Δεν ξέρω αν είναι σωστό να συμβάλω στον θόρυβο και στη φλυαρία για το τι γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Δύο ελεεινά χρόνια που διαδέχτηκαν πέντε άθλια χρόνια: να μια νέα επταετία χειμασμού κι οπισθοδρόμησης. Δεν ξέρω, πραγματικά. Αισθάνομαι ότι άλλοι τα λένε πιο καίρια από όσο θα μπορούσα εγώ. Αισθάνομαι ότι είμαι έξω από τον χορό: άλλο να πληρώνεις έκτακτη εισφορά όταν μπορείς να ζεις από τον μισθό σου, άλλο ο μαζικός οικονομικός αφανισμός των μη προνομιούχων: χιλιοειπωμένα πράγματα.
Ένα ζευγάρι Γερμανών συναδέρφων με ρώτησε τι γίνεται με τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Τους είπα. Φυσικά, είπανε σαρκάζοντας, τα πανεπιστήμια είναι σαν εργοστάσια που βγάζουνε τσατσάρες για το κάθε κράτος: πρέπει να είναι κερδοφόρα. Σκέφτηκα (αλλά δεν το είπα) ότι στην Ελλάδα, όπως έχει πει κι ο Τάλως, τα πανεπιστήμια είναι έτσι κι αλλιώς άχρηστα: σκοπό είχανε να σε ετοιμάζουν για την αγορά εργασίας, αυτό πλέον δεν μπορεί να γίνει ή δε χρειάζεται, άρα τα πανεπιστήμια είναι πλέον περιττά. Ένας λόγος παραπάνω που πολλά ελληνικά πανεπιστήμια είναι έτσι κι αλλιώς περιττά όπως κι αν το δει κανείς.
Αλλά το θέμα μας δεν είναι τα πανεπιστήμια. Δεν είναι να ανδρωθεί κοινωνικό κίνημα και τέτοιες αφαιρέσεις. Δεν είναι καν η ανιψιά μου που μετά από τρία χρόνια ανεργίας έφυγε για ελληνικό εστιατόριο της Βόρειας Ευρώπης να τους φτιάχνει κανα όσπριο, να εμπλουτίσουνε το μενού. Το θέμα είναι η ολοσχερής άλωση της χώρας από την Τρόικα. Δε μιλάμε πια για θυσίες χωρίς αντίκρυσμα, μιλάμε για μαζικό αφανισμό χωρίς νόημα, μιλάμε για το αντίστοιχο του τεχνητού λιμού της Ουκρανίας που σχεδίασε και εκτέλεσε ο Στάλιν ή του λιμού της πατάτας στην Ιρλανδία: συγκεκριμένες και με σαφήνεια διαγεγραμμένες πολιτικές επιλογές στέλνουνε στην ανεργία και στη φτώχεια έναν ολόκληρο λαό -- και εμμέσως ήδη πολλούς στον θάνατο.
Πότε θα γίνει η εξέγερση; Γιατί δε γίνεται εξέγερση; Να γίνει η εξέγερση ή να περιμένουμε μήπως εμφανιστεί το σημείο του Σταυρού πάνω από την Ορμύλια και κατεβεί από τα ουράνια ο Ανδρέας Παπανδρέου να μας παραμυθιάσει άλλη μια φορά; Δε μιλάω για κάποιου είδους επανάσταση που θα ανατρέψει το πολίτευμα και θα εγκαθιδρύσει άμεση πλατειακή δημοκρατία. Το πολίτευμα είναι μια χαρά, λυπάμαι που σας απογοητεύω. Ωραιότατο πολίτευμα. Το πρόβλημα είναι η κουλτούρα μας.
Στα τέλη της δεκαετίας του '90 και στην αρχή της ανώνυμης του 2000, η φωνή του λαού ήταν ο Θέμος Αναστασιάδης, ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, ο Στάθης, ο Δημήτρης Δανίκας -- με ολίγη από Πέτρο Κωστόπουλο, Μαλβίνα Κάραλη και λαϊφσταϊλιές. Τι μας έλεγαν όλοι αυτοί; Ότι είμαστε τζαμάτοι, γαμάτοι και φευγάτοι, οι καλύτεροι. Θεσπέσιοι, μοναδικοί κι ανυπέρβλητοι. Οι αριστεροί (θε μου σχώρα με) εξ αυτών απλώς επέμεναν, στα πλαίσια της αριστερής μίρλας, ότι γι' αυτό ακριβώς μάς μισούν οι ξένοι: επειδή γαμάμε ενώ εκείνοι όχι (μπαρδόν για τα γαλλικά μου). Επίσης μισούνε και τους Σέρβους (αν θυμάστε).
Στις αρχές της δεκαετίας του '10 ο λαός δεν έχει φωνή, γιατί μάθαμε ότι ο λαός (εμείς) τελικά δεν είμαστε τζαμάουα, γαμάουα, σφαιράουα-πετάουα. Είμαστε ή κοθώνια και λαμόγια, κατά τον Πάσχο τον Μέγα, ή παιδιά που πρέπει να αλλάξουμε, κατά τον Όσιο Λάκη τον Χρηστομαθή. Η συνοδεία τους αναπτύσσει διάφορες αναλύσεις περί Μεταπολίτευσης. Υπενθυμίζω σε όσους έχουνε πρόβλημα με τη Μεταπολίτευση ότι προηγήθηκε μια Χούντα. Το πρόβλημα δεν είναι η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης, παρά ότι την κάναμε τη Μεταπολίτευση και μετά τα αφήσαμε όλα στον Αντρέα και στην Αλλαγή. Από την οποία μας έσωσε το Μητσοτάκ. Και λοιπά, και λοιπά. Ακόμα και τώρα πολλοί περιμένουνε τον Σαμαρά. Ποιον; Τον Σαμαρά. Αν είναι ο Αντώνης ο επόμενος πρωθυπουργός, θα προτιμούσα τον Κωστάκη τον Νιντέντο και πάλι: καλύτερα ένας ανίκανος πολιτικός παρά ένας κατά τεκμήριο αδίστακτος και φανατικός...
Τι μας λεν όλα αυτά; Ότι πολιτική κουλτούρα δεν έχουμε στην Ελλάδα. Δε γίνεται ρε παιδιά εδώ και εικοσιτόσα χρόνια να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη εξυπνάκηδες και δοκησίσοφοι. Δε γίνεται. Γενικά δεν έχουμε παιδεία, και δεν εννοώ να διαβάζει Καντ ο ηλεκτρολόγος, εννοώ να μην είναι τόσο άξεστη η λεγόμενη άρχουσα τάξη στο σύνολό της. Εννοώ να μην είναι εφικτό να είναι γεμάτος ο τύπος από εικοτολογίες, κοινοτοπίες και απλοϊκές σαχλαμάρες. Εννοώ να υπήρχε ένα σχολείο που να μην ασχολείται με το ποιος από τους πολλούς εχθρούς μας είναι ο χειρότερος, παρά με το να σε βοηθάει να σκεφτείς κριτικά.
Απλά πράματα κι αυτονόητα αλλά ήδη στη σφαίρα του μαγικού ρεαλισμού. Οπότε σταματάω εδώ.
Ένα ζευγάρι Γερμανών συναδέρφων με ρώτησε τι γίνεται με τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Τους είπα. Φυσικά, είπανε σαρκάζοντας, τα πανεπιστήμια είναι σαν εργοστάσια που βγάζουνε τσατσάρες για το κάθε κράτος: πρέπει να είναι κερδοφόρα. Σκέφτηκα (αλλά δεν το είπα) ότι στην Ελλάδα, όπως έχει πει κι ο Τάλως, τα πανεπιστήμια είναι έτσι κι αλλιώς άχρηστα: σκοπό είχανε να σε ετοιμάζουν για την αγορά εργασίας, αυτό πλέον δεν μπορεί να γίνει ή δε χρειάζεται, άρα τα πανεπιστήμια είναι πλέον περιττά. Ένας λόγος παραπάνω που πολλά ελληνικά πανεπιστήμια είναι έτσι κι αλλιώς περιττά όπως κι αν το δει κανείς.
Αλλά το θέμα μας δεν είναι τα πανεπιστήμια. Δεν είναι να ανδρωθεί κοινωνικό κίνημα και τέτοιες αφαιρέσεις. Δεν είναι καν η ανιψιά μου που μετά από τρία χρόνια ανεργίας έφυγε για ελληνικό εστιατόριο της Βόρειας Ευρώπης να τους φτιάχνει κανα όσπριο, να εμπλουτίσουνε το μενού. Το θέμα είναι η ολοσχερής άλωση της χώρας από την Τρόικα. Δε μιλάμε πια για θυσίες χωρίς αντίκρυσμα, μιλάμε για μαζικό αφανισμό χωρίς νόημα, μιλάμε για το αντίστοιχο του τεχνητού λιμού της Ουκρανίας που σχεδίασε και εκτέλεσε ο Στάλιν ή του λιμού της πατάτας στην Ιρλανδία: συγκεκριμένες και με σαφήνεια διαγεγραμμένες πολιτικές επιλογές στέλνουνε στην ανεργία και στη φτώχεια έναν ολόκληρο λαό -- και εμμέσως ήδη πολλούς στον θάνατο.
Πότε θα γίνει η εξέγερση; Γιατί δε γίνεται εξέγερση; Να γίνει η εξέγερση ή να περιμένουμε μήπως εμφανιστεί το σημείο του Σταυρού πάνω από την Ορμύλια και κατεβεί από τα ουράνια ο Ανδρέας Παπανδρέου να μας παραμυθιάσει άλλη μια φορά; Δε μιλάω για κάποιου είδους επανάσταση που θα ανατρέψει το πολίτευμα και θα εγκαθιδρύσει άμεση πλατειακή δημοκρατία. Το πολίτευμα είναι μια χαρά, λυπάμαι που σας απογοητεύω. Ωραιότατο πολίτευμα. Το πρόβλημα είναι η κουλτούρα μας.
Στα τέλη της δεκαετίας του '90 και στην αρχή της ανώνυμης του 2000, η φωνή του λαού ήταν ο Θέμος Αναστασιάδης, ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, ο Στάθης, ο Δημήτρης Δανίκας -- με ολίγη από Πέτρο Κωστόπουλο, Μαλβίνα Κάραλη και λαϊφσταϊλιές. Τι μας έλεγαν όλοι αυτοί; Ότι είμαστε τζαμάτοι, γαμάτοι και φευγάτοι, οι καλύτεροι. Θεσπέσιοι, μοναδικοί κι ανυπέρβλητοι. Οι αριστεροί (θε μου σχώρα με) εξ αυτών απλώς επέμεναν, στα πλαίσια της αριστερής μίρλας, ότι γι' αυτό ακριβώς μάς μισούν οι ξένοι: επειδή γαμάμε ενώ εκείνοι όχι (μπαρδόν για τα γαλλικά μου). Επίσης μισούνε και τους Σέρβους (αν θυμάστε).
Στις αρχές της δεκαετίας του '10 ο λαός δεν έχει φωνή, γιατί μάθαμε ότι ο λαός (εμείς) τελικά δεν είμαστε τζαμάουα, γαμάουα, σφαιράουα-πετάουα. Είμαστε ή κοθώνια και λαμόγια, κατά τον Πάσχο τον Μέγα, ή παιδιά που πρέπει να αλλάξουμε, κατά τον Όσιο Λάκη τον Χρηστομαθή. Η συνοδεία τους αναπτύσσει διάφορες αναλύσεις περί Μεταπολίτευσης. Υπενθυμίζω σε όσους έχουνε πρόβλημα με τη Μεταπολίτευση ότι προηγήθηκε μια Χούντα. Το πρόβλημα δεν είναι η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης, παρά ότι την κάναμε τη Μεταπολίτευση και μετά τα αφήσαμε όλα στον Αντρέα και στην Αλλαγή. Από την οποία μας έσωσε το Μητσοτάκ. Και λοιπά, και λοιπά. Ακόμα και τώρα πολλοί περιμένουνε τον Σαμαρά. Ποιον; Τον Σαμαρά. Αν είναι ο Αντώνης ο επόμενος πρωθυπουργός, θα προτιμούσα τον Κωστάκη τον Νιντέντο και πάλι: καλύτερα ένας ανίκανος πολιτικός παρά ένας κατά τεκμήριο αδίστακτος και φανατικός...
Τι μας λεν όλα αυτά; Ότι πολιτική κουλτούρα δεν έχουμε στην Ελλάδα. Δε γίνεται ρε παιδιά εδώ και εικοσιτόσα χρόνια να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη εξυπνάκηδες και δοκησίσοφοι. Δε γίνεται. Γενικά δεν έχουμε παιδεία, και δεν εννοώ να διαβάζει Καντ ο ηλεκτρολόγος, εννοώ να μην είναι τόσο άξεστη η λεγόμενη άρχουσα τάξη στο σύνολό της. Εννοώ να μην είναι εφικτό να είναι γεμάτος ο τύπος από εικοτολογίες, κοινοτοπίες και απλοϊκές σαχλαμάρες. Εννοώ να υπήρχε ένα σχολείο που να μην ασχολείται με το ποιος από τους πολλούς εχθρούς μας είναι ο χειρότερος, παρά με το να σε βοηθάει να σκεφτείς κριτικά.
Απλά πράματα κι αυτονόητα αλλά ήδη στη σφαίρα του μαγικού ρεαλισμού. Οπότε σταματάω εδώ.
σωστό είναι
ΑπάντησηΔιαγραφή(το να συμβάλεις κτλ)
Η Μεταπολίτευση υπήρξε για την ελληνική κοινωνία ένα είδος συνδυασμού Γης της Επαγγελίας και Βασιλείας των Ουρανών. Είναι μια εποχή κόπωσης, όπου υποτίθεται ότι τα ντράβαλα του 20ού αιώνα έχουν τελειώσει πλέον και όλοι δικαιούνται να εξαργυρώσουν, ως έθνος ή ως κοινωνία, τα όσα εξαγόρασαν ο κόπος, οι διχασμοί και οι εξωτερικοί κίνδυνοι των αμέσως προηγούμενων γενεών. Εξ ου και όλα παραμένουν σε επίπεδο θεσμικής κατοχύρωσης - αυτή θεωρείται αναγκαία και ικανή συνθήκη (συν την ΕΟΚ/ΕΕ) για μια πολιτεία-αυτόματο πιλότο. Η Μεταπολίτευση, ουσιαστικά, στο πέρασμα του χρόνου, στερείται ανθρώπων: η ανακάλυψη της κατανάλωσης, της σχετικής αφθονίας, της απόσυρσης στην ιδιωτική ζωή, ελληνικό όνειρο του παρελθόντος, αφαιρεί από τον δημόσιο χώρο (ως συμμετοχή στην πολιτική έκφραση, στην κοινωνική δράση ή την ενασχόληση με την παιδεία ως ανάγκη) τη δυναμική προηγούμενων δεκαετιών. Αυτό προσλαμβάνεται συνήθως ως «κανονικοποίηση» της ελληνικής κοινωνίας, ως προσαρμογή στο μοντέλο των ευρωπαϊκών. Στα δικά μας ωστόσο λείπει ο προϋπάρχων ιστός των παραπάνω, γι' αυτό και η αποσυσπείρωση λειτούργησε διαλυτικά. Και η γλώσσα των πολιτικών προτάσεων και οι μηχανισμοί της κοινωνικής έκφρασης (όχι οι ξύλινες συνδικαλοεναλλακτικές απομιμήσεις τους, η λογική, γλώσσα και ιδεολογική στάση των οποίων αποτελεί το flipside του τρέχοντος κομματικού συστήματος) χάθηκαν στις ρωγμές και άντε να τις ξαναβρείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ συμφωνούμε στο συλλογισμό περί κουλτούρας κτλ. , διαφωνούμε στο διά ταύτα ... Με το συμπάθειο,λοιπόν, δεν είναι "εικοτολογία , κοινοτοπία και απλοϊκή σαχλαμάρα " να μιλάμε για ολοσχερή άλωση , μαζικό αφανισμό, στάλιν , εξέγερση κτλ. ? Σε τι διαφέρει αυτή η ανάγνωση της πραγματικότητας από τις ηλίθιες -και επικίνδυνες- πομφόλυγες των ( θε μου σχώρα με ) αριστερών Παπαρήγα και Τσίπρα ?
ΑπάντησηΔιαγραφήρε συ shraosha, με όλο το σεβασμό και χωρίς παρεξήγηση,είναι δυνατόν να βάζεις το στάθη στο ίδιο τσουβάλι με τους άλλους;αν υπάρχει ένας αρθρογράφος που εκτιμώ, αυτός είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφή@radio sociale: Εντάξει, αλλά μετά έχεις κι εκείνους σαν αυτόν που έκανε σχόλιο από κάτω σου, και κομπλάρω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Rakasha: ναι, κομπλάρω.
@ανώνυμο των 2:18: "Ολοσχερής άλωση" και "μαζικός αφανισμός" επειδή αυτό ακριβώς συνεπάγεται η οριζόντια ληστεία μισθών και συντάξεων, ιδίως των ευάλωτων. Και ο τεχνητός λιμός της Ουκρανίας (στο όνομα της κολχόζνικης ανάπτυξης) και ο λιμός της πατάτας (στο όνομα της ορθολογικής διαχείρισης των αποθεμάτων τροφίμων, αν θυμάμαι καλά) ήταν αποτελέσματα μεγαλεπήβολων πολιτικών, καλή ώρα. Όσο για την εξέγερση, αν όχι τώρα, τότε πότε;
@ανώνυμο των 3:33: εγώ πάλι, με όλο τον σεβασμό, τον σκιτσογράφο-χρονογράφο δεν τον εκτιμώ καθόλου.
Πολλοί δε γουστάρουν /-ρουμε τους Σταθοδανίκες και όσα αντιπροσωπεύουνε, αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιου, ποτέ δεν επαίνεσαν (τουλάχιστον γραπτώς - στη ζωή τους δεν ξέρω και δε με νοιάζει) την ίδια σαπίλα με του Θεμοκωστόπουλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ. χ. είναι γνωστό ότι οι δύο πρώτοι δηλώνουν μαχόμενοι ΑΕΚτζήδες με όλα τα παρελκόμενα κόμπλεξ και μισοουτοπικά, μισοϋποκριτικά όνειρά τους, ενώ οι άλλοι υπήρξαν και παραμένουν απολογητές της ολυμπιακής λογικής "με τον παρά μου την κυρά μου και με δώρο ένα στριγκ τη ρουμάνα μου".
σραόσα, ειλικρινά με ενδιαφέρει να μάθω γιατί δεν τον εκτιμάς, αν θες, μου λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήανωνυμος των 3.33
έχω διαβάσει πολλάκις,πολλά και διάφορα για τον Θέμο,την Μαλβίνα,τον Κωστόπουλο και τον Στάθη.Ότι θα τους έβλεπα μαζεμένους στο ίδιο τσουβάλι πρώτη και μακάρι τελευτέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήmeshuggener
Χμ, κομπλάρεις γιατί δεν σκέφτεσαι ότι μάλλον έχει δίκιο ο Μαραντζίδης και για όλα φτιαεί η «ριζοσπαστική αριστερή κουλτούρα της Μεταπολίτευσης». :p
ΑπάντησηΔιαγραφή