ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς
κατά Ματθαίον 7, 16
Είναι συναρπαστικό να παρακολουθείς το ξύπνημα μιας καινούργιας ανθρώπινης ζωής, ενός νέου νου που φυτρώνει και ανθίζει. Από τα λίγα θεάματα που προκαλούν γνήσιο θαυμασμό. Από τις λίγες φορές που αληθινά εύχεσαι για Ανάσταση νεκρών: να διασωθεί κάθε ένα από αυτά τα λαμπρά άνθη.
Κι αναρωτιέσαι όσο παρακολουθείς αυτούς τους παιδικούς νόες να στυλώνουν το μπουμπούκι τους για ν' ανθίσει, για να βγάλει λαμπρά χαμόγελα χαράς, εύγλωττα συναισθήματα, σφρίγος κάθε είδους, βαθιά βλέμματα πνευματικά και ίσως ποιητικά, για να γίνουν ίσως εικοσάχρονα που θα ντροπιάσουν έναν κόσμο αγκυλωμένο μπροστά στη θέα του χαμού και του θανάτου. Αναρωτιέσαι τι θα είναι οι πρώτες παραστάσεις τους, οι παραστάσεις που θα συνθέσουν την άβυσσο του ασυνειδήτου τους. Ακόμα πιο έντονα, κι ίσως με αγωνία, αναρωτιέσαι ποιες θα είναι οι παραστάσεις και τα λόγια πάνω στα οποία θα αρθρωθεί η συνείδησή τους, η λαχτάρα τους για ελευθερία και για έρωτα και για να φτιάξουνε και να χαρούν και να γλεντήσουν, ή άλλες δυνάμεις, σκοτεινές. Τα αναρωτιέσαι αυτά γιατί είσαι κρυπτομπιχεβιοριστής και αφελής ψυχολογιστής, γιατί νομίζεις πως, αν είναι αρκετά και κάπως μεγάλα τα κομμάτια που θα καταφέρεις να ενώσεις, θα μπορέσεις όχι απλώς να νιώσεις αλλά και να ερμηνεύσεις τον άλλο, να τον εξηγήσεις, να δεις την άβυσσο του ασυνειδήτου και τα μινωικά παλάτια της συνείδησής του διαμπερώς και πάμφωτα. Αλλά όχι. Απατάσαι. Απατάσαι τρελά. Ένα παιχνίδι είναι κι αυτό με τις "παραστάσεις που μας διαμορφώνουνε", μια κουβέντα για πρωτιές, η ανάγκη να αναγνωρίσεις στο κομμάτι κάποιου αρχικού πατρόν το τωρινό αδιανόητο υφαντό δισεκατομμυρίων κόμπων και μοναδικής ιστορίας που είναι ο καθένας μας.
Μια κουβέντα για πρωτιές. Πήγα με τον φίλο μου τον Π. στον φίλο μου τον Φ., που είχε βίντεο, να δούμε την κασέτα με τα βίντεο κλιπ των Ντουράν Ντουράν. Περασμένος αιώνας. Η μαμά του Φ μάς έφερε τοστ να φάμε και είδαμε την κασέτα. Αυτό το (εντελώς ανυπόφορο πια) βίντεο ήταν το πρώτο ερωτικό ερέθισμά μου.
Τα προφανή στοιχεία πρώτα: οι μυθικές στολές του φετίχ, οι γυναίκες που ντύνονται αλλά μένουν γυμνές, τα ηδονοβλεπτικά, η πόλη (που χρόνια μετά θα αναγνώριζα και έτσι και αλλιώς). Αλλά και το κάπως στοιχειωτικό θέμα οστινάτο (τέσσερις νότες, σαν αυτό), οι γέφυρες και οι αυτοκινητόδρομοι και τα ψηλά μπλόκα να αστράφτουν στο ηλιοβασίλεμα, ο φω-κιτς υπαινιγμός στον "Θυρωρό της νύχτας" (δεν τον ήξερα τότε), ο σύνθι αυλός του Πανός προς το τέλος, η απορία του λεσβιακού έρωτα.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Κανένα. Νους ορά και νους ακούει: αυτό το σπάνιο και εύθραυστο θνητό λουλούδι. Ό,τι προσλάβει από έξω θα το πάρει, θα το φωτοσυνθέσει, θα το κάνει δικό του, κι αν μεγαλώσει θα έχει και μίσχο ξυλώδη. Με αγκάθια ή για καρπούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου