Και γιατί θα γινόταν αυτό; μα επειδή ο δεσπότης-χωροφύλακας σκανδαλίζει. Και η Εκκλησία πολλά ανέχεται αλλά όχι την ερωτική ελευθερία, την αίρεση ή το σκάνδαλο. Η αποστροφή προς τα σκάνδαλα του κλήρου έχει μεν θεολογική θεμελίωση (κάπου λέει ο Χριστός ότι αυτός που σκανδαλίζει τον απλό κοσμάκη καλύτερα να πάει να δέσει μια πέτρα στον λαιμό του κτλ) αλλά -- βεβαίως -- είναι κυρίως υπόθεση δημοσίων σχέσεων και εικόνας. Αν κάτι αποκαρδιώνει ή εξοργίζει τον λαό, άρα δεν έχει συγκαλυφθεί επιτυχώς και πλήρως, είναι σκάνδαλο και σπιλώνει την εικόνα της Εκκλησίας: σκανδαλίζει. Το σκάνδαλο αντιμετωπίζεται συνήθως σοβαρά και με αυστηρότητα ακριβως γιατί ζημιώνει την εικόνα της Εκκλησίας. Το ότι η αν μη τι άλλο αιρετική συμπεριφορά (χώρια όλα τ' άλλα) του Καλαβρύτων και Αιγιαλείας δεν αντιμετωπίζεται ως σκάνδαλο υποδηλώνει κάτι πολύ ανησυχητικό για την ελληνική κοινωνία: ότι ο φασιστικός τερηδονισμός που αφέθηκε στη θέση του το 1944 έχει πλέον γίνει σαπίλα που έχει φτάσει στον πολφό. Ο Αμβρόσιος δεν σκανδαλίζει τους πιστούς.
Και γιατί μας ενδιαφέρει ο σκανδαλισμός του ποιμνίου; Γιατί τέλος πάντων είναι κριτήριο η στάση της Εκκλησίας; Επειδή είναι πανίσχυρη και πάντα ελίσσεται και ξεγλυστράει, αφού διαρκώς μεταθέτει το πεδίο της κυρίως ηγεμονίας της κατά τις περιστάσεις: από τις ιδιωτικές ζωές στην πολιτική, και πίσω πάλι· από την ιδιοκτησία μέσων παραγωγής στον έλεγχο της πνευματικής παραγωγής· από την ανακούφιση της φτώχειας στην κολακεία των πλουσίων· από τη νάρκωση των μαζών στην αποπλάνηση των ελίτ· από τη νομοθέτηση του βίου στην απευθείας νομή της κοσμικής εξουσίας.
Μιλάμε για έναν οργανισμό ηλικίας 20 αιώνων με αδιάσπαστη συνέχεια και παρουσία, παλιότερο από τον καπιταλισμό (που είναι 500 ετών και ήδη θεωρείται η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή), έναν οργανισμό που τα έχει βρει και με τον Στάλιν και με τον Βλαδίμηρο και με τον Σουλτάνο και με τον Αλάριχο και με τον Μουσολίνι και μέσα στις κάστες της Ινδίας, που και με λόγιους τα βρίσκει και με αμαθείς υπηκόους του Χλωδοβίκου ή του Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου, που έχει επιβιώσει στην Αβινιόν κι έχει ταπεινώσει αυτοκράτορες, που και στην Κορέα ή στην Κένυα μια χαρά τα πάει και στην Αιθιοπία προσαρμόστηκε και τους Λιθουανούς τους κέρδισε (όψιμα, οκέι) και τους Ίνκας τους εξανδραπόδισε, που μας λέει πώς να γαμιόμαστε και τι να τρώμε και τι να ψηφίζουμε και αν θα πλενόμαστε και ποια πρέπει να είναι η γνώμη μας για το θέατρο και για τη μουσική, που οικειοποιείται τα είδωλα που δεν μπορεί να κατακρημνίσει. Είναι πλάνη να μιλάμε για "χριστιανισμό" εκτός προτεσταντισμού: η Εκκλησία -- και η Δυτική και η Ανατολική -- είναι πρωτίστως οργανισμός είκοσι αιώνων με συνέχεια και απύθμενο know how. Και έχει τον τρόπο της.
Μπορεί να μας φαίνεται βαμπίρ η Εκκλησία, επειδή θεμελιώνεται σε μια κάπως ασυνάρτητη μυθολογία, επειδή ζει στο σκοτάδι του υπαρξιακού τρόμου (γιατί όλοι θα πεθάνουμε και κάποιοι χειρότερα και νωρίτερα απ' ό,τι λογαριάζαμε), επειδή είναι γραφική, χρυσοποίκιλτη και πομπώδης, επειδή μάς πίνει το αίμα και πόσο μπανάλ είναι να μας πίνουνε το αίμα σε μια εποχή που απαρνούμαστε τα σώματά μας -- παρότι και αυτό το έχει ξαναδεί η Εκκλησία. Αλλά δείτε πόσο ισχυρά είναι τα βαμπίρ, εκτός από απέθαντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου