Αφορμές να γράψεις πάντα υπάρχουν πολλές. Με ρωτάνε λ.χ. για την Κύπρο αλλά με καλύπτει αυτό, εκτός από την τελευταία παράγραφο: δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεται κανείς για το πού γεννήθηκε: και στην Κύπρο ενδημεί ομόλογη καφρίλα άφθονη, απλώς διαφορετικών προδιαγραφών.
Άλλη αφορμή: μπαίνω σε ταξί και κλείνω την πόρτα. Το ράδιο λέει για τον φόνο στον Λαγανά και ότι η "τοπική κοινωνία είναι συγκλονισμένη και σοκαρισμένη". Τον ταξιτζη κι εμένα μας πιάνουν αμέσως νευρικά γέλια επιτόπου, λες και είμαστε συνεννοημένοι. "Πάντα αντιδρούμε λες και δεν ξέρουμε τίποτα, όπως με τα στημένα και τόσα άλλα", λέει στα μισά της σύντομης διαδρομής, Ζακυνθινός ο ίδιος.
Λοιπόν, όχι. Να σας πω για χτες. Κατά τις 6 κατέβαινα από το Κολωνάκι (του οποίου τον κόσμο σιχαίνομαι αμείωτα από τότε που ήμουν 16) κι είπα να κόψω μέσα από το Μετς και να κάνω πως χάνομαι εκεί μέσα κιόλας. Η ώρα ήταν όμορφη. Είχε ζέστη αλλά υποφερτή, ωραία ζέστη για πόλη, ζέστη με το αεράκι της. Όλα έλαμπαν κι αστράφταν, ήδη από τη Βασιλέως Κωνσταντίνου. Μέσα στους δρόμους κοιτούσα τις προσόψεις και ένιωθα την ησυχία. Μια ησυχία που μου υπενθύμιζε διαρκώς ότι περπατούσα ανάμεσα σε σπιτικά ανθρώπων. Είναι κρίμα που μια πόλη με τόσο διαφορετικές γειτονιές και τόσο διαφορετική αίσθηση από γειτονιά σε γειτονιά να την εκτιμούν τόσο λίγοι από τους κατοίκους της.
Μετάνιωσα που δεν είχα τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου.
είμαι πεπεισμένη πως δεν υπάρχει ομορφότερη πόλη στον κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔοκίμασε και το Γαλάτσι, τη διαδρομή από Αγία Γλυκερία προς Άγιο Ελευθέριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ομορφότερη πόλη δεν ξέρω να πω, μόλις γύρισα από Βιέννη -αλλά βέβαια εγώ ενθουσιάζομαι εύκολα.
Μίσκιν, συμπάθα με και με όλο το σέβας που τρέφω για το πρόσωπό σου: καλή η Βιέννη, στο'πα κι από κει, την αγαπώ την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, αλλά σαν την Αθήνα, απλά δεν υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφή