Οι ζωές των άλλων: Γάζα, Κύπρος, Stonewall

Στη Γάζα Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές σημαδεύουν και σκοτώνουν νοσηλευτές, ανάπηρους, δημοσιογράφους, παιδιά (με τυχαία σειρά) επειδή κάνουν πορείες κατά του βάρβαρου πολυετούς αποκλεισμού. Στο πρόσφατο παρελθόν ο ισραηλινός στρατός έχει βομβαρδίσει σπίτια, νοσοκομεία και σχολεία μέσα στη Γάζα. Ωστόσο, πολλοί έφριξαν όταν πριν περίπου πέντε μέρες η Χαμάς "απάντησε" με κάποιες ρουκέτες: "τρομακτικό" και "παν γυρεύοντας οι Παλαιστίνιοι". Επίσης "πού τις βρήκαν τις ρουκέτες αν πράγματι είναι αποκλεισμένοι οι έγκλειστοι της Γάζας; -- γιατί περί ανοιχτής φυλακής πρόκειται. Μια καλή απάντηση θα ήταν "όπου βρήκαν τα όπλα οι εξεγερμένοι του Γκέτο της Βαρσοβίας", την οποία σίγουρα δεν οργάνωσαν σοβαροί και φιλήσυχοι Εβραίοι.

Γιατί η αυλή ενός νηπιαγωγείου είναι πιο σημαντική από δεκάδες νεκρούς ειρηνικούς διαδηλωτές; Μα γιατί οι Παλαιστίνιοι που είναι μαντρωμένοι στη Γάζα δεν είναι ακριβώς άνθρωποι, δεν κάνουν κανονικές ζωές. Κι όμως, το σύνηθες επιχείρημα που προβάλλεται όταν αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν συμπαραστεκόμαστε στους αναρίθμητους νεκρούς της Καμπούλ και της Βαγδάτης είναι "μα εκεί έχουν πόλεμο" (...) ή "κείνται μακράν". Στην πραγματικότητα, οι αποκλεισμένοι της Γάζας, οι κανονικοί άνθρωποι της Βαγδάτης ή της Καμπούλ είναι λίγο σαν μετανάστες στη Μόρια ή σαν Τσιγγάνοι: δεν είναι κανονικοί άνθρωποι και οι ζωές τους δεν είναι ακριβώς κανονικές, έστω και αν κάποτε υπήρξαν κανονικές: μπορεί να ήταν τότε ή εκεί, τώρα ή εδώ πάντως δεν είναι κανονικές. Άλλωστε οι φτωχοί ξένοι είναι τρεις φορές ξένοι.

Την κανονική ζωή τη χάνεις ακόμα και αν δεν ξεριζωθείς, ακόμα και αν δεν έρθουν οι Αμερικάνοι να σου φέρουν δημοκρατία, ακόμα και αν δεν είσαι φτωχός. Σκεφτείτε τους αγνοούμενους στην Κύπρο. Για δεκαετίες οι Τούρκοι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε έρευνες για τους αγνοούμενους. Ο λόγος ήταν ότι απαιτούσαν να διερευνηθεί ταυτόχρονα η τύχη των Τουρκοκύπριων αγνοουμένων της ανταρσίας του 1963-1964 και των σφαγών μεταξύ 20.7 και 15.8 του 1974. Βεβαίως η πλευρά μας αφενός το αποσιωπούσε αυτό το αίτημα αφετέρου διατεινόταν ότι οι Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, θύματα πολεμικής επιχείρησης τακτικού στρατού, δεν είναι ίσα κι όμοια με τα θύματα "ένοπλων ομάδων" Ελληνοκυπρίων. Τελικά το ζήτημα λύθηκε μουλωχτά (ως είθισται στην Κύπρο), όταν ο πρόεδρος Παπαδόπουλος έδωσε αμνηστία σε όσους θα αποκάλυπταν σε ποιο πηγάδι πέταξαν ή σε ποιον λάκκο παράχωσαν σφαγμένους Τουρκοκύπριους. Οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ήταν αντάρτες της ΤΜΤ, παρά τυχαίοι άνθρωποι σφαγμένοι από τον γείτονά τους σε χωριά της Κύπρου με μεικτό πληθυσμό, τα οποία θα έπρεπε να εκκαθαριστούν για στρατηγικούς λόγους (δειγματοληπτικά ψάξτε "Σχέδιο Ακρίτας", "Άγιος Σωζόμενος",  "Τόχνη" και "Μαράθα, Σανταλάρης, Αλόα"). Κι έτσι, η ζωή του δίπλα έπαψε να είναι ζωή κανονικού ανθρώπου.

Κανείς βεβαίως δεν θέλει να παραδεχτεί ότι οι άλλοι μπορεί να τον βλέπουν ως μη κανονικό άνθρωπο. Θέλουμε να είμαστε κανονικοί, πολλές φορές  με κάθε τίμημα. Δείτε λ.χ. πού πηγαίνουν τα τελευταία χρόνια οι αγώνες του ΛΟΑΤ κινήματος: όχι προς τη θραύση της ετεροκανονικότητας, παρά προς τη χαλάρωση της. Και βεβαίως πανηγυρίζουμε κάθε φορά που κατοχυρώνονται τα ανθρώπινα και νομικά δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων και στοιχεία ισονομίας, όμως το ταξικό στοιχείο των αγώνων τους εξασθενεί υπονομεύοντας τελικά: "δεν θα πάω να σταθώ δίπλα σε μαύρους και απεργούς επειδή είμαι ΛΟΑΤ, δεν κάνω ψωνιστήρι για να ασχοληθώ με εργάτες κι εργάτριες του σεξ".

Λησμονούν βεβαίως, όπως κι όλοι μας, ότι τα προνόμια που μας επιτρέπουν "να είμαστε ο εαυτός μας", "να ζούμε τη ζωή μας" ή "να γιορτάζουμε τη διαφορετικότητα" σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι. Αυτό ισχύει με το παραπάνω για τα ΛΟΑΤ άτομα, στα οποία μέχρι πρόσφατα μόνον ο πλούτος ή το εκτυφλωτικό ταλέντο που δεν μπορεί να χαντακωθεί επέτρεπαν κάτι σαν αξιοπρεπή ζωή.