Άστρο

Τη νύχτα, όπως πλησιάζεις την πόλη, πρώτα εμφανίζεται ένα μοναχό άστρο μέσα στο σκοτάδι, εκεί όπου ξέρεις ότι είναι το βουνό. Σε λίγο και μια ημισέληνος. Μετά τα πλαισιώνει ένα παραλληλόγραμμο, έχεις τώρα το περίγραμμα της ay yildiz. Στο τέλος προστίθενται και τα περιγράμματα δύο οριζόντιων ταινιών πάνω και κάτω από την ημισέληνο και τ' άστρο. Το περίγραμμα της σημαίας του Βορρά. Η σημαία σβήνει και σε λίγο επανεμφανίζεται το αστερι.

Εδώ, λέει, ο ερωτοχτυπημένος Φραγκοκύπριος περιγράφει το οικόσημό του:

Διά σημάδιν έχω λιόντα
στην ώχραν όπου 'ν γοιόν άστρον,
πράσινον δεντρόν σαν κάστρον
πάντα στέκεται θωρώντα,
μ' όρεξην παντές βιγλώντα
του δεντρού τους κλώνους χάσκει,
να πηδήση πάνω πάσκει
και γι' αυτόν στέκει στεκόντα.
 
Από άστρο σε άστρο, ένα άχαρο, σκονισμένο και αποψιλωμένο νησί περιμένει τον χειμώνα να πρασινίσει και να ανθίσει, όταν δεν κάνει λειψυδρία. Το ξεχασμένο φετίχ του νεοέλληνα, που δεν είναι -- λέει -- τρέλα εθνική που επιστρέφει, ούτε οικόπεδο που το καταπατούνε, είναι κάτι χειρότερο: τρανή απόδειξη ότι η εξουσία και η τυραννία δε χρειάζεται να είναι μεγάλες, πολυεθνικές και απρόσωπες για να συνθλίψουν τη ζωή σου ή "απλώς" την αξιοπρέπειά σου. Η στυγνή, κυνική κι απάνθρωπη εξουσία μπορεί να έχουν την όψη ορθοδόξου αρχιεπισκόπου ή υποψηφίου προέδρου ή δυναμικού επιχειρηματία σε έναν τόπο μικρότερο σε πληθυσμό από τον Δήμο Αθηναίων. Πολλές φορές έχουν απλώς την όψη πατέρα ή μάνας, εδώ που τα λέμε.

Και ναι, καλά το θυμόμουν, έχω ξανασχοληθεί με το πόσο θανατερή είναι η μικρή και σπιτικιά εξουσία, π.χ. εδώ.