Χτες το βράδυ είχα αϋπνίες. Σπάνια μου συμβαίνει κάτι τέτοιο πια, πού καιρός για αϋπνίες τη σήμερον ημέρα. Για μία περίπου ώρα, εκεί που πήγαινα να βουλιάξω στον ύπνο, τσουπ, αναδυόμουν ξανά.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και σ' άλλες -- μακριά από πάνω μας -- η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια σου, "σαν κινηματογραφική ταινία", που λένε. Στη δική μου κατάσταση (και λόγω και του σεναριακού υλικού που η ζωή μου προσφέρει στον ασυνείδητο σκηνοθέτη), ήτανε λίγο ασυνάρτητη και σύντομη η ταινία. Μία σκηνή μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Θυμήθηκα που μάθαινα αγγλικά και διαβάζαμε ένα κειμενάκι που έλεγε πως κάποιοι ερευνητές ισχυρίστηκαν πως το να κάνεις ποδήλατο μέσα στην πόλη δεν είναι απαραίτητα υγιεινή συνήθεια, αφού μπουκώνεις με το περιρρέον μονοξείδιο του άνθρακα. Η τελευταία παράγραφος επισήμαινε πως αυτά τα συμπεράσματα αμφισβητήθηκαν από κάτι άλλους ερευνητές που βρήκαν πως και στις Ορκάδες (στο τρέχα-γύρευε πέρα προβατόνησο, δηλαδή) οι ποδηλάτες είχαν παρόμοια ποσοστά απορρόφησης μονοξειδίου του άνθρακα -- ή κάτι τέτοιο.
Από την αϋπνία πέρασα στην απογοήτευση. Συνειδητοποίησα πως σε ολόκληρη την παιδική και εφηβική μου ηλικία,
σοβαρή και μη-εκθεσάδικη αντιπαράθεση λόγου και αντίλογου, επιχειρήματος και αντεπιχειρήματος δε βρήκα ούτε στο σχολείο, ούτε στα βιβλία του, ούτε στους δασκάλους του. Μάλιστα, ακόμα και οι πιο φωτισμένοι δάσκαλοί μου δογμάτιζαν, απλώς δογμάτιζαν συναρπαστικά, κάπως σαν τον παπαρίσκο στο Dead Poets Society που παίζει ο πώς-τον-λένε -- αλλά καλύτερα, χωρίς να είναι παπαρίσκοι, αφού μας εξέθεταν τουλάχιστον σε πρωτόγνωρες και ερεθιστικές απόψεις. Τίποτε από αυτά δε μου έδωσε ούτε το Πανεπιστήμιο (που με έκανε ένα επηρμένο ζονκ που έπαιρνε δεκάρια γράφοντας πονηρές εκθέσεις ιδεών), ούτε η πολυσχιδής εκκλησιοκεντρική εμπειρία μου, ούτε η ΕΤ 2, ούτε ο Τύπος, ούτε οι αναρχικές ημιγκόμενες και γκόμενές μου (αυτές κι αν δογμάτιζαν).
Σε ολόκληρη την παιδική και εφηβική ηλικία μου, αντιπαράθεση λόγου και αντίλογου, τεκμηριωμένου επιχειρήματος και σοβαρού αντεπιχειρήματος βρήκα μόνο σε ένα κωλοβιβλίο για το Προφίσενσυ που μίλαγε για ποδήλατα και μονοξείδια, από αυτά τα βιβλία που γράφουν με το κιλό κάτι τύποι που ξέρω και προσωπικά, δηλαδή οι "πληβείοι του πνεύματος", να 'ουμ', για να τα πουσάρει το Βρετανικό Συμβούλιο. Αυτή η ελληνική έλλειψη εν μέρει εξηγεί γιατί "έχουμε ανάγκη από πιο πολλή πρόοδο", όπως το έθεσε πολύ όμορφα ένας θυρωρός πρόσφατα. Όσο για πρωτόγνωρες και ερεθιστικές απόψεις, στα ελληνικά και στην Ελλάδα, ξαναβρήκα πρόσφατα σε κάτι μπλογκ και σε κάποια
edito του Γεωργελέ. (
Προσθήκη 17.Ι.2006: εννοώ αυτό της 15ης Δεκεμβρίου 2005.)Συγγνώμη αν πλατείασα: ο σκηνοθέτης-ασυνείδητο(ς) είναι ερασιτέχνης. Δεν είχε και σενάριο να πατήσει. Οπότες...
Υ.Γ. Μην τολμήσετε (ναι, 'τολμήσετε') να μου μεταφέρετε εδώ φαγωμάρες και σαχλαμπούχλες περί AV και ούτω καθεξής. Την AV την έχω γενικά γραμμένη, όπως και όλον τον ελληνικό Τύπο, διαβάζω ανθρώπους που γράφουν και λένε κάτι, όχι έντυπα ή μέσα εν είδει κομμάτων, ποδοσφαιρικών ομάδων ή φραξιών. Δε γνωρίζω προσωπικά κανένα δημοσιογράφο, τουλάχιστον από αυτούς τους δεύτερους και τρίτους που απασχολούν τον κόσμο: είχα γνωρίσει την κυρία Ελένη Βλάχου όταν ήμουνα στο δημοτικό και τον κύριο Αντώνη Καρκαγιάννη στο γυμνάσιο -- ο πατέρας μου ήξερε εξ όψεως "τον Πάνο", αλλά τώρα έγινε κι αυτός υπουργός. Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δε με κάλεσαν να γράψω σε ελληνικό έντυπο και ούτε πρόκειται, απ' ό,τι φαίνεται. Δεν είμαι γκέι. Δεν είμαι στρέιτ. Δεν είμαι Έλληνας. Άρα δεν είμαι άνθρωπος.
