1, 2, 3, πολλοί Χριστοί

Ας πούμε ότι υπάρχουν εξωγήινοι. Πρέπει να υπάρχουν. Ας πούμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε καμμία επικοινωνία μαζί τους, ο Θεός σίγουρα θα το ξέρει αυτό: συνέπεια αυτής της απομόνωσης είναι ότι για κάθε έμψυχο είδος που ο Θεός δημιούργησε στο αχανέστατο σύμπαν (ή πόσα είναι τέλος πάντων) θα πρέπει να αντιστοιχεί κι ένας Χριστός: ο Λόγος θα γίνει ή έχει γίνει σαρξ πολλές φορές. Εκτός και αν κάποια από τα άλλα είδη δεν έχουν υποπέσει στο προπατορικό τους αμάρτημα, οπότε εμείς (και όσοι υποπέσαμε) είμαστε οι μαλάκες: θα μπορούσαμε να ζούμε σε κατάσταση χάριτος εξαρχής, σαν κάτι εξωγήινους. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Αν πάλι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με εξωγήινους, θα πρέπει να τους κηρύξουμε το Ευαγγέλιο, το λέει και η Mary Doria Russell στο εντυπωσιακό μυθιστόρημά της ‘The Sparrow’, όπου το Βατικανό στέλνει έναν Ιησουίτη σε έναν πλανήτη που κατοικούν νοήμονα ερπετοειδή με αυτόν τον απώτερο σκοπό. Άντε να δούμε μετά πώς θα τους εξηγήσουμε ότι η περίοδος σε κάνει ακάθαρτη, την αποστολική διαδοχή, ότι η ιεροσύνη περιορίζεται στους άντρες, την ακατανόητα βάρβαρη ιστορία του περιούσιου λαού, ότι αποκαλούμε τον Δημιουργό Πατέρα και όχι Μάνα – και άλλες πιο επαρχιώτικα σύνθετες και αποτρόπαια σουρεάλ αλήθειες της Πίστεως. Έχει να πέσει πολλή δουλειά πάντως.