Όχι, δεν τραγουδάμε μια πόλη μόνον όταν είναι ιλουστρασιόν και βιτρινάρα ατελείωτη, την τραγουδάμε και με τη βρωμιά της και με τη μιζέρια της, και με τον πόνο των ανθρώπων που συνάζει. Αλλιώς η ελεεινή και ανελέητη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '70 θα έμενε ατραγούδιστη κι άγραφτη και ακινηματογράφητη.
Τι ωραία σύμπτωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως ακούσατε και τη μουσική της;
Theorema
Προσπαθώ αλλά δεν είμαι καλός στην ντικτέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο σολφέζ όμως;...
ΑπάντησηΔιαγραφήελπίζω καλλίφωνος...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.nytimes.com/interactive/2011/08/07/magazine/07Mag-LOOK-Greece.html?ref=magazine
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν τραγουδάμε μια πόλη μόνον όταν είναι ιλουστρασιόν και βιτρινάρα ατελείωτη, την τραγουδάμε και με τη βρωμιά της και με τη μιζέρια της, και με τον πόνο των ανθρώπων που συνάζει. Αλλιώς η ελεεινή και ανελέητη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '70 θα έμενε ατραγούδιστη κι άγραφτη και ακινηματογράφητη.
ΑπάντησηΔιαγραφή