Ο φθόνος του ΚΝΕους
Αυγά εναντίον όλων: στη Σώτη, στον Πάσχο, σε έναν καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Οπωσδήποτε οι αυγοβόλοι δεν είναι άνθρωποι έτοιμοι να υπερασπιστούν μέχρι θανάτου το δικαίωμά μου (σου, του, μας, σας, τους) να λες όσα λες. Δε θέλουνε να μπούνε σαν εμάς τους μαλάκες στον κόπο να αναιρέσουν και να αντικρούσουν γνώμες, απόψεις και σκέψεις. Έτσι, όπως κάνει πάντα η ΚΝΕ. Θέλουνε να χτυπήσουν τους εχθρούς της επαναστασης πριν μιλήσουν καν, αυτής που δεν έρχεται, αυτής που δεν έχει ούτε αντικείμενο, ούτε σκοπό, ούτε αιτία -- μόνον εχθρούς: όλους εμάς τους πουλημένους.
Είναι καλύτεροι οι αυγοβόλοι αριστερίζοντες τραμπούκοι από τους αποθρασυμένους πια φασίστες που δέρνουνε μετανάστες και σπάνε τα μαγαζιά τους; Ε, όχι. Είναι όλοι τους εχθροί της ελευθερίας. Σε μια απόφαση-σταθμό το 1995 ή το 1996 (δε θυμάμαι πια), το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου απαγόρευσε τη λειτουργία της φοιτητικής νεολαίας της Hizb-ut-tahir, μιας ισλαμιστικής οργάνωσης, με το εξής σκεπτικό: καμμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας. Απλά.
Βεβαίως στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια είναι (με αυτή τη σειρά) υποτελή στο κράτος, στις κλίκες, στις κομματικές νεολαίες -- ιδίως τις κατ' επίφαση αριστερές. Και μην έρθετε, σας παρακαλώ, να μου λέτε ότι η υποτέλεια των ελληνικών πανεπιστημίων είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους ή ότι οι νεολαίες μπορεί να είναι κάπως (πώς; άθλιες) αλλά ότι λ.χ. υπερασπίζονται τους φοιτητές απέναντι στην αυθαιρεσία των καθηγητών (ποιων;) και ότι προωθούν τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους. Αλλά, τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται: σε μια χώρα όπου τα πανεπιστήμια είναι μόνο επαγγελματικά προπαρασκευαστικά κέντρα, ε, αναμενόμενα είναι αυτά: για διδασκαλία, μαθητεία κι έρευνα θα μιλάμε τώρα;
I have crossed oceans of time κτλ.
Πήγαινα Δουκίσσης Πλακεντίας. Κοιτούσα τις ωραίες κι απίστευτα ζοχαδιασμένες Αθηναίες του μετρό. Αναρωτιόμουν αν θα συνέχιζα στο αεροδρόμιο με το μετρό ή με τον προαστειακό. Διάλεξα προαστειακό και το μετρό τελικά εμάς περίμενε για να βγει από το τούνελ. Βλέπω ένα πρεζόνι, μπα, πάει αεροδρόμιο; Φυσικά δεν είναι πρεζόνι, και πάει Παλλήνη.
Με είχανε πει έφηβο πριν κάτι μέρες: άρα δεν είμαι ακριβώς προγέρων. Είμαι ένας κύριος ακαθόριστης ηλικίας, κάπου μεταξύ 30 και 50, έτσι μου λένε. Λόγω τρόπου ζωής, είμαι παγιδευμένος για δεκαετίες ακόμα στον κόσμο της δεκαετίας του 20 εκατοντάδων ανθρώπων, ακούω τη μουσική τους, βλέπω τις ταινίες τους, ξέρω τα μαγαζιά τους. Ένα ιδιότυπο βρυκολάκιασμα που με κρατάει τεχνητά νέο ψυχολογικά και κρατάει άσβεστο μέσα μου τον φθόνο της βιολογικής νεότητας.
Κατέβηκα από το τρένο: "ρηχές σκέψεις που δεν έχουνε βαφεί στην απώλεια", σκέφτηκα.
Θυμάμαι μια λιγότερο βίαιη αλλά εξίσου χαρακτηριστική στιγμή των φοιτητικών μου χρόνων. 2003, λίγες μέρες μετά την αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ, ένας καθηγητής αφιερώνει τα 3/4 του μαθήματός του στην ανάλυση των πραγματικών αιτιών του πολέμου και εξηγεί γιατί οι Αμερικανοί είναι εγκληματίες. Δεν μπορώ να πώ ότι διαφώνησα με τα λόγια του, αλλά η μαύρη αλήθεια ήταν ότι εκείνο το πρωί είχα σηκωθεί νωρίς-νωρίς για να κρατήσω σημειώσεις επιστημονικού και όχι πολιτικού περιεχομένου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το ας το πούμε μάθημα, καθόμουν στο κυλικείο και ζαχάρωνα μια κουκλίτσα κνίτισσα που εκστασιασμένη επαινούσε το νέο της είδωλο. "Επιτέλους! έφερε λίγη σωστή πολιτική σκέψη στο στείρο ακαδημαϊκό περιβάλλον" ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και εκεί ο πολιτικός Σατανάς που όλοι κρύβουμε μέσα μας με έκανε να χάσω κάθε ελπίδα για να τη ρίξω: "αν ο κ. Γ. είχε χρησιμοποιήσει την έδρα του για να μας κάνει ένα κήρυγμα υπέρ του Μπους, θα μας άρεσε ακόμα το πολιτικό αλάτισμα του άνοστου ακαδημαϊσμόυ;" Δυστυχώς (από πολλές απόψεις...) η κοπελιά δεν απάντησε, προφαφίστηκε μια έκτακτη υποχρέωση και έφυγε.
Από την άλλη βέβαια, καλόν θα ήταν να πούμε ότι στις περισσότερες ελληνικές πανεπιστημιακές σχολές οι αυγομαχίες και οι γιαουρτομαχίες των ΚΝιτών, των ΕΣΟΦιτών και των ΕΑΑΚιτών έχουν κάνει πολύ λιγότερο κακό από τα καλοσιδερωμένα κουστούμια και το συγκαταβατικό colgate χαμόγελο των γαλάζιων και πράσινων φοιτητοπατέρων.
@talos: Συγχέεις το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (και τις αποφάσεις του) με τη βρετανική κυβέρνηση. Αναμενόμενο, με βάση την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φοιτητική νεολαία της Hizb-ut-tahir ευαγγελιζόταν μέσα στο πανεπιστήμιο χρησιμοποιώντας εν μέρει πόρους του ULU (Uni of London Union) τον αντισημιτισμό, τη μισογυνία και τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου -- αυτό το τελευταίο ήταν το μόνο που στάθηκε αιτία να τους απαγορεύσουν.
Είμαι κατά του να γιαουρτώσεις και τον Κούγια και τον Ψωμιάδη. Πώς σου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήμουν επιλεκτικός ή ότι συμπαθώ τον Πάσχο;;;
Πολιτική αναταραχή και δράση, ναι οπωσδήποτε. Μαλακοχαβαλές, τραμπουκισμός και αδυναμία διάκρισης λειτουργιών ή αναγνώρισης της πρωταρχικής λειτουργίας των πανεπιστημίων, όχι.
Τόσοι και τόσοι φοιτητές και πανεπιστημιακοί κάνουν ομιλίες, διαδηλώνουν, τρώνε ξύλο, διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται, αλλά όχι εν ώρα μαθήματος ή έρευνας -- άι σιχτίρ πια, δηλαδή.
@ανώνυμο: Όλοι φοιτητοπατέρες είναι, βλάπτουν κ’ οι [τρεις] τους την Συρία το ίδιο. Απλώς από τους αριστερούς θα είχα απαιτήσεις, οι γαλαζοπράσινοι είναι δόκιμοι κομματόσκυλοι.
Η Βρετανική Ακαδημία δεν είναι το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπου «ελευθερία», διάβαζε «ελευθερία του λόγου».
Τα γιαούρτια και τ´ αυγά δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν, εκτός όταν τα κατανάλωσε για βρώση.
Αν ο Πλεύρης κι ο κάθε Πλεύρης είναι κατά της ελευθερίας του λόγου, ε, δε γίνεται να την απολαμβάνει.
Γενικά, αν έχεις την απαίτηση οι προασπιστές της ελευθερίας, των μη-προνομιούχων και της ανοιχτής κοινωνίας να είναι ηθικά ακέραιοι, τότε καταλαβαίνεις ότι έχω ανάλογες απαιτήσεις από τη δράση τους.
Επίσης άλλο χαβαλές, του οποίου είμαι θιασώτης, άλλο φιμωτής. Τέλος, ξαφνικά ρε Τάλω ταύτισες τα κίνητρα αυτού που γιαούρτωσε τον Μπους με αυτών που δε θέλουν να ακούγεται διαφορετική γνώμη;
Τα υπόλοιπα είναι θέμα εκτιμήσεων. Η συμπάθειά σου για τα αριστερόνια στα πανεπιστήμια είναι κατανοητή αλλά, φρονώ, ανεδαφική. Είναι ανήθικα τσογλάνια εκεί όπου περιμένεις ηθική κι αγώνες. Τέλος πάντων.
σραοσα να σημειωσω:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) τα αυγα εχουν χοληστερινη, αρα ουτε για βρωση
β) δεν τον εδειραν λογω απο ιδεολογια λογω των αποψεων του. Τον εδειραν επειδη ηθελε να κανει το μαθημα του αντι να τους παραδωσει την αιθουσα. Μιλαμε για απιστευτη αποθρασσυνση, κατι που πραγματικα δεν χωραει το μυαλο μου, να μπαινουν την ωρα του μαθηματος και να δερνουν καθηγητη.
"Είναι ανήθικα τσογλάνια εκεί όπου περιμένεις ηθική κι αγώνες."
οριστε, αυτο τα λεει ολα και δεν χρειαζεται να σπαταλαω σαλιο.
Δυο διαφωνίες - ενστάσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια με τον Σραόσα:
«Είναι καλύτεροι οι αυγοβόλοι αριστερίζοντες τραμπούκοι από τους αποθρασυμένους πια φασίστες που δέρνουνε μετανάστες και σπάνε τα μαγαζιά τους; Ε, όχι».
Ναι, είναι καλύτεροι, έστω με την έννοια του λιγότερο κατακριτέοι. Ακόμα και αν δεν είναι σε νοοτροπία (συζητήσιμο πάντως κι αυτό) είναι πάντως σε πρακτικές.
Και μια με τον Τάλω.
Λες: «Το ότι η επιλογή των στόχων δεν είναι του γούστου μου δεν λέει κάτι - δεν θυμάμαι κατακραυγή εναντίον όσων γιαούρτωσαν τον Ψωμιάδη ή τον Κούγια: είναι επιλεκτική η αγανάκτηση»
Σε επόμενο όμως σχόλιο λες «Επιμένω ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ χαβαλέ και βίας, αλλά επίσης ότι υπάρχει και δημιουργική χρήση των αυγών. Δεν είμαι έτοιμος να αποδοκιμάσω τους διαδηλωτές π.χ. που έριχναν αυγά στον Πρόεδρο Μπους με την ορκωμοσία του το 2000».
Ούτε εγώ. Για την ακρίβεια το παπούτσι που πέταξε ο Ιρακινός το επιδοκιμάζω κιόλας. Αλλά αυτό ακριβώς δεν σημαίνει και επιλεκτικό κριτήριο; Και τελικά αν θεωρήσουμε το γιαούρτωμα ή το αυγούλωμα «συμβολική κριτική» όπως λες, δεν είναι βασικότατο το κατά ποίων αυτή απευθύνεται; Και τέλος νομίζω ότι να αποκαλούμε τα αυγά και τα γιαούρτια σκέτο «χαβαλέ», αποσιωπά ότι σε ένα βαθμό λειτουργούν και ως ψυχολογική βία. Και κάπου εδώ κάνω την δική μου διαφοροποίηση: αν ένα γιαούρτωμα είναι σχετικά μεμονωμένη πράξη τότε είναι πολύ πιθανότερο να αποτελεί όντως εκδήλωση αληθινής αγανάκτησης. Όταν μετατρέπεται όμως σε επαναλαμβανόμενο φαινόμενο τότε πρέπει ακριβώς να είμαστε λίγο επιλεκτικοί και να δούμε αυτοί που την κάνουν τι μυαλά κουμαντάρουν, τι αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου έχουν, ποιούς επιλέγουν να στοχοποιήσουν. Και πού.
Όταν αρχίζει η επίκληση αυθεντιών προς συνετισμό των συνομιλητών, τότε η συζήτηση αποκτάει θεολογική χροιά. Απλώς να επισημάνω λοιπόν δύο πράγματα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τσόμσκυ υπερασπίστηκε το δικαίωμα του Φωρισόν να αρνείται το Ολοκαύτωμα. Απ' όσο ξέρω ο Φωρισόν ούτε κανέναν φίμωσε, ούτε αρνήθηκε σε κανέναν την ελευθερία του λόγου.
Επίσης, "στην περίπτωση της Σώτης δεν είχα την αίσθηση πως επρόκειτο περί απόπειρας φίμωσης, αλλά για αποδοκιμασία". Α, ωραία. Αλλά προφανώς δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθιος ο αποδοκιμαστής και να την αποδοκιμάσει (ή, αν είχε τη δυνατότητα, να διαφωνήσει μαζί της) λ.χ. κατά την ώρα των ερωτήσεων.
@old boy: Επιμένω: από τα φασιστικά εγκληματικά ζώα απλώς περιμένω τη σύλληψη και την τιμωρία τους. Από τον "ανθό της ελληνικής νεολαίας" περιμένω αγώνες και επιχειρήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"όποιος έχει κέφια να εκτεθεί σε ακροατήριο που ενδεχομένως να τον ταϊσει κανένα αβγκό, να έχει μαζί του μιά τετράδα φρέσικα,δίπλα στην τσαντούλα με τα χρειώδη. Αν δεχτεί αβγά, είτε το βουλώνει, είτε ανταποδίδει."
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι.
«Από τον "ανθό της ελληνικής νεολαίας" περιμένω αγώνες και επιχειρήματα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι ότι στο μυαλό τους αυτό συνιστά ΚΑΙ αγώνα ΚΑΙ το τελικό επιχείρημα (αφού έχουν κάνει το διάλογο μόνοι τους και αποφασίσει ότι η μόνη απάντηση είναι το αυγό). Οπότε αυτό είναι τελικά και το πρόβλημα.
Μόλις μου έστειλε το παρακάτω ποιητής εκ του προχείρου / έχων την μορφήν του χοίρου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΛευτεριά για λίγο πάψε
να χτυπάς με το αυγό,
μόνο σίμωσε και κλάψε
εις του Πάσχου το καρό
nΑ! οπότε στην γιαουρτοομελέτα προσθέτομεν και ψιλοκομενο χοιρινό !...
ΑπάντησηΔιαγραφήα! οπότε την ομελέτα μπορουμε να την τρωμε βλεποντας ποδοσφαιρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως ο Πετεφρής προσφέρει πεδίο σύγκλισης:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αν δεχτεί αβγά, είτε το βουλώνει, είτε ανταποδίδει".
@old-boy: Η ανακολουθία έγκειται στο ότι καταδικάζεται η μορφή της ενέργειας και όχι η ουσία της. Με αυτόν τον τρόπο, με αυτήν την συζήτηση περιορίζονται κατά την γνώμη μου και θεμιτές χρήσεις της πρακτικής.
"να δούμε αυτοί που την κάνουν τι μυαλά κουμαντάρουν, τι αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου έχουν"
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος εδώ που να έχει ψευδαισθήσεις για το τι μυαλά κουμαντάρουν και τι αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου έχουν: δεν έχει να δει κανείς την παράδοξη μίξη Νετσάγιεφ, Θύρας 7 και Μπέρια που διαχειρίζεται το indymedia για να πάρει μια ιδέα. Αυτό είναι άλλο από την εξομοίωση του πουκάμισου του Πάσχου με τον ξυλοδαρμό του Πακιστανού
@sraosha Δεν ανέφερα τον Τσόμσκυ ως αυθεντία αλλά ως κοινά αποδεκτή αναφορά, που παραπέμπει σε μια συγκεκριμένη civil libertarian αντίληψη. Βλ. π.χ. εδώ.
επίσης
"προφανώς δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθιος ο αποδοκιμαστής και να την αποδοκιμάσει"
Προφανως μπορούσε, αλλά δεν το έκανε γιατί για δικούς του λόγους θεώρησε πως έπρεπε να πάει παραπέρα. Είναι μαλάκας; Βεβαίως. Αυτό όμως είναι τελείως άλλης τάξης και είδους φαινόμενο από τους τραμπούκους που έδειραν τον καθηγητή στο Οικονομικό. Αλλιώς φτάνουμε σε ένα μανιχαϊσμό που αντιλαμβάνεται τα πράγματα μέσα από μια διχοτομία "εγκληματίας / νομιμόφρων" που δεν είναι ακριβώς παραγωγική. Η ωοριψία είναι κατά κάποιο τρόπο συμβολικός λόγος, ο ξυλοδαρμός είναι βία: σημασία έχει αν σκοπός είναι να τραυματιστεί σωματικά κάποιος ή όχι.
Καθόλου άνευ σημασίας είναι επίσης το ότι μιλάμε για πιτσιρικάδες ως επί το πλείστον.
@Ανώνυμος πάνω-πάνω: Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι μιλούσες για Αμερικάνο καθηγητή σε Αμερικάνικο πανεπιστήμιο οπότε η απάντηση παρακάτω ήταν αλλα αντ' άλλων. Σόρυ.
Ο Κούγιας φυσικά και τα άξιζε τα γιαούρτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυγά, και λεμονόκουπες και γλάστρα βασιλικού, και ψάρια αφημένα εκτός ψυγείου για κανα διβδόμαδο.
Η ομαδοποίηση των ‘θυμάτων γιαουρτιού’ είναι παράλογη. Δε στέκει πουθενά και χρησιμεύει μόνο στην ανάδειξη της Πολιτικής Ορθότητος ως τη νέα μας θρησκεία.
Είναι σα να ευαγγελίζεσαι πως είσαι κατά της βίας καταδικάζοντας ακόμη και την Κυρία που χαστουκίζει το Σάτυρο που την παρενοχλεί στο λεωφορείο.
Ε όχι.
Εδεδαγκωμένη
Κι εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιά να δικαιωθούν και τα πσάρια, γίνεται ομελέτα, αρκεί να είναι παστά και να συνδυαστούν με ταραμάδες....
ΑπάντησηΔιαγραφήαντεστε, η ομελέτα ηταν νοστιμη, τι παθατε, γραφτε, γραφτε....
ΑπάντησηΔιαγραφή