Child in Time

Άκουγα χτες στο αυτοκίνητο τη στούντιο εκτέλεση του Child in Time, αυτή με τις ανοικονόμητες τσιρίδες. Κοίταζα μπροστά μου την ωραία μεσογειακή βλάστηση που στολίζει τη χώρα δυτικά της Πίνδου. Και θυμήθηκα τον ακάλυπτο του πατρικού μου, Ιούλιο μήνα.

Αλλά ας πάμε από την αρχή. Το ατελείωτο και επίτηδες επικό υμνολόγημα των Deep Purple περιέχει ένα επίσης ατελείωτο και μανιεριστικά δεξιοτεχνικό σόλο περίπου στα δύο τρίτα της πολύ μεγάλης διάρκειάς του. Καθώς το αυτοκίνητο έτρεχε προς την πόλη το φαντάστηκα παιγμένο με κλαρίνο. "Δεν γίνεται να μη σου αρέσουν τα κλαρίνα εάν σου αρέσει αυτό", αποφάνθηκα με στόμφο, επηρεασμένος από το τραγούδι μάλλον. Μετά θυμήθηκα ότι τραγούδαγα για χρόνια τις τρεις συγχορδίες που απαρτίζουν το μοτιβάκι τουν-τουν-τούν του τραγουδιού ως "met een kwast" -- όμως αυτό μάλλον δεν αφορά και πολλούς, περίπου όπως και οι στίχοι του τραγουδιού -- τους οποίους ποτέ δεν θα ψάξω, αν και μου μυρίζουν Ηράκλειτο για τις μάζες πασπαλισμένο με μπόλικη γκλαμ ροκ ρητορεία.

Γενικά ακούγεται όχι τόσο η στούντιο εκτέλεση αλλά η ζωντανή όπως μαγειρεύτηκε για το Live in Japan. Οι περισσότεροι κάθονται και ακούνε ολόκληρο το ροκ τροπάριο της Κασσιανής περιμένοντας τον πυροβολισμό που μείωσε κατά έναν το ακροατήριο της συγκεκριμένης συναυλίας, πυροβολισμός που απαθανατίστηκε πεντακάθαρα. Τον πυροβολισμό τον έχω προσέξει μια φορά όταν ήμουν δεκατριών και μία πριν δυο-τρεις μήνες, σε ένα από τα καινούργια δισκάδικα που πουλάνε βινύλια.

Να μην είμαι άδικος: η ζωντανή εκτέλεση έχει ένα σοβαρό πλεονέκτημα σε σχέση με το στούντιο: ό,τι βγαίνει ως απλώς οι ανοικονόμητες τσιρίδες μέσα στο στούντιο αποδίδεται ως μεγαλειώδη ουρλιαχτά, τα πιο ροκ ουρλιαχτά στην ιστορία της μουσικής, καταμεσίς του γιαπωνέζικου σταδίου. Και είχα την ευκαιρία να τα εκτιμήσω τα ουρλιαχτά πάμπολλες φορές.

Το πατρικό μου δεν είχε και δεν έχει κλιματισμό. Τα καλοκαίρια κοιμόμασταν με τις μπαλκονόπορτες ορθάνοιχτες. Ο παραμικρός ψίθυρος, κάποιο τραγούδι μακρινό και παιγμένο σιγανά, ο βόμβος της τηλεόρασης -- όλα ακούγονταν μέσα στα δωμάτιά μας. ¨οι, ερωτοπραξίες δεν άκουσα ποτέ, πέρα από κάποια πνιχτά, άτακτα και μουλωχτά ξεφυσήματα, που θα μπορούσαν να είναι εφιάλτες, ροχαλητά ή και άυπνοι στεναγμοί.

Μια χρονιά πριν φύγω από το πατρικό, κάποιος μετακόμισε στο ισόγειο γειτονικής πολυκατοικίας, ισόγειο που έβγαζε στον ακάλυπτο. Αυτό το μάθαμε λίγες βραδιές μετά όταν κατά τις 4 παρά το πρωί ακούσαμε πάρα πολύ δυνατά την κορύφωση του τουν-τουν-τούν με κιθάρες και αμέσως μετά το γνωστό ουρλιαχτό. Πάρα πολύ δυνατά. Και μετά ξανά. Και ξανά, και ξανά. Σε λούπα. Ξύπνησα χαμογελώντας την πρώτη βραδιά: μου άρεσε πάρα πολύ η φάση ότι κάποιος, απόλυτα ήσυχος μέχρι τότε, αποφάσιζε να ξυπνήσει τόσες πολυκατοικίες με Deep Purple, με το συγκεκριμένο ουρλιαχτό, για να είμαι ειλικρινής: "τουν-τουν-τούν ααααααααααααα".

Αυτό επαναλαμβανόταν 2-3 φορές την εβδομάδα για κάμποσο εκείνο το καλοκαίρι, που ήταν ολόκληρο ένας καύσωνας από την αρχή μέχρι το τέλος και που με έκανε να φαντασιώνομαι έντονα την Αγγλία στην οποία θα διέφευγα, αφήνοντας πίσω μου και τη συγκατοίκηση με τους γονείς μου, μια κατάσταση βολική αλλά κατά βάθος εξευτελιστική για όσους αισθάνονται ενήλικοι. Από ένα σημείο και μετά ξυπνάγαμε εκεί στις τέσσερις παρά περιμένοντας να ακούσουμε το τουν-τουν-τούν ααααααααααααα. Πολλές φορές επιβεβαιωνόμασταν, άλλες όχι. Επιπλέον, ο τύπος, όταν του έβαζαν τις φωνές από τις κρεβατοκάμαρες, απλώς χαμήλωνε την ένταση και άκουγε ολόκληρο πια το τραγούδι 4-5 φορές: αρκετά δυνατά για να ακούγεται αλλά τόσο χαμηλά όσο να μην ενοχλεί.

Αργότερα, ο περίεργος ένοικος του ισογείου μιας πολυκατοικίας που δεν ήταν η δική μας αλλά με την οποία μοιραζόμασταν τον ακάλυπτο το γύρισε σε χιπ χοπ. Και πάλι, έπαιζε τα κομμάτια πολύ δυνατά. Τα έκοβε, φώναζε πολύ δυνατά με άψογη αμερικανική προφορά "People are still having sex" και μετά ακολουθούσε σιωπή. Ή μάλλον το βουητό των κλιματιστικών του μικροβιολογικού εργαστηρίου που μοιραζότανε κι αυτό τον ακάλυπτό μας.