Αντρέι Ρουμπλιόφ

Διάβασα αυτό.

Είναι πια με σαφήνεια ιχνογραφημένο το τοπίο:

Η "θεωρία των δύο άκρων" παγιώνεται σε δόγμα πρακτικής πολιτικής σκέψης. Η ηθικολογία κάθε απόχρωσης καθορίζει πια την πολιτική αντίληψη και πρόσληψη όπως και την αυτοεικόνα μας, συλλογική αλλά και ατομική.

Η συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ, οι καθεστωτικοί γραφιάδες (δεν μπορώ να τους πω και 'διανοούμενους' πια) και οι εργολάβοι-εφοπλιστές εμφανίζουν τη μεγιστη δυνατή συσπείρωση. Όσοι νόμιζαν ότι θα συγκινηθεί κανείς από αυτούς (και δη οι γραφιάδες) από το θέαμα ριζικής ανθρωπιστικής καταστροφής που παρουσιάζει πλέον η χώρα, ήταν ή αφελείς ή ανιστόρητοι, μάλλον το δεύτερο.

Η προσφυγή στην αντιστασιακή βία, μαθαίνουμε, δεν προσιδιάζει στις δημοκρατίες. Αναρωτιέμαι αν πράγματι θεωρούν όσοι το λένε αυτό ότι στην Ελλάδα έχουμε πια δημοκρατία, και δη δημοκρατία πούρα και γρηγορούσα, στην οποία δε χωράν αντίσταση και βία.

Η εξαθλίωση είναι ικανή να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους, όχι ο αυταρχισμός. Άλλωστε στην Ελλάδα ιστορικώς ο αυταρχισμός ταυτίζεται με την ασφάλεια. Εξαθλίωση παντού: κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να είμαστε στον έκτο ή έβδομο μήνα ταραχών κι εξέγερσης. Αλλά τίποτα.

Και καταλαβαίνει κανείς (ξανά και ξανά και ξανά και ξανά) τι ρόλο βάραγε η ναζιστική συμμορία: "Την είχαν μόνο για τη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση (το πρώτο και πιο επικίνδυνο κύμα της λαϊκής οργής μετά το μνημονιακό πραξικόπημα), και για λίγους μήνες μετά, για να μην κεφαλαιοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την άνοδό του", λέει ο Γιαννόπουλος. Και γι' αυτό αλλά και για να πέσουν οι τιμές στο τετράπλευρο Ηπείρου-Λιοσίων-Κάλλαρη/Καραβία-Πατησίων. Και για να συγκεντρωθεί ο έλεγχος του υποκόσμου στα χέρια 'δικών μας παιδιών'. Και για να ξεκαθαρίσουν παντοειδείς λογαριασμοί. Και για να χτυπηθούν οι καταλήψεις, και η πολιτική αντικουλτούρα γενικά.

Για τα υπόλοιπα, και δη για τον παθητικό ρόλο της αριστεράς και για την ανάγκη της να μη στενοχωρήσει κανέναν, προτιμώ να μη μιλήσω. Υπάρχει άλλωστε και το πασίγνωστο κλισέ με τις καλές προθέσεις ως οδόστρωμα του δρόμου για την Κόλαση. Τουλάχιστον εκείνος ο δρόμος δεν είναι σαν τον Πάτρα-Κιάτο.

Κι όμως, πρέπει να συνεχίσουμε να ζωγραφίζουμε εικόνες και να φτιάχνουμε καμπάνες. Ιδίως τώρα.