"το βλέπεις, δεν το παίζεις;"

Θάνατος είν' οι φασίστες που μας σφάζουν
με μαύρα ρούχα και χωρίς αρχίδια,
θάνατος κι οι ΔΑΠίτες, που γαμιούνται
καθώς να καταβρόχθιζαν κοψίδια.

Θάνατος κι οι σκοτεινοί και άδειοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο Ελαιώνας, και τα Μωλ, κι ακόμη
ο ήλιος: καύσωνας για τραγικούς θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
να μπαγλαρώσει μια μισή μερίδα,
θάνατος και οι σημαίες στο μπαλκόνι,
κι αυτός που βγάζει έγκυρη εφημερίδα.

Τάξις, Πατρίς, "το βλέπεις, δεν το παίζεις;"
Στα σώου των ταλέντων θα βγάλουν κι άλλη μπάντα.
Κάπου είχα βιβλιάριο Τραπέζης
μένει κι ένα υπόλοιπο ευρώ τριάντα.

Στέκοντας στην Πάνω την Πλατεία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το τζετ και υψωμένη η σημαία.
Ισως και να 'ρχεται ο Γιουρογκρουπάρχης.

Αν τουλάχιστον, μές στους νοικοκυραίους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με τρόπους ευρωπαίους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Με ταπεινές ευχαριστίες στο ύπατο τρολ του Έλληνος λόγου, τον Μεγάλο Ποιητή Κώστα Καρυωτάκη.