Λίγο πριν το γύρισμα

Πρώτον, από εδώ:

έχω σκεφτεί κατά καιρούς τη δύναμη που έχει η άρνηση. Πάνε 5 άνθρωποι σε μια ταινία, οι τέσσερις βγαίνουν ενθουσιασμένοι και ο πέμπτος αναφωνεί: «απαράδεκτη πατάτα». Και ξαφνικά αυτός ο ένας δίνει τον τόνο, ακούγεται δυνατότερα, καλύπτει τους τέσσερις. Δεν πρόκειται για τη διαφορά στο γούστο [...]. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης, με συγκρίσεις και μανιχαϊσμούς τύπου σκουπίδια και διαμάντια, πέρα από προσβλητικός είναι και κλεισμένος στον εαυτό του, δεν διαλέγεται με κανέναν και τίποτα.

Δεύτερον, ενώ τουρτούριζα απο τον πυρετό και η ΕΤ1 έδειχνε ντοκυμαντέρ για κατεψυγμένους εξερευνητές της Ανταρκτικής (το οποίο μου ξαναθύμισε και του Σάκλετον τα πάθη), και δος του ρίγη:

Γιατί οι Ελληνίδες και οι Έλληνες τόσο συστηματικά αποτυγχάνουν οικτρά σε ένα πράγμα, δηλαδή τις σχέσεις και τα γκομενοσεξουαλικά; Μα γιατί είναι το μόνο ζήτημα στο οποίο δεν μπορούν πραγματικά να τους βοηθήσουν ο μπαμπάς και η μαμά.

Καλή Χρονιά!