουν. Είδα, συγκεκριμένα, τα μούτρα των επιτρόπων ενώ μας κοροϊδεύανε διακριτικά -- δυστυχώς "οι ξένοι" δε χλευάζουν ανοιχτά, είναι υποκριτές βλέπετε. Διαισθάνθηκα τη θυμηδία που τους κατέλαβε. Αισθάνθηκα απαίσια, ένιωσα ντροπή. Διασυρμός. Ξεφτίλα. Αναρωτήθηκα γιατί δε φωνάζουν όλοι όσοι αγαπούν την πατρίδα περισσότερο από καθηκάριους σαν κι εμένα, που καθόμαστε στις πολυθρόνες μας και βλέπουμε τον κόσμο αφ' υψηλού (σας ομιλεί ο Ρωμαίος Ποντίφηξ, benedicti sitis).

Έχω την εντύπωση ότι δεν αισθάνθηκαν ντροπή πολλοί από εκείνους οι οποίοι, όντας πιο πατριώτες και πιο Έλληνες από τύπους σαν κι εμένα, διαισθάνονται συνήθως με σαφήνεια και σβέλτα κάθε εστία αισχύνης και κάθε αφορμή εθνικής ταπείνωσης και πατριωτικού πένθους: τα ανεξέλεγκτα προξενεία του εχθρού, τα δικά μας τα διεφθαρμένα, τους ξεβράκωτους (και τις ξεβράκωτες) να έρχονται να αλώσουν τη χώρα μας με τα πληθωριστικά διαβατήριά τους στα χέρια, την άλωση του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, την αδυναμία μας να ξεκινήσουμε πια επιθετικούς πολέμους, την κατάπτωση της γλώσσας και των ηθικών αξιών κτλ. Ενδεχομένως επειδή αυτό το κάζο του ΑΕΠ δεν είναι τόσο βαρύ τελικά, επειδή το να διασύρεται η χώρα μας μάλλον δεν πληγώνει την αξιοπρέπεια αυτού του λαού -- ίσως γιατί μυστικά έχουμε βάλει στόχο να ξεπεράσουμε την μπερλουσκονική Ιταλία σε τρόπους και απόπειρες εξαπάτησης της τροφοδότου Ευρώπης. Πού να ξέρω κι εγώ, ο άπατρις.

Κεφάλαιο ΙΙΙ

Όταν ξεκίνησα να μπλέκομαι με τα μπλογκοπίτουρα, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει να αναμετριέσαι με τις μπλογκοκότες, με χαροποιούσε ιδιαιτέρως η δυνατότητα να αφήνουν οι αναγνώστες σχόλια και να διενεργείται διάλογος. Ωστόσο γρήγορα ξεπέρασα τέτοιους πρώιμους και ανεξέταστους ενθουσιασμούς. Εξακολουθώ να θεωρώ τα σχόλια ένα από τα σημαντικά κι ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του μπλογκ ως είδους, όμως αντιλαμβάνομαι πόσο τακτικά γίνονται αφορμή για καβγάδες άνευ ουσίας.

Όταν ξεκίνησα να μπλογκάρω δε με πείραζε λίγος καβγάς, λίγο να ανάβουν τα αίματα, λίγο να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράματα. Το μόττο αυτού του μπλογκ περιέχει δύο προστακτικές, η πρώτη -- της νήψης -- προϋποθέτει ενίοτε χαστουκάκια, τσιμπηματάκια, σκουντηματάκια.

Παρόλ' αυτά, άλλαξα γνώμη με τον καιρό. Πρώτον, το μπλογκάρισμα μαζεύει πολλούς ιδεοληπτικούς και πολλές από τις ιδεοληψίες του κόσμου. Η ιδεοληψία είναι αμαρτωλή υπόθεση και όπου και να κοιτάξει βλέπει μόνον ιδεοληψία, τον εαυτό της δηλαδή. Επίσης τείνει να επαναλαμβάνεται και να γίνεται κουραστική. Αν προσθέσει τώρα κανείς και τα κατακάθια απροσεξίας, προπέτειας, δοκησίσοφου τσαμπουκά και πείσμονος αμάθειας, ε, σχηματίζει ένα όχι και τόσο ελκυστικό φλυτζάνι. Δεύτερον, η αγένεια (του Έλληνα) είναι ανεξέλεγκτη κι αχαλιναγώγητη στα μπλογκ και, όπως προανέφερα, η αγένεια με ταράζει, με αναστατώνει, με φρικάρει, ρε αδερφέ. Τρίτον, οι αντεγκλήσεις, οι μικροπαρεξηγήσεις, οι συστηματικές αλληλοαναιρέσεις και πολλές φορές οι πολλές κουβέντες, αντί να παράγουν φως, απλώς δημιουργούν 'θερμότητα' (με τον τρόπο που λέμε 'θερμό επεισόδιο'). Επειδή θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό του φωτός, ας πούμε, προσπαθώ πλέον να ανακατεύομαι όσο το δυνατόν λιγότερο, έχω πια αποτραβηχτεί αρκετά, διαβάζω λίγα και σχολιάζω λίγο, προσπαθώ να είμαι ακριβής και σαφής όταν γράφω κι ας γίνεται λιγότερο 'συναρπαστικό' το αποτέλεσμα. Για περισσότερο φως και λιγότερο ξαναμμό.

Το χαμένο κέντρο

Όχι, κυρία Καραχασάν μου, δε δικαιούσθε δια να εκπροσωπείτε τους "Χριστιανούς". Ακριβώς επειδή ανήκετε σε μειονότητα. Ακόμα και τον καιρό που το Χριστιανικό (ω, μπαρδόν: "Ελληνικό") έφτανε μέχρι την Ελασσόνα, είχατε δει ποτέ, λ.χ., καθολικούς αιρετούς άρχοντες να εκπροσωπούν μη καθολικούς; Όχι; Ε, ναι, αφού ήταν αιρετικοί, πόσο μάλλον εσείς που είστε και μωαμεθανίς... Έτσι πως καταντήσαμε, σε λίγο θα μας παραπονεθείτε που δε σας έβαλαν υποψήφια και σε εκλόγιμη θέση.

Ναι, κυρία Καραχασάν, το κέντρο (δηλαδή το σημάδι που αφήνει το κεντρί) εξέπεσε και χάθηκε, και το ερωτηματικό έγινε κόμμα (όχι κίνημα όμως). Τι να κάνουμε τώρα. Γίνονται αυτά. Ιδίως προεκλογικώς. Εσείς να προσέχετε άλλη φορά πώς συντάσσετε τις ξένες γλώσσες σας. Και στο κάτω-κάτω, τι δουλειά είχατε να βάλετε κοντά-κοντά τις λέξεις Ρομ, μειονότητα και Πόντιος, ε; Με άρθρα και συνδέσμους και σημεία στίξης θα παίζουμε; Ουστ ρε.

Συναισθηματισμοί, απογευματιάτικα

(στον Old Boy)

Μέσα μου η Βάσια Τριφύλλη είναι αλλόκοτα οικεία και αγαπητή σαν μορφή.

Την έχω μια για πάντα εντυπωθεί ως τη σύζυγο του Βέγγου, ζευγάρι κινηματογραφικό μαζί του σε (μια από) εκείνες τις πικρές ύστερες ταινίες του που είδα όταν ήμουν παιδί. Μια όψη με δυο μεγάλα μάτια που τη γδέρνει καθημερινά κι από λίγο η ζωή της νοικοκυράς, η φτώχεια, η στειρότητά της, η μάνα της που μισεί τον άντρα της τον σώγαμπρο. Μια ψυχούλα που υποφέρει σιωπηλά, όπως υπέφεραν και υποφέρουν εκατομμύρια γυναίκες από καταβολής πατριαρχίας και των συμπαρομαρτούντων της. Όμως υποφέρει πραγματικά αν και, παρ' ελπίδα, αγαπάει. Αυτός ο ρόλος (ή είναι πολλοί ρόλοι; δε θυμάμαι, νομίζω είναι σκηνοθεσία Θόδωρου Μαραγκού) έχει οσμωθεί μέσα μου με το διακριτικό αλλά βαθιά υπαινικτικό παίξιμο της Τριφύλλη σε μια παρουσία όλο αδιέξοδο πόνο ("άπρακτο ανία"), καρτερία αλλά και δόσιμο ταυτόχρονα.

Με έναν συναισθηματικό, ας πούμε τσαγκαρουσιάνικο, τρόπο, η ηθοποιός αυτή είναι μέσα μου δικαιωμένη. Το λέω αυτό εν πλήρει γνώσει του πόσο αφελές και κουφιοκέφαλο μπορεί να ακούγεται.

Για δημοτικά συμβούλια και τέτοια δεν ξέρω.

[φωνή αύρας λεπτής]

Ε, στον Κουκουζέλη, ρε παιδιά, και στον Rakasha.

"[...]

Κατέβηκα στη στάση, είχα χρόνια να έρθω στην πολυκατοικία που στεγάζει το µεγαλείο του πατέρα µου, όχι πως είχε αλλάξει τίποτε απ’ έξω – εκτός φυσικά από την ταµπέλα στο µπαλκόνι, που φρόντιζε πάντοτε να κρατάει ολοκαίνουργια. Στάθηκα στο πεζοδρόµιο περιµένοντας να περάσω απέναντι. Ο ιδρώτας έτρεχε ενοχλητικά στο µέτωπό µου. Ένα ανώνυµο και αθλιούτσικο σουξεδάκι που είχα πρωτοακούσει στη Σαλονίκη στον σταθµό βούιζε ενοχλητικά γύρω από το κεφάλι µου. Τα αυτοκίνητα πέρναγαν σφαίρα, κανένας κερατάς δεν µε άφηνε να περάσω. Με τους οδηγούς οδηγός, µε τους πεζούς πεζή.

[...]

Αυτό ήτανε το συνάθροισµα των αποφάσεων, στη σειρά και µε τάξη, µια κανονικότατη συνθήκη ειρήνης. Αποφάσεις, ειρήνη. Πάτησα στο οδόστρωµα. Είναι αρκετά µακριά το φορτηγάκι; Έτρεξα µέχρι τη διαχωριστική. Θυµήθηκα τον χάρτη του Bloom. Η Ευρώπη όχι των συνθηκών και των αυτοκρατοριών, αλλά των περιοχών, των λαών – ‘της ελευθερίας’, σαν να λέµε. Του πότε είναι ο χάρτης; ∆εν θυµάµαι. Πάντως σχεδιάστηκε µια εποχή «όπου οι ισχυροί υπέγραφαν συνθήκες µεταξύ τους για να υποτάξουν τους µικρούς και τους αδύναµους ή επέβαλαν τις αποφάσεις τους στους µικρούς». Μετά µού είχε µιλήσει µε θέρµη για την Πολωνία-Λιθουανία και την κατρακύλα της κάτω από τις κλωτσιές των απολυταρχικών γειτόνων της, µια πρώιµη ∆ηµοκρατία που διαµελίστηκε, µπλα µπλα… Αποφάσεις. «Οι ωραίες αποφάσεις είναι οι δύσκολες αποφάσεις», µού είχε πει ο στρουµπουλός παπάς την τελευταία φορά που εξοµολογήθηκα, ήµουνα δεκαπέντε. Τότε κατάλαβα πως ήθελε να µείνω κρίνο µέχρι τον γάµο κι ότι, αφού αυτή είναι µια δύσκολη απόφαση, είναι η ωραία απόφαση. Εξοργίστηκα και δεν ξαναπήγα. Μπορεί να εννοούσε κάτι άλλο. Όπως οι προφητείες, άλλα λένε κι αλλού το πάνε, πέρα από το προφανές. Αγρίεψα µε τον εαυτό µου που, αγκιστρωµένη στη διαχωριστική, στη µέση του δρόµου, αντί να περάσει τον δρόµο ασχολείται µε ψυχοθεολογήµατα, σαν την ξεµωραµένη τη θεια µου. Πήρα φόρα και, µε την προστασία του φύλακα αγγέλου µου, βρέθηκα επιτέλους στο απέναντι πεζοδρόµιο, µε έναν παπάρα να βρίζει και να µουτζώνει µερικούς πόντους πίσω µου: ένιωσα δυνατό στην πλάτη το ρεύµα από το Fiat του.

Στάθηκα τροµαγµένη στο πεζοδρόµιο, ακίνητη δίπλα σε ένα ατροφικό δεντράκι πρόσφατης προεκλογικής δεντροφύτευσης. Κι άλλος ιδρώτας στο πρόσωπο και στα ρούχα, της τροµάρας, αυτόν που ονοµάζουνε ‘κρύο’, αλλά για µένα ήτανε πανοµοιότυπος µε τον άλλο ιδρώτα, της κουφόβρασης, εξίσου κολλώδης. Στάθηκα εκεί. Είµαι τριάνταπέντε χρονών και δεν ξέρω ακόµα πώς παίρνουµε τις αποφάσεις. Με παρόρµηση και τόλµη, για να µετανιώσεις µετά που είχες ελλιπείς πληροφορίες; Κατόπιν ωρίµου και µακράς σκέψεως, όταν όλοι και όλα θα σε έχουνε πιέσει παντοιοτρόπως µε το κοντό και το µακρύ και το άσχετο και το κακόβουλό τους; Με το µυαλό; Με την καρδιά; Με τις ωοθήκες; (χαχά! ή είµαι φεµινίστρια ή κουρεύω αυγά!) Αισθάνθηκα µια µαλακισµένη, µια αποτυχηµένη, µια εκ πεποιθήσεως άτολµη και άβουλη, άρα ένα εκ πεποιθήσεως θύµα, µια καθ’ έξιν γεροντοκόρη. Και πάλι στο κλίµα της ηµέρας παρακάλεσα για ένα θαυµατάκι, και καλά σαν το προηγούµενο µε τη διάσωσή µου από το Fiat Dodici (τουλάχιστον θα µε σκότωνε καλοσχεδιασµένο αµάξι). Να συµβεί κάτι συνταρακτικό, να δω τον Μάνο τώρα µπροστά µου τυχαία, να γίνει ένας σεισµός, να µού πει ο πατέρας µου στο γραφείο πως στο σπίτι µας περιµένει ένας Γερµανός κι έχει σπάσει τα τηλέφωνα – αν και ξέρει µόνον τη διεύθυνση του σπιτιού στη Βενιζέλου, έστω, να µού πει ο πατέρας µου στο γραφείο πως η Ίλντικο έχει σπάσει τα τηλέφωνα γιατί µε ψάχνει εκει ένας Γερµανός, ο,τιδήποτε. Στεκόµουν εκεί ιδρωµένη, µούσκεµα δηλαδή, ταλαιπωρηµένη, πηγαίνοντας να ανακοινώσω τις αποφάσεις µου άρθρο άρθρο στον πατέρα µου.

Ένιωσα τότε ένα πολύ ψιλό, σχεδόν µουσικό αεράκι, έναν λεπτό αιθέρα να κόβει µέσα από τις µάζες του κορεσµένου υγρού και αδρανούς αέρα. Η ιδέα µου; όχι. Ήτανε τόσο ψιλό και δροσερό, τόσο ευκίνητο και λαµπερό καθώς γλιστρούσε µέσα από την παχειά κολλώδη σαπίλα που αναγκαζόταν να αναπνέει όλη η πόλη κι όλος ο κάµπος, ώστε σχεδόν είχε όψη και χροιά, µια κρυστάλλινη αλλά διαυγή, τι διαυγή, στιλπνή και καθαρή χροιά σαν αντιφέγγισµα καθρέφτη. Θα µπορούσα να πω πως ήταν ένα πάρα πάρα πολύ απαλό βιολετί. Με χτύπαγε στην πλάτη σαν ένα νήµα από σπίθες, ανατρίχιασα. Στράφηκα λιγάκι προς το µέρος του, απέναντί του, προς τα εκεί από όπου φυσούσε. Πιο καθαρό από νερό, πιο ψιθυριστό αλλά και πιο µουσικό από βοριαδάκι, ένα καθαρό αλλά αθόρυβο ‘ιιι’, σαν απόκοσµη φωνή, µια ουσία που διέσχισε τον δρόµο για να δροσίσει εµένα και µόνον εµένα. Ένα αεράκι, µε χρώµα, µελωδικό, δικό µου.

Μπήκα στην πολυκατοικία και ανέβηκα στον τρίτο.
[...]"

Πολυφωνίες

Να κι ένας διαγωνισμός 'Γιουροβίζιον' που δε θα διοργανώσει ποτέ (;) η Ελλάδα.