Βόλτα στον Κήπο

Με βόλτες στον Εθνικό Κήπο μεγάλωσε ο πατέρας μου αλλά κι εγώ. Νομίζω ότι ακόμα και τώρα είναι το αγαπημένο μου πάρκο στον κόσμο. Στον κόσμο. Διάστικτος από αναμνήσεις, μια γεωγραφία οικεία και όλο νόημα. Ακόμα και τώρα, νιώθω τον Εθνικό Κήπο σαν το πρότυπο πάρκου, ή και δάσους. Τόπος ευτυχίας για μένα. Άλλωστε για μένα, μόνον όπου υπάρχουν δέντρα πολλά και νερά που τρέχουν υπάρχει κι ο Θεός.

Η Παιδική Βιβλιοθήκη του Εθνικού Κήπου άνοιξε όταν ήδη θεωρούσα τον εαυτό μου πάρα πολύ μεγάλο για να διαβάζει παιδικά βιβλία, κι έτσι την είχα επισκεφτεί μόλις τέσσερις πέντε φορές τότε. Ξαναπήγα σήμερα για πρώτη φορά μετά το 1984 ή 1985. Ένα κομμάτι της Ελλάδας που τελειώνει: ένας χώρος ταγμένος στο να δίνει σε παιδιά βιβλία να διαβάζουν κι έναν όμορφο χώρο όπου να διαβάζουν. Δεν τον υποσκελίζει η ηλεκτρονική εποχή, τον υποσκελίζει η αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας μετά το 1985, και κυρίως από τη δεκαετία του 90 και μετά, για καθετί δυσκολο, τον καθιστά ντεμοντέ η γενικευμένη επιθυμία να υποκατασταθεί ο χρόνος με τα παιδιά (με περίπατο, παιχνίδι κτλ.) από νταντάδες, γιαγιάδες, τηλεοράσεις κτλ. Άλλωστε, στην Ελλάδα η ανάγνωση άρχισε δειλά δειλά να γίνεται απόλαυση μόλις επί Μάρως Βαμβουνάκη, και κυρίως για σαραντάρες σε διάσταση, ε, και εκεί έχει μείνει.

Η κυρία Στέλλα της βιβλιοθήκης ισχυρίστηκε ότι με θυμόταν. Ποιος ξέρει.

Μετά από τσίπουρα και καφέδες, πήγαμε να βγούμε από την Αμαλίας, από την οποία είχαμε μπει. Κλειδωμένη η πόρτα, μια πινακίδα με πληροφορούσε ότι η αστυνομία -- λέει -- ζήτησε να κλείσουν όλες οι έξοδοι του Εθνικού Κήπου πλην αυτής της Ηρώδου Αττικού. Να ελέγχεται το πλήθος. Ακολουθούμενοι από σαστισμένους τουρίστες βγήκαμε από εκεί, σιχτιρίζοντας. Ευτυχώς δεν είχαμε ανάπηρο ή γέροντα μαζί μας ή παιδί στην αγκαλιά. Αλλά θα μου πεις, μετά τη βάρβαρη και δολοφονικών προδιαγραφών επική επίθεση με χημικά, εσύ αυτή την εκδήλωση αυθαιρεσίας βρήκες να στηλιτεύσεις; Ε...