Το ελληνοκυπριακό Όχι του 2004, που χαιρετίστηκε στην Ελλάδα του τότε αχαλίνωτου εθνικισμού ως πράξη περηφάνειας και αντίστασης, παγίωσε τη διχοτόμηση του νησιού και αφελλήνισε οριστικά περιοχές του νησιού με παμπάλαια ελληνική παρουσία. Μια ήσυχη συμφορά που κανείς δε θέλει να αντικρύσει και για την οποία όλοι θέλουν να αισθάνονται πολύ μα πολύ περήφανοι.
Το Όχι του 2013 μπορεί να ειπώθηκε για τον φόβο των Ρώσων γκάνγκστερ, οι οποίοι έχουν αγοράσει τη Λεμεσό και οι οποίοι κατέφθαναν όλο το τριήμερο για να σηκώσουν τις καταθέσεις τους, με τα ιδιωτικά τζετ τους να έχουνε γεμίσει το αεροδρόμιο Λάρνακας. Επιπλέον, ένα Ναι θα αφάνιζε το πολιτικό προσωπικό της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτούς τους κουτοπόνηρους μουχτάρηδες και μεταπράτες -- αν και ακούγονταν μέχρι και σήμερα το πρωί φωνές όπως "ο Πρόεδρος είπε ότι το κούρεμα είναι μονόδρομος, εγώ πρώτη θα ζημιωθώ 135 χιλιάρικα".
Επίσης, οι Γερμανοί κατάφεραν να ζημιώσουν ανεπανόρθωτα την τραπεζική πίστη μέσα στην Ευρωζώνη. Καμμιά εγγύηση, καμμιά ασφάλεια πια.
Όμως:
Η Βουλή λειτούργησε άψογα, ενώ η (κατά τεκμήριο αυταρχική και διεφθαρμένη κυπριακή) Αστυνομία δεν κινήθηκε κατά των συγκεντρωμένων.
Η κοινή γνώμη δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στους εξωνημένους χαλβάδες που έβγαιναν στα τοπικά κανάλια και μίλαγαν για μονοδρόμους, χρεοκοπίες και για όλα τα θεολογικά-σολωμονικά που κηρύττουν στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια νεοκόποι κι οψιμαθείς διανοούμενοι και Μεγκασκάιδες των μεγαλοεργολάβων.
Ένας λαός κομφορμιστών και απολίτικων εφησυχασμένων κατέβηκε κατά χιλιάδες στους δρόμους, ταπεινώνοντας το εκτός ελέγχου Διευθυντήριο της πολυεθνικής ολιγαρχίας που λέγεται ΕΕ, η οποία έχει αναλάβει να ενταφιάσει το ευρωπαϊκό ιδεώδες βαθιά, πολύ βαθιά.
Ας μη γελιόμαστε: η Κύπρος δεν είναι μικρό γαλατικό χωριό, είναι Παλμύρα. Όμως η αποψινή ταπείνωση -- η πρώτη -- των μαθητευόμενων μάγων που αφανίζουν κοινωνίες και ζωές στο πέρασμά τους, είναι νίκη του μικρού και ασυνάρτητου αλλά γενναίου τελικά ελληνικού κυπριακού λαού, που κατοικεί ένα κρατίδιο πολλαπλώς υποτελές και εξαρτημένο. Δεν πρέπει να τρέφονται αυταπάτες αλλά η αποψινή νίκη είναι του λαού. Και η πολιτική αφύπνισή του λαού αυτού, μετά από 53 χρόνια κολοβής ανεξαρτησίας, κατά τα οποία "βγαίνω στους δρόμους" σήμαινε "κραδαίνω ελληνικές σημαίες για να διαλαλήσω τον ελληνισμό μου ή και το πόσο θύμα είμαι".
Οι συγκρίσεις με τη Βουλή των Ελλήνων της 12ης Φεβρουαρίου 2012 και την ελληνική πολιτική ηγεσία των τελευταίων ετών είναι συντριπτικές και βαθιά ταπεινωτικές για μένα, που ήρθα εδώ από την εξωστρεφή Ελλάδα των κοινωνικών αγώνων, της πολιτικής ιστορίας ενάμιση αιώνα και της πολύμορφης κοινωνίας.
Το Όχι του 2013 μπορεί να ειπώθηκε για τον φόβο των Ρώσων γκάνγκστερ, οι οποίοι έχουν αγοράσει τη Λεμεσό και οι οποίοι κατέφθαναν όλο το τριήμερο για να σηκώσουν τις καταθέσεις τους, με τα ιδιωτικά τζετ τους να έχουνε γεμίσει το αεροδρόμιο Λάρνακας. Επιπλέον, ένα Ναι θα αφάνιζε το πολιτικό προσωπικό της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτούς τους κουτοπόνηρους μουχτάρηδες και μεταπράτες -- αν και ακούγονταν μέχρι και σήμερα το πρωί φωνές όπως "ο Πρόεδρος είπε ότι το κούρεμα είναι μονόδρομος, εγώ πρώτη θα ζημιωθώ 135 χιλιάρικα".
Επίσης, οι Γερμανοί κατάφεραν να ζημιώσουν ανεπανόρθωτα την τραπεζική πίστη μέσα στην Ευρωζώνη. Καμμιά εγγύηση, καμμιά ασφάλεια πια.
Όμως:
Η Βουλή λειτούργησε άψογα, ενώ η (κατά τεκμήριο αυταρχική και διεφθαρμένη κυπριακή) Αστυνομία δεν κινήθηκε κατά των συγκεντρωμένων.
Η κοινή γνώμη δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στους εξωνημένους χαλβάδες που έβγαιναν στα τοπικά κανάλια και μίλαγαν για μονοδρόμους, χρεοκοπίες και για όλα τα θεολογικά-σολωμονικά που κηρύττουν στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια νεοκόποι κι οψιμαθείς διανοούμενοι και Μεγκασκάιδες των μεγαλοεργολάβων.
Ένας λαός κομφορμιστών και απολίτικων εφησυχασμένων κατέβηκε κατά χιλιάδες στους δρόμους, ταπεινώνοντας το εκτός ελέγχου Διευθυντήριο της πολυεθνικής ολιγαρχίας που λέγεται ΕΕ, η οποία έχει αναλάβει να ενταφιάσει το ευρωπαϊκό ιδεώδες βαθιά, πολύ βαθιά.
Ας μη γελιόμαστε: η Κύπρος δεν είναι μικρό γαλατικό χωριό, είναι Παλμύρα. Όμως η αποψινή ταπείνωση -- η πρώτη -- των μαθητευόμενων μάγων που αφανίζουν κοινωνίες και ζωές στο πέρασμά τους, είναι νίκη του μικρού και ασυνάρτητου αλλά γενναίου τελικά ελληνικού κυπριακού λαού, που κατοικεί ένα κρατίδιο πολλαπλώς υποτελές και εξαρτημένο. Δεν πρέπει να τρέφονται αυταπάτες αλλά η αποψινή νίκη είναι του λαού. Και η πολιτική αφύπνισή του λαού αυτού, μετά από 53 χρόνια κολοβής ανεξαρτησίας, κατά τα οποία "βγαίνω στους δρόμους" σήμαινε "κραδαίνω ελληνικές σημαίες για να διαλαλήσω τον ελληνισμό μου ή και το πόσο θύμα είμαι".
Οι συγκρίσεις με τη Βουλή των Ελλήνων της 12ης Φεβρουαρίου 2012 και την ελληνική πολιτική ηγεσία των τελευταίων ετών είναι συντριπτικές και βαθιά ταπεινωτικές για μένα, που ήρθα εδώ από την εξωστρεφή Ελλάδα των κοινωνικών αγώνων, της πολιτικής ιστορίας ενάμιση αιώνα και της πολύμορφης κοινωνίας.
Μια παρατήρηση, έτσι κάπως πρόχειρα: λίγο παράλογο δεν είναι, να ξεσηκώνεται ο κόσμος για τις καταθέσεις και να μην ξεσηκώνεται για τις μειώσεις των μισθών; Για την αποταμίευση και όχι την επιβίωση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεκτόν, κατά τα άλλα, ότι το να φέρεσαι σαν σε αποικία δεν περνάει πια πάντα, και φυσικά ότι ζούμε συναρπαστικές εποχές.
Τις μειώσεις τις πέρασαν ως εξευμενιστικές της τρόικας: "να δείξουμε καλή θέληση για να μην πάθουμε ό,τι έπαθαν στην Ελλάδαν". Ο μέσος ελληνοκύπριος δεν είναι μισοδίαιτος, ενώ οι φτωχοί (το έχω ξαναπεί) και μισθοδίαιτοι είναι αφανείς και αόρατοι στη δημόσια σφαίρα, αφού δεν ταιριάζουνε στο σχήμα "ο Κυπραίος βαστά ριάλια".
Διαγραφή"Το ελληνοκυπριακό Όχι του 2004, που χαιρετίστηκε στην Ελλάδα του τότε αχαλίνωτου εθνικισμού" Ποιον αχαλίνωτο εθνικισμό ρε γαβ γαβ το 2004;Και μετά λες για ανιστόρητους νεόκοπους.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ρε) Νιάου νιάου, έχουνε γραφτεί πολλά για τον εθνικισμό στην Ελλάδα μεταξύ 1989 και 2010. Επισημαίνω απλώς ότι στην Ελλάδα η υποδοχή του ελληνοκυπριακού Όχι το 2004 έγινε με εθνικιστικούς και ναΐφ αντιαμερικανικούς όρους .
ΔιαγραφήΤώρα, πίσω από το Όχι και από το Ναι συσπειρώθηκαν αντίστοιχα εντελώς ετερόκλιτες ομάδες. Η δική μου μαρτυρία συνοψίζεται μερικώς εδώ. Έχω πάντως υποσχεθεί να μην ξαναγράψω για το Κυπριακό.
Φίλε μου και με όλο το σεβασμό διαφωνώ κάθετα με ό,τι γράφεις στην πρώτη σου παράγραφο. Και μόνο αυτό μου χαλάει όλο το υπόλοιπο κείμενο που είναι καλό. Το ΌΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν μονόδρομος. Η εφαρμογή του σχεδίου Ανάν θα μετέτρεπε την Κύπρο σε ένα τριχοτομημένο προτεκτοράτο, θα ενίσχυε την παρουσία των τριών "προστάτιδων" χωρών και θα μετέτρεπε το νησί σε ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ για επιδρομές στην ευρύτερη περιοχή. Τέτοιο κράτος δεν έχει υπάρξει ποτέ. Το πως το υποδέχτηκαν στην Ελλάδα είναι άλλο πράμα. Όλα τα ελληνικά κόμματα πλην ενός προέτρεπαν τους Κύπριους να ψηφίσουν ΝΑΙ ασχέτως αν μετά έκαναν κωλοτούμπα. Εθνικισμός γιατί; Εκτός αν εννοούμε εθνικισμό τους αφελείς πανηγυρισμούς για την Εθνική ομάδα και την την πλαστή "περηφάνια" για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών που ακόμα πληρώνουμε. Φιλικά !
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως έγραψα και σε σχόλιο πιο πάνω, δε θέλω να ανοίξω συζήτηση επί της ουσίας. Τρία σημεία μόνο:
Διαγραφήα. Έχοντας μελετήσει το σχέδιο συντάγματος που απορρίφθηκε το 2004 δεν μπορώ να συμμεριστώ τις εκτιμήσεις σας.
β. Η ελληνοκυπριακή κοινότητα δε θέλει άλλη λύση από αυτή ενός ενιαίου κράτους το οποίο θα διαφεντεύει. Τα υπόλοιπα είναι ρητορικές κορώνες. Γι' αυτό εξέλεξε Παπαδόπουλλο: για να πει Όχι. Σας υπενθυμίζω ότι κάθε εκδοχή του σχεδίου λύσης αφότου ανέλαβε ο Παπαδόπουλλος ήταν όλο και λιγότερο συμφέρουσα για την ελληνοκυπριακή πλευρά, ακριβώς επειδή η διαπραγματευτική ομάδα δεν διαπραγματευόταν ή επειδή επέλεγε τη λιγότερο ελκυστική εναλλακτική λύση, π.χ. τον χάρτη με τη Μεσαορία αντί για τον (προφανή) με την Καρπασία.
γ. Τώρα, εννιά χρόνια μετά, τι ακριβώς κράτος είναι η Κυπριακή Δημοκρατία;
Η διχοτόμηση θα υπήρχε με το σχέδιο Ανάν. Από τη στιγμή που το σύνταγμα κάνει λόγο για ρατσιστικούς διαχωρισμούς τότε υπάρχει διχοτόμηση. Πειράζει ένα ενιαίο κράτος με σύνταγμα χωρίς αναφορά σε φυλή/ θρησκεία, χωρίς ούτε και ένα ξένο στρατιώτη;
ΔιαγραφήΔικοινοτικό κράτος 1959: ένα ενιαίο κράτος θα σήμαινε Ένωση και ότι οι Τουρκοκύπριοι θα είχανε τη μοίρα των Τουρκοκρητικών (ή των μειονοτήτων Ρόδου και Θράκης).
ΔιαγραφήΔιζωνική δικοινοτική ομοσπονδία: Μακάριος-Ντενκτάς 1975, 1977 και Κυπριανού-Ντενκτάς 1977.
Το Ανάν Γ' προέβλεπε 900 Έλληνες και 600 Τούρκους στρατιώτες χωρίς βαρύ οπλισμό.
Πρότυπο Συντάγματος Ανάν το Βέλγιο. Οι Ελληνοκύπριοι δεν ήθελαν ούτε συνομοσπονδία (=διχοτόμηση) αλλά ούτε ισχυρή ομοσπονδιακή κυβέρνηση (=θα είχανε λόγο οι συμμετέχοντες σε αυτή Τουρκοκύπριοι στα ζητήματα των Ελληνοκυπρίων).
Προοπτικές αυτή τη στιγμή: de jure διχοτόμηση, οριστική εκκένωση πανάρχαιων ελληνικών πατρίδων από ελληνοκυπριακούς πληθυσμούς (Καρπασία, Μόρφου, Κερύνεια κτλ...) με επιστροφή του Βαρωσιού (το 2004 υπολογιζόταν σε 4 δις το κόστος ανοικοδόμησής του).
Μίνι Μικρασία.
Ανοίξτε κανα βιβλίο, σας παρακαλώ. Το Κυπριακό δε δημιουργήθηκε ούτε το 2003 ούτε το 1974. Εγώ δε θα επανέρθω.
Όντως, απογοητευτική η σύγκριση με την Ελλάδα, αλλά 1. Κατά πόσο επηρεάστηκαν από τη λαϊκή κινητοποίηση οι βουλευτές; 2. Γιατί είναι αξιο το όχι που είπανε οι βουλευτές που φοβήθηκαν μη γίνει η Κύπρος Ισλανδία;
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Πολύ, πάρα πολύ. Ήξεραν ότι θα τέλειωνε η πολιτική τους καριέρα αν ψήφιζαν Ναι. Επίσης, είμαι τόσα χρόνια στην Κύπρο και συγκέντρωση σαν τη χθεσινή (αλλά και την προχτεσινή) δεν έχω ξαναδεί, και δη με τόσα αντικαπιταλιστικά συνθήματα. Αν επίσης σκεφτείτε ότι το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ είναι κόμματα καθαρά πελατειακού χαρακτήρα με αρχές περισσότερο εικονικές παρά προσχηματικές, ε.
Διαγραφή2. Πώς θα γινόταν η Κύπρος Ισλανδία; Δύο πράγματα παράγει προς το παρόν αυτός ο τόπος: τράπεζες για ξέπλυμα (κυρίως νόμιμο, πλέον) και ηλιοφάνεια χαμηλής ανταγωνιστικότητας. Επίσης η λίρα Κύπρου μας αποχαιρέτησε το 2008.
1. Δεν έχω σχέση με την Κύπρο, ούτε είμαι καλά ενημερωμένος για την εκεί πολιτική πραγματικότητα. Με εκπλήσσει, όμως, η πληροφορία που μεταφέρετε για τον πρωτοφανή αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της διαδήλωσης, κυρίως επειδή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα άκουσα παρακολουθώντας τη συζήτηση εντός του κοινοβουλίου πριν τη χθεσινή ψηφοφορία [in a nutshell: "να μη βλαφτεί η τραπεζική πίστη"].
Διαγραφή2. Λέγοντας "Ισλανδία" εννοώ την απώλεια της θέσης offshore παραδείσου του κυπριακού τραπεζικού συστήματος λόγω του κρεμάσματος των ξένων επενδυτών. Έναν παρόμοιο προβληματισμό βλέπω και στις τρεις πρώτες παραγράφους αυτού του άρθρου.
έχεις ξαναδεί περίπου δέκα φορές μεγαλύτερη, στις 4 Ιουλίου του 2004.
ΔιαγραφήΓκούγκλαρα τι έγινε στις 4.7.2004. Βρήκα το ευρωπαϊκό. Καμμία σχέση: είχανε κατέβει με τα αμάξια κάμποσοι στην πλατεία Ελευθερίας κι ανέμιζαν σημαίες, αλλά πουθενά τα 5000 με 6000 άτομα της 19ης Μαρτίου. Κάπου έχω και φωτογραφίες, νομίζω.
ΔιαγραφήΣτη Λεμεσό είχαν γίνει τότε οι πανηγυρισμοί, επειδή προφανώς ήταν καλοκαίρι.
ΔιαγραφήΆλλη πόλη η Λεμεσός, άλλη η Λευκωσία (πώς λέμε Βόλος-Λάρισα, έτσι). Πάντως πολιτικές διαδηλώσεις δε γίνονται καθόλου στη Λεμεσό, μόνον αποκριάτικες παρελάσεις.
ΔιαγραφήΕπιτέλους κάποιο ρεπορτάζ απο την Κϋπρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα ρε Τσάκα, σιγά το ρεπορτάζ...
ΔιαγραφήΥπάρχει μια πολύ σημαντική ομοιότητα με το 2004: η διαπραγματευτική ικανότητα των αντίστοιχων προέδρων, η τάση να λεν άλλα μέσα και άλλα έξω, κλπ.
Διαγραφή